Jacintha (43): Ik blijf bij hem voor zijn geld

Jacintha (43) dacht maar één ding toen de Duitse miljonair Norbert (62) haar ten huwelijk vroeg: als ik financieel zorgeloos wil zijn, zeg ik ja. Inmiddels zijn ze getrouwd. Maakt geld echt gelukkig?

Seks voor een designertas
Al jaren had ik als verstokte single een haat-liefde-verhouding met mijn leven. Ik woonde in een fijn huis, er was geen kinderwens en ik had veel ‘me-time’. Toch piekerde ik vaak. Dat gevoel van ‘is-dit-nu-alles’ herkende ik in mijn werk. Er waren leuke collega’s en ik draaide zonder moeite op routine. De krenten in de pap waren de gesprekken die ik als directiesecretaresse voerde met de goede doelen die we steunden. Mijn baas vond het belangrijk om ‘sociaal geëngageerd’ te zijn en daarom steunden we een schoolproject in India (of: SOS Kinderdorpen).
Na één van die gesprekken bleef ik plakken in een stad die ik niet kende. Ik mocht parkeergeld en lunch declareren en zag mijn kans schoon. Tegenover me in het restaurant zat een man in een duur overhemd, opgerolde mouwen, maar ik zag het merkje op de borstzak. Ook zijn horloge zag er blingbling uit. Een Bulgari-zonnebril nonchalant in het haar. Hij knikte naar me en we raakten aan de praat. Na de lunch nodigde hij me uit voor een etentje. Alles aan Norbert, een gescheiden hartchirurg uit Aken, straalde geld uit. Hij sprak vloeiend Engels en ik gelukkig ook, dus van een taalbarrière was geen sprake.
Drie weken hebben we gedate. Ik weet dat het goedkoop klinkt, maar toen hij me blééf verwennen met etentjes en zelfs een designerbag, had ik seks met hem. Hij was niet eens slecht in bed. De roes van het geld en Norberts leven vol gemak en luxe zorgden voor een prettige spanning. Als ik bij Norbert was, waren er geen zorgen. Ik bestelde wat ik wilde van de menukaart. Als we ons verveelden, regelde hij via een of andere miljonairs-conciërge-dienst theaterkaartjes of een privé-concert. We zijn zelfs in één dag op en neer gevlogen naar IJsland omdat hij me de geisers wilde laten zien. We werden opgehaald met een jeep en kregen een eilandtour, inclusief Brennivin, de lokale likeur. Totaal absurd. Welke vrouw van midden dertig maakt dat nu mee?
Na die drie weken biechtte Norbert op dat hij verliefd op me was en dat hij het zonde van zijn tijd vond om me te moeten delen met mijn baas. Kon ik geen ontslag nemen? Dan kon hij de hele dag van mij genieten. Hij zou me compenseren voor mijn misgelopen salaris en een jaar vooruitbetalen. Het was een aanlokkelijk voorstel, maar hoe moest ik na dat jaar ooit weer een baan met aanzien en carrièrekansen vinden? Ik deelde mijn gedachten met Norbert. ‘Trouw met me’, zei hij. ‘Dan ben je overal van af. Als we ooit uit elkaar gaan, krijg je een leuk bedrag mee.’
Ik vond het hilarisch. Norbert was heus een aardige man, maar we scheelden twintig jaar en ik kende hem nog geen maand. ‘Gewoon doen’, zeiden mijn vriendinnen. ‘Ben je gek geworden?’ vroeg mijn moeder. Ik vond het grappig. Bizar. Norbert bleef serieus. In een recalcitrante bui heb ik met knikkende knieën mijn baan opgezegd.
Het ging goed. Het leven met Norbert was spannend. Hij liet me letterlijk van het leven proeven. Gerechten waarvan ik nog nooit had gehoord. Hotels waar ik voorheen niet eens in de lobby durfde lopen. Hotelkamers met privébutler en uitpakservice voor mijn koffer. Ik kneep mezelf vaak in mijn arm. Dit kon ik altijd hebben!

Huwelijk
Na twee maanden trouwden we op de Maagdeneilanden, waar Norbert een landgoed met villa en gastenverblijven huurde. Zijn twee volwassen kinderen, die me hoffelijk verwelkomden, kwamen met hun gezinnen. Ik mocht tien mensen uitnodigen en daarvoor betaalde hij tickets en verblijf. Gelukkig wilden mijn ouders komen, maar mijn beste vriendin vond het te ver en haakte af. Er kwamen wel vier andere vriendinnen met hun partner en mijn broer wilde het feest ook niet missen. Norbert vond alles prima. Hij gaf me een creditcard die ik kon gebruiken voor mijn ‘boodschapjes’: een trouwjurk. En er was een wedding planner aan wie ik al mijn wensen mocht doorgeven. De bruiloft zelf was perfect. Ik voelde zelfs wat voorzichtige vlinders voor mijn aanstaande en keek enorm uit naar het leven dat Norbert mij kon bieden. Het waren oprecht twee heerlijke weken. En ja, met veel seks. Ik voelde me net Assepoester.

