Judith (38) merkte vier jaar geleden dat haar man haar bedriegt. Af en toe heeft hij een one night stand.
Uit gemak en angst sluit Judith al die tijd haar ogen voor de waarheid.
“Ik staar naar de cijfers van mijn wekker. Het is tien voor vier ‘s nachts en Sander is nog niet thuis. Morgenvroeg rond zevenen zal hij naast mijn bed staan met een flauwe smoes. De zoveelste. Dat hij in slaap is gevallen op een feestje bijvoorbeeld, of de hele nacht heeft gepraat met een vriend met relatieproblemen. Zijn verhalen geloof ik al lang niet meer. Daar ben ik mee gestopt sinds die keer dat ik de geur van een andere vrouw aan zijn vinger rook. Want dat is de waarheid. Mijn man gaat vreemd. En het ergste is denk ik nog wel dat ik het weet. En het gewoon laat gebeuren.
KIND OF KOOPHUIS?
Sander en ik zijn jong getrouwd. Ik was negentien, hij eenentwintig. Veel te jong, zeg ik achteraf. We wisten niets van de wereld. Maar we komen allebei uit een milieu waarbij vroeg wordt gespaard voor de uitzet. Op jonge leeftijd trouwen was voor ons alleen maar logisch.
Na ons huwelijk huurden we een huis en genoten van ons leven samen. Allebei maakten we onze studie af en direct nadat ik mijn MBO-diploma Verpleegkundige haalde, boekten we een lange reis door Amerika. Het was de bedoeling dat we tijdens die vakantie onze toekomst zouden bespreken. Zelf wilde ik graag kinderen en Sander had me altijd verteld dat hij dat ook wilde. Hij was stapeldol op de kleintjes van familie en kennissen. Het liefst wilde ik dan ook direct na onze vakantie voor een kindje gaan. Maar tijdens onze reis merkte ik dat Sander steeds stiller werd. Concrete plannen zoals onze kinderwens of het nieuwbouwproject waar we ons voor een koophuis wilden inschrijven wimpelde hij af. Vaak zat hij in gedachten en soms was ik hem zelfs weleens een paar uur kwijt. “Even wandelen,” zei hij dan later,”om dingen op een rij te zetten.” Ik gunde hem die tijd, het ging tenslotte over grote beslissingen. Maar ik voelde me eenzaam en angstig. Had hij soms twijfels over ons? Of wilde hij misschien geen vader meer worden? Mijn droomvakantie kreeg door mijn gepieker een zwart randje.
UIT ELKAAR
Eenmaal thuis barstte de bom. Plompverloren zei Sander dat hij me niet meer aantrekkelijk vond. We waren toen vijf jaar samen. Ik vroeg hem wat hij bedoelde, en wat ik hoorde was niet mis! Tijdens zijn studie had Sander allemaal leuke meiden ontmoet die heel andere ideeën hadden over het leven dan ik. Dames die absoluut niet vast wilden zitten in een huwelijk en die de wereld wilden ontdekken, plezier maken. Wij woonden in onze keurige flat met bij elkaar passende thee- en keukendoeken en hadden het in onze midtwenties over baby’s. Dat benauwde Sander alleen maar meer. Bovendien vond hij me inderdaad niet meer aantrekkelijk. Ik was sinds onze verkeringstijd zo’n twaalf kilo aangekomen door het ouder worden en alle gezelligheid. Sander vond me daardoor dik. Ook vond hij mijn kledingstijl truttig.
Ik stond perplex. Was er dan zoveel mis met mij? En waarom had Sander niets verteld over zijn irritaties? Hij had het weggedrukt, verklaarde hij. In Amerika had hij zijn ogen niet langer meer kunnen sluiten voor zijn gevoelens. Ik was zo teleurgesteld dat ik amper voor rede vatbaar was. Dus toen Sander een paar weken later voorstelde om uit elkaar te gaan, zei ik dat hij inderdaad maar beter kon vertrekken. Ik had geen man nodig die op me uitgekeken was. Officieel scheiden vonden we nog een te grote stap, maar wel huurde Sander woonruimte voor zichzelf.
