Froukje (34) verdient een prima salaris als franchisenemer.
Toch heeft ze altijd geldzorgen omdat haar man niet met geld om kan gaan.
‘De keren dat ik in de supermarkt boodschappen terug moest leggen, zijn niet te tellen’
“Opgelucht stond ik bij de kassa. Eindelijk was ik er in geslaagd voor mijn tienjarige dochter een jeans te vinden die niet té veel modieuze gaten had en ook naar haar zin was. Trots legde ze de broek op de toonbank. Saldo tekort, piepte de pinautomaat. Ik kon wel door de grond zakken. Rotzak, lispelde ik in gedachten. Want hoewel ik fulltime werk en prima met geld kan omgaan, kan mijn man dat niet. Het gat in zijn hand is zo gigantisch, dat het ons hele gezinsleven beïnvloedt. Ik heb de broek weg laten leggen en mijn dochter beloofd dat hij een week later kwam. Ze knikte. Maar de teleurstelling op haar gezicht vergeet ik niet snel.
Vanaf dat ik Michael leerde kennen, geeft hij makkelijk geld uit. Rondje hier, rondje daar. Een taxi bestellen na het stappen. Een armband voor mij. Pizza’s mee naar huis nemen terwijl er in de koelkast een ovenschotel klaar staat. Allemaal heel lief, en heel royaal. En natuurlijk mag Michael zelf weten wat hij met zijn geld doet. Ik vind het prima wanneer hij de inhoud van zijn portemonnee verzuipt of uitgeeft aan onzindingen. Het probleem is dat hij gezamenlijk geld uitgeeft. En wanneer hij aan geld komt dat voor ons gezin is bestemd, raakt hij mij. Iets wat veel te vaak gebeurt.
Niets betaald
Onze jongste was net drie toen de bom voor het eerst barstte. Ik was erachter gekomen dat Michael, die toen nog de gezamenlijke administratie deed, rekeningen niet had betaald. Ondanks dat we allebei fulltime werken, waren er betalingsachterstanden bij het ziekenfonds en de autoverzekeraar. Ook de hypotheek was al twee maanden niet betaald. Na een telefoontje van de bank dook ik in onze administratie. Geschrokken van de flinke tekorten en het halfslachtige excuus van mijn man die ‘ruimte voor zichzelf nodig had gehad’, nam ik het heft in eigen hand. Vanaf die dag betaalde ik alle rekeningen. Ik hield precies bij wat we verdienden en wat we uitgaven. Binnen acht maanden waren alle tekorten weg. Daarna lukte het zelfs om te sparen. Ik wilde net rustig ademhalen en geloven dat alles gered was, toen ik een jaar later onze geboekte resortvakantie wilde betalen. De spaarrekening was leeg! Woest belde ik Michael en sommeerde hem direct naar huis te komen. Eerst sputterde hij tegen, maar toen hij hoorde hoe boos ik was, kwam hij toch. Eenmaal thuis heb ik hem de bankafschriften laten zien. De ene maand was er 250 euro gepind, de keer erna 400, net zolang tot al het geld, zo’n zesduizend euro, op was. “Wat heb je ermee gedaan?” brieste ik. Michael haalde zijn schouders op. “Gewoon,” zei hij. Het geld was opgegaan aan sigaretten, dure lunches met collega’s, rondjes op de sportclub, en een exorbitant vrijgezellenfeest. Ik stond perplex. Terwijl ik boodschappen deed met kortingsbonnen, bestelde meneer schalen vol bitterballen in de kroeg. Hij had zelfs een keer met twee vrienden een limousine gehuurd om ‘in stijl’ naar een concert te gaan!
“Wanneer jij je gedraagt als een kind, ga ik jou ook behandelen als een kind,” beet ik hem toe. Ik pakte al zijn betaalpassen af. Michael vond het prima. Hij gaf toe dat hij inderdaad geen maat kon houden. En hij vond dat ik groot gelijk had door te stellen dat hij zijn gezin tekort deed. Dat wilde hij niet. Huilend gaf hij me zijn passen, vol spijt omdat hij onze gezinsvakantie had afgepakt. We zijn die zomer thuis gebleven. Met de paar honderd euro die we nog konden sparen tot de vakantie begon, zijn we dagjes uit geweest. Ook konden we de caravan van Michael’s ouders lenen, waardoor we nog een week naar de Veluwe konden. Wat voelde het zuur wanneer ik in mijn klapstoel komkommer sneed. Ik heb het hem nog vaak ingewreven, in de hoop dat hij nu het licht zou zien.
Anderhalf jaar ging het goed. Toen merkte ik dat Michael zich terugtrok. Hij was minder gezellig thuis en stil. “Ik moet je wat vertellen,” begon hij niet veel later. Snikkend biechtte hij op dat hij met een splinternieuwe credit card vierduizend euro had opgenomen. Ook dit keer was het geld opgegaan aan flauwekul. Ik herinnerde me inderdaad die keer dat we op een terras zaten met ons gezin toen zijn vriendengroep langskwam. Wij waren een kwartier later opgestapt, maar toen ik terugkwam van de wc en we afscheid namen, had iedereen zijn glas omhoog gehouden. Nu viel het kwartje. Michael had gewoon wéér een rondje gegeven.