Na de bruiloft moest er weer gewerkt worden. Norbert had nog een paar jaar tot aan zijn vervroegd pensioen. Ik verhuisde naar Aken, waar ik het erg naar mijn zin had. Mijn ouders en vriendinnen waren redelijk dichtbij. Ik kon ze altijd bezoeken met het vliegtuig of de gloednieuwe BMW zes serie die Norbert voor me regelde.

Na Norberts pensioen verhuisden we naar New York, Connecticut. We hebben er een waanzinnige villa en ik vond het leven er heerlijk. We gingen met een helikopter naar de stad en Norbert verzon leuke uitjes, zoals lunchen in een groot hotel met eigen helikopterplatform of een weekendje naar Curaçao, zo’n vier uur vliegen. Ik begon net te wennen aan de taal, de mentaliteit, toen Covid uitbrak. En dan kan als je geld hebt, dus niét alles. We zaten letterlijk opgesloten in ons grote huis met zwembad en twee fulltime tuinmannen. Dat is natuurlijk een riante positie, dat besef ik zeker. Het maakte ons leven somber. Toen we hoorden dat Bangkok ‘groen’ was, zijn we daarheen getrokken. We wilden ons vrij voelen en ons geld maakte dat mogelijk. We huurden een penthouse en dat beviel zo goed dat we er nog zitten. Het leven ging hier gewoon door met voetmassages en etentjes op roof terraces. Vaak voelde ik me een geluksvarken. Hoe anders was dit leven in vergelijking met mijn kantoorbaan waar ik nu online had moeten Zoom-vergaderen?

Knappe jongeman
Natuurlijk droom ik weleens van een jongere man met een volle bos donker haar. Norbert is al dik zestig en al ziet hij er voor zijn leeftijd prima uit door onze sportzaal, personal trainer en een kokkin die focust op gezond eten: hij blijft altijd twintig jaar ouder. Zijn bedprestaties hollen achteruit omdat een erectie houden steeds meer moeite kost. In het begin fantaseerde ik weleens over het leven dat ik zou krijgen met zo’n jonge god, maar dat schrikte me ook af. Weer een fulltime job. Afscheid nemen van alle hotelsuites, businessclass tickets en privileges. Later leerde ik in onze vriendenkring ook heel rijke jongere mannen kennen, maar eerlijk gezegd is er niemand geweest voor wie ik mijn rust en privileges wil opgeven. Norbert en ik lachen nog veel samen en we vertrouwen elkaar blind. Dat vind ik heel veel waard. Hij zal me niet besodemieteren en draagt me op handen.
Een groots en meeslepend liefdesleven zal ik met hem nooit krijgen, maar er zijn andere pluspunten. Nooit meer zorgen. Goede medische hulp. Ik krijg direct scans als ik ergens maar denk een pijntje te voelen en mocht ik al griep hebben, dan komt er een privé-verpleegster die tijdelijk bij ons inwoont. Ik eet gezond en lekker, geef het door als ik wil dat onze kokkin iets speciaals moet maken. Ik doe waar ik zin in heb en Norbert verlangt niet meer van me dan dat ik respectvol over en met hem spreek.
Natuurlijk baal ik weleens van zijn levensstijl die echt anders is dan de mijne. Hij is graag thuis, kijkt tv of we huren met vrienden en leeftijdsgenoten van hem een jacht en gaan dan cruisen door Griekenland en Italië. Gelukkig heb ik in die groep inmiddels twee vriendinnen gemaakt, ook wat jonger dan hun echtgenoten. Norbert heeft ook verouderde normen en waarden. Als ik 3 millimeter uitgroei in mijn haren heb, zegt hij daar wat van, want ik moet er verzorgd uitzien. Hij houdt van ouwe-lullen-muziek, zoals Dvorak en John Denver. Voor een etentje vindt hij belangrijk dat we onszelf allebei opdoffen, want ‘met een T-shirt en een korte broek toon je geen respect voor je vrouw’. Soms voel ik me dan ongemakkelijk naast hem met zijn Han Pekel-strikjes. Ik ken zijn grapjes allemaal van haver tot gort. De manier waarop hij gorgelt na het tandenpoetsen. Maar ik houd ook van het vuur in zijn ogen als hij die verhalen opnieuw en opnieuw vertelt aan mensen die we leren kennen. Dat hij me vraagt om een zoen en met knipperende wimpers tandpastalucht naar me blaast. Ik waardeer zijn empathie wanneer hij een kelner een veel te grote fooi geeft als die vertelt over een droom. Hoe hij in een restaurant achter mijn rug de set tapasschaaltjes op een handgesneden blad van wengé-hout voor mij koopt bij de gerant omdat ik eerder zei dat ik ze zo prachtig vind.

