Paul en Monique runnen al jaren een limousineverhuurbedrijf.
‘‘Vijftienhonderd euro voor een limousine voor een vierjarige? In het Gooi kan dat!’
“Ik vergeet nooit die keer dat ik een groep vrijgezellen vervoerde en werd aangehouden door een politieagente. Of er niet meer dan het maximaal toegestane aantal personen werden vervoerd? Ter controle stapte ze achterin de limo. Het bleek een stripteasedanseres te zijn, die de mannen helemaal gek maakte met een flinke bus slagroom. Uiteindelijk klom ze in enkel een minuscuul stringetje door het tussenluik terug naar mij, kleedde zich keurig aan, en vertrok.
Minder grappig was de steenrijke man die de grootste limousine die we hebben wilde huren. Geld speelde geen rol, als hij maar contant kon betalen, anders merkte zijn vrouw iets van zijn avontuurtjes. Hij belde nog vooraf of ik champagne van een speciaal merk kon regelen. Samen pikten we twee vrouwen op, allebei gekleed in zeer korte rokjes. Met het luik gesloten ging de rit naar Antwerpen. “Blijf vooral rijden”, had hij gezegd. De rit eindigde toen hij stomdronken het dakraam zo ruw openduwde dat het in duizend stukken op de snelweg versplinterde.
Als klein jochie was ik al gefascineerd door auto’s. Ik hield vooral van Amerikanen zoals Mustangs en Camaro’s. Op de boerderij van mijn ouders reed ik op mijn achtste – mijn hoofd kwam net boven het stuur uit – in de lichtblauwe Chevrolet van mijn ouders door het weiland, met erachter een kar met wortelen die mijn vader dan leegde voor de paarden. Prachtig, vond ik dat.
Die liefde is nooit meer weggegaan. Omdat ik geen boer wilde worden werd ik uiteindelijk werktuigbouwkundig Ingenieur, maar toen ik op een dag ergens in een glossy een advertentie voor trouwautoverhuur zag staan, laaide het vuur weer op. Vlak daarna trouwde ik in de Verenigde Staten. Het was 2003, en ik keek mijn ogen uit. Overal reden grote Amerikaanse sleeën en stretched limousines. “Waarom begin je niet gewoon,” opperde mijn vrouw. Prompt kochten we onze eerste limousine en startten de zaak.
Hum- hummer…
We hebben diverse limousines, van een knalroze Lincoln die veel wordt gebruikt voor girls nights out en trouwerijen van gay-couples, tot aan een spierwitte Hummer; imposant en ruim van binnen. Elke limo beschikt over een flinke audio-installatie, sterrenhemelverlichting en een complete bar. Creating memories, is onze slogan. Het gaat niet alleen om van plek A naar B gaan, maar vooral om een beleving. Altijd probeer ik het mijn gasten naar de zin te maken. Ik rol de rode loper uit, trek witte handschoenen of desnoods een roze pak aan en indien gewenst regelen we zelfs lekkere hapjes of een bos rozen. De dankbaarheid die je dan ziet, het schouderklopje, de traan bij opa, is het allermooiste dat er is.
Ik maak de gekste dingen mee. Ik heb mensen zien snuiven in een auto, en er waren nuffige jongedames die me hautain opdrachten gaven en aanspraken met ‘sjoofje’. Wel merk ik dat de meer eenvoudige mensen dankbaarder en beschaafder zijn dan mensen die wapperen met hun credit card. Die vinden luxe en verwennerij vaak normaal.
Waar ik zelf het meest van geniet, zijn de zogenaamde ‘levenstours’. Echtparen die bijvoorbeeld veertig jaar getrouwd zijn, krijgen van elkaar of hun kinderen een dag aangeboden waarin ik langs alle highlights uit hun leven rijd. Soms gaat er dan een vooraf zelf aangeleverde fles van pa’s favoriete ‘sap’, zoals jenever, mee voor onderweg. We bezoeken dan speciale plekken, zoals het huis waar ze geboren zijn, het plein van de eerste kus of de kerk waarin getrouwd is. Huwelijksaanzoeken zijn ook bijzonder. Mijn favoriet is het huwelijksaanzoek van een jongeman wiens vriendin ik als verrassing moest ophalen. Ik bracht haar naar een kasteel in een bos, waar hij verkleed als ridder inclusief rode cape en witte schimmel zijn aanzoek deed. Prachtig vond ik dat.
Helaas heb je sommige dingen niet in de hand. Zo werd ik ooit gebeld door een dame. Ze was terminaal en wilde weten of er een kist in een limousine paste. Ze stelde allemaal vragen over welke auto’s we hadden en hoe alles in zijn werk ging. Een paar weken later reed ik twee straten van haar af in de auto die ze had uitgezocht. Uit piëteit belde ik haar en vroeg of ze een ritje wilde maken. Ze kwam direct vrolijk naar buiten met haar man. Het is nu jaren later, en op haar Facebookpagina lees ik de prachtigste verhalen over vakanties en toekomstplannen. Dan denk ik: is hier sprake van een wonderbaarlijke genezing of was het toch iets anders ?