Extra kind
Voor mij is de perfecte relatie er een wanneer je elkaar voor 100% accepteert. Dus precies zoals iemand is. Ik zie om me heen veel relaties waarin de één de ander wil veranderen. Dat zoek ik niet. Michael vindt mij goed zoals ik ben. Dat voelt heel fijn. Ik wil dat de ander weet dat hij prima is zoals hij is. Dat heb ik ook in vriendschappen. Dan moet je jezelf dus bijstellen. Wanneer iemand zelf wil veranderen, zoals Michael vaak aangeeft, vraag ik mezelf af: is dit wat ik wil? Verandermanagement voer ik door op de zaak. Dat pas je niet toe in relaties. Bovendien wil ik mezelf niet boven iemand stellen door mijn waarden boven die van een ander te plaatsen. En wie ben ik om er iets van te zeggen? Ik wist al jaren voor ons huwelijk dat Michael zijn geld liet rollen. Je gaat toch niet zomaar weg bij je partner wanneer alles verder goed zit? Michael is een geweldige vent. Wanneer ik hem nodig heb, is hij er onvoorwaardelijk. Als ik ergens mee zit, praat hij uren met me. En de dag erna ligt er een lieve kaart op mijn kussen of een briefje in de koelkast. Hij is fantastisch in bed, trouw als een hond, en hij doet veel in het huishouden. Bovendien we hebben samen kinderen. Hij is de perfecte vader: speels en rechtvaardig. Je breekt een gezin toch niet op om één enkele reden?
Het grote dilemma is dat Michaels’ spilzucht mij hindert. Het belemmert me in mijn zijn. Die keer na zijn creditcardconfessie heb ik heel lang nagedacht over wat ik moest doen. Ik wilde een mán, iemand die voor mij zorgde. Geen extra kind. Ik schaamde me rot voor Michaels’ verkwisting. Ik had ook niemand verteld over wat er speelde. Ook Michael schaamt zich enorm. Hij is de stoere man uit de kroeg die thuis moet overleggen wanneer hij een nieuwe telefoon of schoenen nodig heeft. De macho die zakgeld krijgt van zijn vrouw. Voor mij is dat best een turn off. Ik heb in die periodes, wanneer er weer eens een geldbacchanaal is geweest, weken geen zin in seks. Soms wel maanden. Ik ben dan zo vreselijk boos op Michael, zie hem echt als een kleuter. Pas wanneer ik merk hoe hij weer meevecht om uit de ellende te komen, en me blijft opzoeken en voor zijn gezin gaat, ontdooi ik weer. Dan vinden we elkaar ook lichamelijk terug.
Controleur
Vierendertig ben ik nu. Maar in plaats dat ik een comfortabel leven leid waarin ik spontaan een weekend weg kan of een veel te dure tas voor mezelf kan kopen, moet ik altijd op mijn geld letten. Zo vaak heb ik in de supermarkt boodschappen terug moeten leggen of bedrijven moeten bellen met een smoes over de uitblijvende betaling. Dat is vreselijk vermoeiend. Ik werk fulltime, soms wel meer, ren van hot naar her. Ik zoek stabiliteit, rust en gemak. Het lijkt me heerlijk om een keer zonder nadenken een jurk van Ladress te kopen. Maar telkens wanneer Michael en ik in een opleving zitten, komt het volgende gelddebacle weer bovendrijven. Ik ben altijd moe. Maar het laatste wat ik wil is een wantrouwige controleur worden die op de huid van haar man zit.
Wanneer je van iemand houdt, wil je dat het goed met die persoon gaat. Ik wil dat ook voor Michael. Want ondanks zijn verknipte visie over geld, is hij voor honderd procent mijn droomman. Omdat ik wil dat hij gelukkig is, en omdat ik weet dat ik degene ben die het tijdelijke probleem voor hem kan oplossen, doe ik dat. Er moet op exact dat moment iets gebeuren. Dan verdwijnt mijn emotie en neemt mijn ratio het over. Dan denk ik: heel sneu voor je, en Michaels’ tranen raken me dan ook écht, maar het belangrijkste voor mij is: hoe gaan we dit oplossen? Maar alleen klagen en niets doen, houdt bij mij na al die jaren wel een beetje op. Michael erkent zijn geldsmijterij en zijn gebrek aan financiële discipline. Hij wenst het zelf ook graag anders. Ik wil daar heel graag energie in stoppen. Maar moet ik hem een ultimatum stellen?. Moet hij in therapie? Of ga ik hem behandelen als een moedertje? Ik worstel nog een beetje met mijn beslissing, omdat ik juist ook heel vaak trots op Michael ben. Hij is een geweldige vader. We zijn gek op elkaar, hebben fijne seks en een superrelatie op dat geld na. Zo draaien we al jaren in hetzelfde kringetje en leven we van de ene uitbarsting naar een volgende crisis. Allemaal in de hoop dat het ooit beter zal gaan. Tot de boel weer eens ontploft, maar dan definitief. Dan kan hij kiezen tussen toch hulp zoeken of een scheiding. Intussen hoop ik dat Michael als door een wonder het licht ziet. En dat onze liefde sterk genoeg blijkt om het ook bij een volgende uitbarsting en de stappen die daarna komen weer samen te redden.”
Dit interview stond eerder in Glamour
©EvelineKarman