Die eerste twee jaar dacht ik nog weleens: ik zie wel hoelang het duurt. Norbert en ik hebben een huwelijksconvenant waarbij ik een startbedrag meekrijg bij een eventuele scheiding en voor elk getrouwd jaar een bonusbedrag. Dat loopt dus jaarlijks op. Ik moet bekennen dat er nu zeven jaar voorbij zijn gevlogen. Het is snel gegaan. Heel af en toe speel ik weleens met ideeën. Ga ik alleen verder en kijk ik hoe mijn leven zich dan ontwikkelt? Of blijf ik als Charlene van Monaco lekker mijn ding doen en ga af en toe mee naar feestjes aan de armen van mijn man? Misschien ooit een minnaar? Ga ik voor mijn vrijheid met blanco toekomst of blijf ik bij Norbert tot hij overlijdt zodat ik het leeuwendeel van de erfenis krijg?

Door onze huwelijksvoorwaarden zal ik sowieso financieel onafhankelijk zijn, maar filthy rich klinkt me ook heerlijk in de oren. Dat klinkt allemaal heel berekenend, maar zo zie ik het niet. Ik zit niet gevangen in dit huwelijk. Ik blijf uit vrije wil bij Norbert. Dan kun je wel miepen over waardigheid en trots, alleen is niet alles in het leven maakbaar. Ik heb bewuste keuzes gemaakt en denk dat er veel méér vrouwen zijn die bij hun partner blijven voor het geld. Starlets, golddiggers, en vergeet niet de getrouwde vrouwen in eigen kring.
Ik geef toe: zijn geld is de reden dat ik zo snel of misschien wel überhaupt met Norbert ben getrouwd. Ik heb een prettig leven, voel me gewaardeerd, en Norbert is gelukkig. Het is een win-win-relatie. Voor mij heeft dat weinig met waardigheid te doen. Als ik dagenlang huilend op bed lag of aan de alcohol zat omdat mijn huwelijk een grote farce was en ik de prinses in de gouden kooi bleek, was ik al lang vertrokken.

Status Quo
Mijn eigen vriendinnen zijn gebleven. Ik zie ze stukken minder dan voorheen. Op die ene BFF na die achteraf toch bleek te leiden aan de ‘ziekte-van-jaloezie’ is iedereen blij voor me. We bellen en skypen regelmatig en mijn ouders bezoek ik zeker eens per drie maanden. Naar Thailand komen willen ze niet, dat vinden ze te ver en ook een beetje eng, maar soms combineren Norbert en ik een reis met een paar gezamenlijke dagen met mijn ouders, bijvoorbeeld in Praag. Dat vinden ze wel heel leuk. Ze accepteren financieel geen hulp van me. Gelukkig mag ik ze wel verwennen met die vakanties en ik betaal huishoudelijke hulp voor mijn moeder. Dat accepteert ze gelukkig, ook omdat ik niet meer in de buurt woon. Ze is blij voor me, opgelucht dat ik geen geldzorgen of hypotheekstress zal hebben. Ik laat haar maar even in de waan dat Norbert mijn droomman is. Ze zal zich enkel zorgen maken. Wat Norberts kinderen na zeven jaar echt van me vinden, weet ik niet. Ze zijn altijd überbeleefd. Dat is sowieso wat meer gangbaar in de kringen waarin ik nu meander. Ik geloof ook oprecht dat ze het fijn vinden dat ik hun vader gelukkig maak en geen eendagsvlieg ben gebleken.

De vlinders die ik op onze trouwdag voelde, hebben helaas niet doorgezet. Ik zeg helaas, want ik hoopte dat dit wel zou gebeuren. Het had mijn leven stukken makkelijker gemaakt. Minder nep. Ik had het eerlijk gezegd prettig gevonden als ik met een glans op mijn gezicht had kunnen spreken over ‘mijn echtgenoot’. Nu spreek ik met respect over Norbert. Ik vind hem oprecht sympathiek. Natuurlijk erger ik me soms aan het gemak waarmee hij alles met geld invult en oplossingen koopt. Hij heeft ‘mannetjes’ voor alles, kan niet eens zelfstandig een vliegticket boeken, want daarvoor heeft hij een assistente. Zijn naïviteit over hoe opportunistisch mensen (inclusief mezelf) zijn en hoe hij soms wordt benaderd voor fundraising of nieuw te starten bedrijfjes irriteert me. Hij kan geen spijker in de muur slaan. Geen leertje in een lekkende kraan vervangen.
Maar er is ook een andere kant. Dit leven heb ik enkel door hem. En Norbert is een goede, prettige man. Hij zit vol leuke verhalen en heeft veel levenservaring. Hij geniet respect en is loyaal aan de mensen om hem heen. Houden van is een te groot woord. Ik ben tevreden met mijn leven. Toch ben ik dankbaar dat ik die avond na mijn werk met hem ben gaan eten. Mijn leven is zoveel mooier en interessanter geworden door Norbert. Er is niemand die mij vertelt wat ik moet doen of bij wie ik een functioneringsgesprek heb. Ik beslis zelf hoe laat ik opsta, mijn was hangt schoon in de kast. En als ik Norbert niet al te lang alleen laat, kan ik heus een paar dagen lekker naar een spa of een korte vriendinnentrip naar Saint-Tropez.
Als ik morgen terug in de tijd werd geflitst en weer in dat restaurant zat met Norbert tegenover me met dat opgerolde overhemd, zou ik het allemaal zo wéér doen!