Janna (30): ik stalkte mijn ex

‘Achteraf begrijp ik niet wat me bezielde. ik snap niet eens waarom ik ooit op Kris viel. Hij is niet knap, niet sociaal en zeker niet de makkelijkste. Toch hield ik zoveel van hem dat ik hem stalkte. Mijn verloofde volgen werd een obsessie. Overal zocht ik wat achter. Onze relatie zat in het slop en ik deed er alles aan om bij elkaar te blijven We waren elkaar toch niet voor niets tegengekomen?
Ik kocht extra simkaarten en belde Kris wel zes keer per dag anoniem op. Zo controleerde ik of hij – zoals beloofd – thuis was. Soms hoorde ik achtergrondgeluiden zoals café-geroezemoes of bestekgekletter. In de wasmand besnuffelde ik gedragen ondergoed en shirts. Rook ik vrouwenparfum? Ik doorzocht de kliko en badkameremmer. Hoeveel wattenstaafjes gebruikte mijn verloofde wanneer ik op mijn werk was? Lagen er geheime briefjes? Kassabonnen van de bloemist of misschien de juwelier? Ik belde Kris’s moeder minimaal tweemaal per dag om daarmee te benadrukken dat ik Kris’s partner was. En blééf. Want dat laatste moest ze echt duidelijk weten.

Magische kennismaking

Ik was net geëmigreerd van Finland naar Nederland toen ik Kris ontmoette. Ik vroeg hem de weg naar een kamer die ik wilde huren. We raakten aan de praat en Kris wachtte op me tijdens de bezichtiging. Daarna gaf hij tips over het huurcontract. Kris nam me letterlijk onder zijn hoede. Het was fijn om iemand te kennen in mijn nieuwe stad. Ik kookte voor hem, hij reed me rond in de omgeving. We hadden het gezellig. De eerste zoen was magisch. Ik keek in zijn blauwe ogen en was zo dankbaar voor hem. Ik was verliefd. Ook Kris zag mij helemaal zitten. Toen mijn kamer niet beviel en Kris me vroeg bij hem in te trekken, leek me dat heerlijk. Vier maanden na onze kennismaking woonden we samen. Dat ging fantastisch. Ik studeerde en werkte in de weekenden bij een winkel. Kris ontwikkelde als ZZP’er thuis software. Na een lange schooldag stond thuis het eten klaar en was het gezellig. We vreeën veel en maakten lange wandelingen. Ik hou van de bossen hier. Ze doen me denken aan thuis. En daar, onder een spar, vroeg Kris me ten huwelijk. Ik zei ja.

Na een paar maanden samenwonen leerde ik dat Kris een einzelgänger en een computerfreak was. Daar kon ik mee leven. In Finland zijn veel mannen gesloten. Als ze niets te zeggen hebben, zeggen ze niets. Ook Kris’s narcistische trekjes zag ik door de vingers. Kris vindt zichzelf veel slimmer dan mij en de rest van de wereld. Er zijn maar weinig mensen die hij respecteert. Maar deed Kris niet alles voor me? Regelmatig verraste hij me met een mooie lipstick, of hij kookte een Fins gerecht. Ik vond hem schattig. Kris was geen standaard nummer.
Wel vond ik het vreemd dat hij ’s avonds vaak vlug zijn laptop dichtklapte wanneer ik hem passeerde of een kus bracht. Eén keer zag ik een gesprek tussen hem en ene Sharon, maar volgens Kris was Sharon een collega met wie hij een nieuwe applicatie ontwierp. Ik zocht er niets achter. Kris en ik waren verloofd. Kris hield van me. Ik zag vast spoken. Ik verheugde me op mijn huwelijk, wilde mezelf en mijn ouders bewijzen dat het goed met me ging in Nederland. Toch twijfelde ik steeds meer. Moest ik Kris niet eerst beter leren kennen? Wat als die Sharon helemaal geen collega was? Mijn moeder en broer – met wie ik veel Facetimede – adviseerden me de bruiloft uit te stellen en eerst wat meer te ‘genieten’. Ik was koppig. Ik had nog vijf maanden voor de grote dag. Dan wist ik vast meer.

Relatieplanet

Telkens als ik iets vreemds zag, had Kris daar een antwoord op. Dat hij zeker tien keer per maand bleek in te loggen op Relatieplanet, betekende niet dat hij een date zocht. Hij werkte als freelancer voor deze site, had er ook een profiel, maar dat was omdat hij alleen zo alle ‘bugs’ kon ontdekken en hun software kon updaten. De pornofoto die ik vond was een virus omdat hij zoveel sites bezocht voor zijn werk. Achteraf bleek alles gelogen, maar destijds geloofde ik Kris. Zijn verhalen waren continu waterdicht. Toen ik naast Kris zat en er een appje binnenkwam, begreep ik volgens Kris de context compleet verkeerd. Er stond: Het was fijn om je weer vast te houden. Volgens Kris ging dat om een troostende knuffel omdat de nieuwe relatie van zijn ex was geklapt. Ik wilde Kris zo graag geloven. Toch ging ik beter op hem letten. En ik schreef de kilometerstanden van zijn auto op. Soms had hij op dagen dat hij ‘gewoon thuis werkte’, wel 200 kilometer gereden!

Ik wilde zo vreselijk graag geloven in ons sprookje. We hadden het toch goed? Als ik meer mijn best deed, zag Kris vanzelf wel dat ik zijn droomvrouw was. Ik viel een paar kilo af en kocht nieuwe lingerie. En Ik besloot Kris te volgen. Onder mijn schooltijd reed hij naar wegrestaurants waar hij met andere vrouwen voor het raam zat. Thuis jokte ik dat ‘een vriendin’ hem daar had gezien, maar Kris antwoordde steevast zelfverzekerd dat hij had geluncht met een zakenrelatie. Dat hij daarna een paar uur ‘kwijt’ was, drukte ik weg. Twee keer huurde ik een auto om onzichtbaar te blijven. Ik voelde me net James Bond. Vooral toen een buurtbewoner de politie had gebeld en er op mijn raampje werd getikt. Ik schaamde me rot en ben met een smoes snel vertrokken. Ik spijbelde van school en stond ergens met een sjaal over mijn hoofd en een zonnebril op om de hoek te loeren. Of ik vernikkelde uren van de kou of honger in een portiek of auto. Ik droeg zelfs een incontinentieslip zodat ik daarin kon plassen als dat nodig was. Nu denk ik: waar was ik mee bezig? Ik was zo gefixeerd op Kris. Maar zekerheid kreeg ik al die tijd niet. Ik zocht hackers, mensen die wilden inbreken in Kris’s mail of die voor mij een Keylogger in zijn telefoon wilden installeren zodat ik een kopie van al zijn appjes kreeg. Ik betaalde zelfs 200 euro aan een oplichter die dat voor me wilde doen maar die achteraf niets van zich liet horen. Ik kon simpelweg mijn vinger niet op Kris’s verhalen leggen. Was alles dan toch waar? Mijn toekomst vergooien om mijn vermoedelijk schizofrene gedachten kon ik ook niet.

Fake – account

Uiteindelijk vroeg ik mijn enige en beste vriendin of ze me wilde helpen. Ik legde haar alles uit. Ze begreep het. Samen maakten we een profiel op Relatieplanet van de voor Kris ideale vrouw: Naomi. Naomi hield van Kris’s lievelingsfilms, las het boek wat Kris thuis las. Haar lievelingsgerecht was een kaaspannenkoek; net als dat van Kris. Natuurlijk hapte Kris toen mijn vriendin hem benaderde als nep-Naomi. Urenlang kletsten ze met elkaar. Ik briefte mijn vriendin vooraf hoe ze Kris kon paaien. Het vreemde was dat Kris op internet eerlijk schreef dat hij in een relatie zat. Wel een zeer ongelukkige, volgens hem. Hij vertelde dat hij door Naomi overwoog een frisse start te maken. Naomi was zijn droomvrouw.

Avonden lang zat ik tegenover Kris in onze woonkamer, elk op onze eigen laptop, mijn trouwsluier in de doos achter ons. Kris loog dat hij werkte. Ik deed alsof ik studeerde maar las telkens de printscreens die mijn vriendin me om het half uur stuurde van haar gesprekken met Kris. Pagina’s vol gingen over mij. Hoe Kris hoopte dat ik anders was geweest. Dat zijn verliefdheid weg was. Hoe hij zich verplicht voelde voor mij te zorgen omdat ik in een vreemd land woonde en geen woonruimte meer had. Dat hij mijn spijkerbroeken en laarzen veel te mannelijk vond. Dat ik houterig bewoog.
Ik was woest. En vooral geschokt. Af en toe wankelde ik naar de keuken om bij te komen en Kris de indruk te geven dat hij rustig kon kletsen en ik nergens bij betrokken was. Dan propte ik uit frustratie een paar lepels ijs naar binnen of ik zette een open fles wijn aan mijn mond. Hoe kón hij dit allemaal delen met een volslagen vreemde? Tegelijkertijd was ik radeloos van het idee dat ik mijn ouders en vrienden moest vertellen dat de bruiloft niet door ging. Alle vliegtickets waren al geboekt! Mijn tante had speciaal voor mij een traditionele trouwjurk genaaid. Iedereen was zo met me bezig. Ik moést van mezelf echt met duizend procent zeker weten hoe Kris over me dacht voordat ik alles cancelde. Was zijn geflikflooi allemaal branie en haantjesachtig flirtgedrag of geloofde ik als enige in ons sprookje?

Op een dag toen hij naar zijn werk was, heb ik Kris’s computer naar een reparatiewinkel gebracht en gelogen dat het ding af en toe haperde. Kon ik een extra back-up krijgen? Toen ik later alles las, samen met Kris’s brieven hoe diep ongelukkig hij was, vond ik pikante foto’s van zijn zogenaamde collega Sharon. Én van ene Kim en Tessa. Ze waren heel recent. Ook schreef Kris hoe ‘lekker’ hij ze had gevonden en dat ‘dat voor herhaling vatbaar was.’

Kleding weggooien

Ineens besefte ik als door een mokerslag eindelijk dat onze relatie verloren was. Kris en ik waren voor de vorm, misschien uit medelijden, nog bij elkaar. Het was over tussen ons. Het voelde of ik een slaappil had genomen, zo rustig werd ik ineens. Ik overzag alles. Toen ik verder nadacht, viel me pas op dat Kris helemaal niet lief was. Als hij iets voorstelde, waren dat altijd zijn wensen. We keken naar film A of film B. Als ik iets met minder actie opperde, vond Kris dat ‘zonde van zijn tijd’. In een restaurant besliste hij of we wel of geen dessert namen. Kleding van mij die hij niet mooi vond, gooide hij weg “Die broek stond je gewoon niet,” troostte hij dan.

Die avond liet ik mijn vriendin aansturen op een nepafspraak tussen Naomi en Kris. En ja hoor, tien minuten nadat mijn vriendin had uitgelogd, vertelde Kris dat hij een jubileumetentje had van een grote klant. Dat had hij toch écht eerder verteld, zei hij toen ik jengelde of hij niet thuis kon blijven. Voor mij was zijn reactie een soort afsluiting. Ik had geen hoop meer dat ik het mis had gehad.

Kris vertrok fris gedoucht. Mijn vriendin stond al om de hoek en pikte me op toen Kris de straat uitreed. Samen reden we naar het motel waar Naomi zogenaamd zou wachten. En ja hoor. Daar stond mijn verloofde, met een doos bonbons van het tankstation. Ik wist genoeg. Vanuit de auto mailde mijn vriendin naar Kris dat ‘Naomi een uurtje later kwam’. Snel reden we naar huis, waar ik zeven Albert Heijn-shoppers volpropte met spullen die ik niet wilde missen. De rest kwam later wel. Op de keukentafel legde ik een briefje. Veel geluk met Naomi, Tessa, Kim, Sharon en alle anderen.

Trouwjurk in de kast

Ik ben bij mijn vriendin ingetrokken en heb mijn familie gebeld. Die waren bijna opgelucht, ze hadden Kris altijd al ‘een rare’ gevonden. Bijna een maand heb ik gejankt. Na drie maanden vond ik eigen woonruimte, want ik wil graag in Nederland blijven. Kris kwam later nog met een tranentrekkend slap verhaal dat hij zichzelf altijd een nerd heeft gevoeld. Gebrek aan zelfvertrouwen. Dat een mooie vrouw als ik op hem viel, had hem in verwarring gebracht. Hij wilde weten wat zijn marktwaarde was. Maar hij hield echt alleen van mij. Konden we het niet samen proberen? Ik had mijn trouwjurk toch al hangen?
Ik ben weggelopen. Ik vertrouw mensen één keer. Aan tweede kansen doe ik niet. Kris heeft zulke huichelachtige dingen gedaan. Hij heeft me afschuwelijk verraden terwijl ik droomde over een toekomst en hem accepteerde met al zijn gebreken. Ik mis hem niet. Het was leuk om continu ‘prinses’ genoemd te worden, en Kris heeft zeker in mijn beginperiode in Nederland veel voor me gedaan. Maar nu ik op eigen benen sta, en dus niet meer afhankelijk ben, merk ik dat een man als Kris helemaal mijn type niet is. Hij wil een meisje-meisje. Iemand die van hem afhankelijk blijft zodat hij zich de grote man voelt. Daar pas ik voor.
Of ik ooit nog ga trouwen weet ik niet. Mijn jurk is verkocht en het woord bruiloft heeft een wrange nasmaak. Wat ik wel weet is dat ik sterker ben dan ik dacht. Het gaat goed met me. Ik ben vanuit Finland helemaal naar Nederland gekomen. Dat was niet voor niets. Ik ga er hier ook écht wat van maken!”