Eenmaal apart van elkaar bleek dat onze levens toch teveel met elkaar vervlochten waren. De leuke meiden waarover Sander het had waren alleen maar met zichzelf bezig of bleken oppervlakkig, of ze hadden geen kinderwens en kozen voor een carrière. Sander en ik misten elkaar vreselijk. We belden elkaar avondenlang en flirtten stevig. We hadden zelfs af en toe seks. Na een paar korte affaires met andere vrouwen kwam Sander praten. Of we het niet opnieuw konden proberen? Hij was verblind geweest, maar eigenlijk was ik zijn ware liefde. En ik, die het alleen zijn vreselijk vond en Sanders leuke dingen was gaan missen – ik had niet eens gedate met anderen -, viel huilend in zijn armen. Ik voelde me sterk en goed: door alle ellende was ik tien kilo afgevallen en ik had mezelf ook op andere fronten goed aangepakt. Na anderhalf jaar trok Sander weer bij me in. Het ging fantastisch. Hij overlaadde me met aandacht, complimenten en bloemen. Er was weer rust. Binnen een jaar kochten we een oude boerderij en stopte ik met de pil.
Op mijn zesentwintigste kwam onze oudste. Sander en ik waren dolgelukkig. Dit was wat we altijd hadden gewild! En wat was Sander een geweldige vader. Hij maakte promotie, het huis was een droom en onze toekomst zag er rooskleurig uit. Wel kwam ik erachter dat thuis zitten niets voor mij was. Daarom ging ik in overleg met Sander twee ochtenden per week werken als wijkverpleegkundige, zodat ik mijn opleiding kon gebruiken. Ook wilden we graag een tweede kindje en dat lukte gelukkig. Ook nummer drie en vier kwamen voorspoedig, waardoor ik op mijn tweeëndertigste moeder van vier was. Wat voelde ik me gezegend!
Natuurlijk was het druk met vier kleintjes, een huis om te onderhouden en een parttime baan, maar mijn moeder kwam regelmatig helpen en ik dacht dat we het allemaal prima redden. Ik vond het dan ook niet vreemd dat romantische weekendjes weg er voor Sander en mij niet meer inzaten en dat er in de slaapkamer niet veel spannends meer gebeurde. Sander en ik hadden nog wel seks, maar dat was zeker niet meer zo vaak en wild als in onze begintijd. Na zoveel jaar samen hang je niet meer in de lampen. Ik zag ook heus wel dat ik na vier kinderen niet meer de slanke den van vroeger was: mijn buik zit vol striae en ik had een aardige lappendeken door de bevallingen. Maar ik was wél de moeder van zijn kinderen, Sander had destijds vol voor mij gekozen en bovendien deed ik nog elke dag mijn best om mezelf leuk aan te kleden en er aantrekkelijk uit te zien.
Blijkbaar was dat voor Sander allemaal niet genoeg. Want toen een vriendin me vertelde dat ze hem zoenend op een feestje had gezien, geloofde ik haar meteen. Sander had het weleens gehad over die vrouw, een collega, en ik wist dat hij haar erg leuk vond. Ik reageerde wat lacherig tegen mijn vriendin, grapte dat Sander die avond erg dronken geweest was en dat hij zijn zoenpartij de volgende ochtend zelf al aan me had opgebiecht. Maar aan het eind van de dag had ik kramp in mijn maag. Stiekem huilde ik op de wc. Mijn man ging dus vreemd. Dat verklaarde zijn avonden overwerken en de etentjes met klanten. Die hoorden volgens hem bij zijn nieuwe functie, maar toen ik Sander een keer niet kon bereiken en een restaurant opbelde met de vraag of hij daar nog was, wisten ze van niets. Ook had Sander geen factuur, want die had hij zogenaamd al ingeleverd bij de administratie en het bedrag had hij contant voldaan. Natuurlijk wist ik toen genoeg. Ik ken alle smoesjes van verhalen van vriendinnen en uit de bladen.
Eerst hoopte ik nog dat het eenmalig was. Maar Sander bleef af en toe avonden en zelfs weleens een nacht weg met de meest vreemde excuses. De keer dat ik de duidelijk herkenbare vrouwenlucht aan zijn hand rook, wist ik het zeker. Hij had niet eens de moeite genomen om zich te wassen. Ook een zakenreis bleek een leugen. Een week nadat hij zogenaamd in Londen zat vond ik toen ik tijdens een knutselmiddag karton zocht, een kaart met hartjes en een bedankje van ene Esmé erop in de papiercontainer.