Afdingen
Onze branche groeit door internet. Mensen worden geprikkeld door de mogelijkheden, maar een nadeel is ook het vele ‘shoppen’. Wij hebben meerdere websites en ontvangen soms vijf aanvragen van één en dezelfde persoon. Als ik vertel dat het starttarief rond de 250 euro bedraagt, krijg ik soms als antwoord: “ik dacht meer aan honderd.” Of ze zeggen doodleuk: “Ik heb maar vijftig euro.” Dan denk ik: dat zeg je toch ook niet tegen de bakker wanneer je een bruidstaart uitzoekt? Of een groep ouders boekt een limo voor één uur voor acht communicantjes, maar maakt na de mis nog tweeënhalf uur foto’s. Wachten kost toch geen brandstof, lijken ze dan te denken. Ronduit vervelend zijn annuleringen wegens ‘een sterfgeval in de familie’ terwijl ik later van een collega hoor over een last minute-boeking met dezelfde naam en tijd. Dan laten ze mijn offerte zien en rijdt iemand met een nog lege agenda voor vijftig euro minder. Waarom bel je dan gewoon niet even?
Mensen denken ook regelmatig geld te besparen door te zeggen dat ze ‘zelf wel rijden’. Dat kan natuurlijk niet. De draaicirkel van onze auto’s is langer dan die van een bus. Een simpele rotonde kan ik niet nemen zonder heen en weer steken. Laat staan dat iemand zonder verstand van zaken ‘even’ met zo’n wagen door een woonwijk rijdt.
Natuurlijk probeer ik een zo gunstig mogelijk tarief aan te bieden, maar wat niet iedereen beseft, is dat dergelijke auto’s veel onderhoud vergen, hoge verzekerings-, en chauffeurskosten hebben en dat het brandstofverbruik aanzienlijk is. Er komt veel meer bij kijken dan enkel de rit voor de klant. Zo rijd ik gemiddeld al een uur naar de gewenste locatie. En elke limousine wordt voor gebruik opgepoetst, volgetankt, en voorzien van frisdrank en champagne. Ook de schoonmaak na de rit kost vaak veel tijd, vooral wanneer een groep dames verenboa’s draagt. Dan lijkt het interieur na afloop wel op een kippenren! Glitters van trouwjurken en confetti uit kanonnen die worden leeggeschoten op het bruidspaar, of drankvlekken en modder in het tapijt kosten vaak een paar uur om te verwijderen.
Gelukkig gedraagt bijna iedereen zich in de auto, maar af en toe gaat het helaas mis. De afgelopen tien jaar is er maar vijf keer overgeven, maar laat een groep dertigers los op een vrijgezellenfeest en ze veranderen in dolle stieren. Bij aankomst op een galafeest dansten ooit een paar heren in smoking op mijn autodak. Of er worden glazen gebroken, boxen opgeblazen en champagneflessen leeggespoten tegen het plafond. En dan heb ik het echt niet alleen over mannen!
Kipdrumsticks op de achterbank
De een spaart voor een rit, voor een ander maakt het factuurbedrag niet uit. Laatst wilde een oma met haar kleinkinderen naar een hotel in Parijs worden gebracht. Ze vond het zo gezellig reizen. En een bedrijf huurt al jarenlang al onze auto’s om het voltallige personeel voor de deur van Ahoy af te zetten voor het Vrienden van Amstel-live concert.
Een stel huurde ooit twee hummers. Ze wilden op de zijkant stickers met de naam van hun jarige dochter van vier. Al met al betaalden ze bijna 1500 euro. Ik kwam aanrijden voor een flat in Amsterdam, waar dertig gillende kinderen en stapels koelboxen met kipdrumsticks werden ingeladen. Het feestvarken wilde graag heen en terug naar een overdekt speelparadijs.
Heel af en toe gaat er iets mis. Een rapgroep had besloten een limousine in te zetten voor hun videoclip. Er was een camerateam ingehuurd en een locatie in Antwerpen besproken. Gekleed in witte smokings en spierwitte Al-Capone-hoeden waren we bijna op de plaats van de shoot toen bleek dat tijdens een plaspauze een band kapot was gesneden, waarschijnlijk uit pure jaloezie om onze glamour-look. We hebben direct een monteur opgeroepen, maar tijdens de opnames reed de chauffeur wel twintig keer op-en-neer met een lekke band en werd er net boven de wielkast gefilmd.
Ik ga fluitend naar mijn werk. Na tien jaar ben ik nog steeds gek op limousines, de gasten en alles wat er bij komt kijken. Ik rij graag, kom op de mooiste plekken en zie de meest romantische kastelen. Soms rijd ik in een rij van vijfentwintig limousines, bijvoorbeeld naar de première van de nieuwste Bond-film, of in een stoet met politie-escorte. Andere keren zit mijn wagen vol Barbies of beren. Laatst had ik een heuse Elvis achterin, omringd door een groep mannen in pastelkleurige jaren-zestig-kostuums inclusief vetkuiven. En wat dacht je van die keer dat ik met een witte stretched limo een kerk in reed? Op de snelweg komen mensen naast me rijden en zwaaien of ze maken foto’s. Dan geniet ik.
Heel af en toe maak ik privéritten in een van mijn droomwagens, bijvoorbeeld voor een verjaardag. Laatst reed ik terug van een rit en belde mijn vrouw of ik onze dochter van acht even wilde ophalen van balletles. Als een prinsesje stapte ze in een witte limousine van twaalf meter. Zeg nou zelf, dan voel je jezelf toch echt even een koning?”
Dit interview stond eerder in GOOSCH / CLASSY
©EvelineKarman