Jasmijn (28) kreeg een relatie met de broer van haar vriend. Uiteindelijk maakten beide mannen haar niet gelukkig en koos ze voor zichzelf.
‘Zijn broer was de betere versie van mijn vriend…’
“Ik ontmoette Cameron op een festival. We raakten aan de praat voor de hamburgertruck en misten het optreden waarop we wachtten. Die nacht sliep ik in zijn tent. Ik voelde direct dat dit geen weekendfling was. Cameron en ik pasten goed bij elkaar.
Na drie maanden trok Cameron bij me in. Hij kon overgeplaatst worden naar mijn stad. Ik ontmoette zijn ouders, hij de mijne. Het was een heerlijke tijd. Alles was nieuw. Maar Cameron was vaak rusteloos, wilde veel stappen. Ik was juist toe aan een volgende levensfase. Ik begon te twijfelen. Pasten Cameron en ik écht wel zo goed bij elkaar? Furieus was ik toen ik er achter kwam dat Cameron in het weekend regelmatig softdrugs gebruikte. Moest kunnen zolang zijn werk daar niet onder leed, vond hij. Mij ging het er vooral om dat hij er al die maanden en zelfs al op het festival om had gelogen. Een paar weken leefden we in een vacuüm. Ik twijfelde aan alles. Ging onze relatie niet te snel? Was ik echt gelukkig of dácht ik dat ik dat was?
En daar stond Jason op de stoep, Camerons single broer uit Brussel. Jason was de betere versie van Cameron. Net zo spontaan, maar dan knapper. Jason was meer ambitieus en nam het leven een stuk serieuzer. Al meteen voelde ik een enorme klik met hem.
Stiekem gesprek
Cameron en ik besloten na een paar goede gesprekken toch samen verder te gaan. We hadden net mijn huis opgeknapt. Hij had zijn oude baan voor me opgezegd. Opgeven kon altijd nog. We maakten nieuwe afspraken. Voorzichtig droomden we weer over de nabije en verre toekomst.
Alles ging prima tot het jaarlijkse familieweekend in een suf bungalowpark. Na het gourmetten wasten Jason en ik samen af. “Mijn broer is een geluksvogel,” zei hij. Ik hapte en voor ik het wist overlaadde Jason me met complimenten. Onderweg terug naar de woonkamer streelde Jason vriendschappelijk over mijn wang. Ik voelde mezelf gloeien. Ook Jason draaide ongemakkelijk. Dit was gevaarlijk, wisten we meteen. Vanaf dat moment ontliep ik Jason. Maar bij een familiebarbecue trok Jason me – als in een foute flutroman – de wc van zijn ouders in. “Ik heb je gemist,” fluisterde hij. We kusten elkaar snel maar o-zo-hevig. “Dit is fout,” zeiden we direct tegen elkaar. “Er is niets gebeurd. Vergeet het.” Precies dat herhaalden we nog dagen via app. Maar de geest was uit de fles. Onze gesprekken werden steeds persoonlijker en intiemer. We moeten praten, schreef Jason. Dus treinde ik naar Brussel. Een gesprek zou de spanning uit de lucht halen. En ik zou vertellen dat ik ondanks onze problemen gewoon bij Cameron bleef.
De middag werd een drama. Want hoe ernstig we beseften dat een ‘wij’ niet kon, hoe heftig we de spanning voelden. Ik begrijp nóg niet hoe het heeft kunnen gebeuren, maar uiteindelijk belandden we in bed. En ook daar was Jason de betere partij. Ik voelde zoveel. Kriebels. Geilheid. Paniek. De dagen erna besefte ik dat ik écht verliefd was op Jason. Dit kon niet! Dit mocht niet! Ik woonde samen met zijn broer! Koos ik voor Jason, dan zou de familie uit elkaar vallen. Cameron en zijn ouders wilden me natuurlijk nooit meer zien. Misselijk was ik van mezelf. Tegelijkertijd voelde ik me zo vreselijk verliefd dat ik te zwak was om met Jason te stoppen. Ik vond mezelf een slappe trut, maar toch spraken Jason en ik bijna twee jaar lang stiekem af. Elk moment met hem was hemels. Ik adoreerde hem, checkte om de minuut mijn telefoon. Bij elk bericht van mijn zwager straalde ik. Thuis loog ik dat ik met een vriendin in Antwerpen of Maastricht ging shoppen. Op het station kocht ik snel een T-shirt of ander prul en stoof door naar Jason. Samen leefden we die dagen in bed.
Daar bleef het niet bij. Tijdens het familieweekend – middenin het uitzetten van een speurtocht – hadden Jason en ik seks in het bos. Ik bevredigde hem oraal op het toilet van zijn ouders. We appten elkaar geile teksten tijdens spelletjesavonden. Werkelijk niemand had ook maar iets in de gaten. Wie verwacht er nu dat iemand zo slecht is? Jason was een klootzak van een broer. Ik de allerslechtste partner.
Kiezen
Dat het niet zo kon doorgaan, snapte ik prima. Toch kon ik niet kiezen. Jason bleef spannend en charmant. Hij moest toch zeker hetzelfde voor mij voelen? Toch kapte Jason elk gesprek over een oplossing af. Ik schoof het af op zijn karakter. Hij was vast – net als Cameron – een binnenvetter. Terwijl ik zo puzzelde, besefte ik steeds meer dat ik niet meer voldoende van Cameron hield om bij hem te blijven. Maar was Jason dan wel mijn droomprins? Iemand die zijn bloedeigen broer zo afschuwelijk verraadt? Steeds vaker lag ik wakker om de farce die mijn leven was geworden. Ik had veel hoofd- en nekpijn. Miste een deadline op mijn werk. Vergat dingen.
Uiteindelijk heb ik het op een laffe manier uitgemaakt met Cameron. Via via kwam ik erachter dat hij xtasy had gekocht. Ik heb een enorme rel ontketend en hem zijn misstap en leugen zo zwaar aangerekend dat ik onze relatie verbrak. Cameron was gebroken. Hij verwachtte nooit dat onze relatie om recreatief drugsgebruik zou klappen. En ondanks dat dit natuurlijk niet de hoofdreden was, moet onze break up voor hem toch niet als complete verrassing zijn gekomen. Cameron en ik maakten steeds vaker ruzie om de kleinste dingen. Ik was zover weggedreven dat ik deze laatste ruzie zag als een kans. Een uitweg. Het was voor mij de enige manier die ik kon bedenken om alles ‘netjes’ op te lossen.
Inmiddels is de storm geluwd. Cameron woont tijdelijk bij zijn ouders. We hebben geen contact meer. Van Jason heb ik niets meer gehoord. Blijkbaar was ik voor hem niets meer dan een sexy verovering. Dat was extreem pijnlijk om te merken. Nog steeds schaam ik me diep voor mijn karakterloze gedrag. Ik vrees de dag dat Jason ons geheim opbiecht aan zijn broer. Ik vind het vreselijk wat ik heb gedaan. Net zoals ik enorme spijt heb van de abrupte en lompe manier van onze relatiebreak.
Naar festivals ga ik niet meer. Trek in een relatie heb ik ook niet. Ik heb geleerd dat ik voorlopig beter alleen ben. Ik voel me waardeloos dat ik mezelf zo heb laten leiden door gemakzucht en honger naar avontuur. Dat moet helen. Momenteel wil ik vooral rust vinden in mezelf en dit debacle laten slijten. Pas daarna mag ik van mezelf weer nadenken over een toekomst en eventuele relatie.”
Dit interview stond eerder in Glamour
©EvelineKarman