WOEDE EN ONGELOOF
Mijn eerste reactie was om Sander te verlaten. Was hij soms gek geworden? Waarom zou ik dit pikken? Met mijn inkomen en alimentatie voor de kinderen zou ik het financieel best redden. Maar al snel zag ik alle nadelen. Kon ik de hond wel meenemen naar een flat driehoog achter? Zou ik de boerderij niet vreselijk missen? En welke man had er nog trek in een gescheiden vrouw met vier kinderen? De jongste was nog niet eens uit de luiers! Wat zou ik de kinderen wel niet aandoen door ze weg te halen uit hun veilige omgeving? De rust van onze kleintjes was me veel waard.
Ik probeerde met Sander te praten over wat ik ontdekt had, maar hij kapte elk gesprek erover af. Hij zei dat hij nooit vreemd zou gaan. Ik kon toch niet denken dat hij terug wilde naar de tijd dat hij alleen woonde? We hadden het toch fijn met ons zessen? En hij werkte toch hard voor ons? Vaak draaide hij het zo dat het leek of ik de ontevreden vrouw was die moeilijk deed.
Mijn moed om te vertrekken werd met de dag kleiner. Ik overwoog mijn opties, zoals hem op heterdaad betrappen, maar uiteindelijk moest ik toegeven dat ik gewoon niet opnieuw wílde beginnen. Ik zag het gewoon niet zitten met de kleintjes, mijn werk, de verhuizing. Ook vond ik het niet fair dat ik mijn wereld zou moeten opgeven omdat Sander blijkbaar meer behoefte had aan avontuur dan zijn gezin hem kon geven.
DUBBELLEVEN
Intussen heb ik geleerd de situatie te verdragen. Want als ik mijn ogen sluit en me inbeeld dat die andere vrouwen er niet zijn, zijn we een superleuk en gelukkig gezin.
Wel ben ik stiekem begonnen met een spaarpot. Ik weet dat het voor hem eenmalige slippertjes zijn omdat ik ooit een brief op zijn computer vond waarin hij een andere vrouw uitlegde dat ze van tevoren wist dat hij een flierefluiter was en dat het voor hem eenmalig was geweest. Maar wat als hij een keer verliefd wordt op zo’n vrouw? Ik zal Sander zelf niet verlaten, maar stel je voor dat hij ooit zijn leven hier en zijn kinderen opgeeft? Om er zeker van te zijn dat we dan leuke dingen kunnen blijven doen zoals een dagje naar een pretpark, verstop ik nu elke week een vast bedrag. Ik hoop dat ik het nooit nodig heb en er over een paar jaar iets leuks mee kan doen, zoals een reis met z’n allen naar Disneyland Parijs. Want het cliché dat een moeder gelukkig is als haar kinderen dat zijn, is maar al te waar. En natuurlijk vind ik het vreselijk als Sander weer eens een nachtje weg is. Maar ik heb me neergelegd bij zijn vreemdgaan. Hij is een fantastische vader die veel met zijn kinderen onderneemt. En hij is ook lief voor mij. Regelmatig verrast hij me met sieraden of een mooie sjaal of hij neemt spontaan een doos gebak mee voor het weekend. Of hij fluistert in mijn oor dat ik zijn meisje, zijn ‘allessie’, ben en dat klinkt heel oprecht. Dat maakt het allemaal zo dubbel. En dus vergeef ik hem zijn vreemdgaan. Ik wil niet dat mijn comfortabele leventje en dat van de kinderen wordt opgeschud. Ik zie mezelf gewoon niet als single mama het gras maaien op de boerderij of met vier kinderen op vakantie gaan. En dus verdraag ik zijn avontuurtjes en houd mijn mond die keren dat hij naar parfum ruikt of als er een veeg lipstick op zijn overhemd zit.
De wekker staat op kwart over zes wanneer Sander thuis komt. Boven het bed drukt hij een kus op mijn voorhoofd. “Het spijt me dat het zo laat is geworden vannacht. Peter had zoveel gedronken dat we hem naar huis hebben gebracht. Ik heb bij hem op de bank geslapen.” Hij draait zijn ogen weg als hij het zegt. Zijn haar ruikt naar shampoo die ik niet ken. Ik glimlach terug, ook al is het gemaakt. Sander is er in ieder geval weer.”
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in weekblad VRIENDIN.
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman