Erica (37) wil niets liever dan ‘huisje-boompje-beestje’.
Toch woont ze nu weer thuis bij haar ouders.
“Mijn ex ontnam me alles: mijn kinderwens, mijn toekomst, en ook mijn huis”.
“Verdrietig roer ik met een zilveren theelepel uit de Keukenhof in mijn porseleinen koffiekopje met vlinders erop. Naast me bladert mijn moeder in een blad voor vijftigplussers. “We eten vanavond draadjesvlees met spruiten.” Ik glimlach vriendelijk terwijl mijn maag protesteert. Wat snak ik naar mijn eigen lekkere pasta, mijn plofbank en designbekers, die nu in een troosteloze garagebox staan te verpieteren.
Zo vaak denk ik: had ik maar. Was ik maar. Waarom lijden de goeden altijd onder de kwaden? Want het luxe leven dat ik leidde is voorbij en het ziet ernaar uit dat dit nog wel even zo blijft. Bijna veertig ben ik nu, straatarm, single, en ik woon weer in Hotel Mama.
Soulmate
Ik was negenentwintig en woonde zes jaar op mezelf toen ik Jesper ontmoette. Zijn droevige, sexy blik, het Twentse accent, zijn ambitie: alles aan Jesper vond ik geweldig. Hij was mijn soulmate. Ik kon me geen leven zonder hem meer voorstellen. Vanuit zijn studentenkamer trok hij na vier maanden bij me in. Mijn huurappartement was misschien toe aan wat schilderwerk, het was groot genoeg voor ons tweetjes. Ik gaf mijn zelfstandigheid niet zomaar op. Jesper begreep het en beloofde me te helpen met het opknappen.
We hadden een fantastische tijd samen en gingen zo in elkaar op dat er van klussen niets terecht kwam. Jesper had humor, was attent. En we deelden onze liefde voor festivals. Na twee jaar besloten we dat we een dure opfrisbeurt niet zagen zitten en we beter konden verhuizen. We kochten een prachtig nieuwbouwappartement. Het was aan de bovenkant van ons budget, maar dat gaf niets. Alles was splinternieuw en onderhoud was de eerste tien jaar niet nodig. We zouden een fantastisch leven krijgen, dat wist ik zeker.
Drugs
Maar terwijl ik al rustig nadacht over een gezinnetje en misschien daarvoor nog wat mooie reizen wilde maken, zag Jesper dat niet zitten. Hij vond zich te jong voor het ‘burgertruttenbestaan’, en wilde genieten van het leven. Work hard, play hard, was zijn credo. Zijn geld vloog letterlijk uit het raam. Ik investeerde in meubels en een veilige auto, Jesper bleek een big spender. Alles wat hij verdiende ging op aan concertkaartjes, etentjes, en dure vriendentrips naar Lissabon of New York. Dat had ik allemaal nog wel kunnen handelen mits Jesper van de drugs was afgebleven. Ik verloor ooit een nichtje aan de partydrug GHB. Daarom hadden Jesper en ik de afspraak dat blowen wel kon, maar dat hard drugs uit onze relatie bleven. We hadden er vaak ruzie om, omdat ik soms bij Jesper grote pupillen of vreemde kauwbewegingen dacht te zien. Maar Jesper ontkende altijd. Hij had alleen wat gerookt of wietdruppels genomen om de spanning van zijn drukke baan kwijt te raken. Woedend was ik, toen ik via een grap van zijn beste vriend ontdekte dat Jesper ondanks zijn belofte tóch xtc had geslikt en dat dit zeker niet voor het eerst was geweest binnen onze relatie! Jesper vond de kick waardevoller dan onze afspraak. Ik verbrak onze relatie diezelfde week nog. Ik wilde niet leven in angst na wat ik had meegemaakt met mijn nichtje. Ik had Jesper onterecht vertrouwd. Een relatie vol leugens is als een gebrand suikerlaagje: zoet maar je prikt er zo doorheen.
De eerste dagen na onze break-up voelden als een opluchting. Ik kon weer verder. Geen ruzies meer, geen wantrouwen en leugens. Ik wilde een paar maanden herstellen en dan op zoek naar een serieuze vent waarop ik wél kon bouwen. In gedachten zag ik mezelf al op het strand met een leuke man naast me en om mijn buik een draagzak met een kleintje erin. Maar waar ik niet goed over had nagedacht: ons luxe appartement moest worden verkocht. Jesper en ik woonden er vier jaar en hadden er niet alleen een aflossingsvrije hypotheek voor afgesloten, we hadden ook het geld voor de kosten koper erbij geleend. Nu mag dat niet meer, maar voor ons betekende het dat we na verkoop zouden achterblijven met een restschuld. We hadden immers niets afgelost in die vier jaar, en onze hypotheek was hoger dan de waarde van de woning.
Restschuld
Het appartement was binnen tien dagen verkocht. Jesper kon terecht bij zijn vriend, maar waar moest ik wonen? En doordat de woning onder water stond omdat we werkelijk alles hadden meegefinancierd, dat kon toen nog net, hadden Jesper en ik een restschuld van 17.000 euro. Wie betaalde dat?
Jesper deed er nogal laks over. Hij had geen geld, claimde hij. En aflossen ging hij niet, want ik had de relatie verbroken. Van hem hoefden we niet uit elkaar en dus ook niet te verhuizen. Het voelde of ik een strop om mijn keel geknoopt kreeg die dagelijks strakker werd getrokken. Jesper bleek een teek die zich in mijn lijf had vastgeklampt en niet wilde loslaten voor hij me had leeggezogen. Gelukkig boden mijn ouders aan dat ik tijdelijk bij hen mocht intrekken, maar omdat zij weinig geld hebben konden zij niet meer voor me betekenen. Na een pittig gesprek met Jespers ouders wilden die 7000 euro van de schuld inleggen, enkel op voorwaarde dat ik een contract zou ondertekenen dat er niets meer op Jesper te verhalen viel. “Doen!” zeiden mijn ouders en beste vriendin. “Zo heb je in ieder geval een stuk verlies gedekt, want je weet hoe Jesper met geld is. Die betaalt twee maanden zijn aflossing en stopt er dan weer mee.” Ik twijfelde heel erg, wilde niet dat Jesper telkens maar overal mee wegkwam. Tegelijkertijd besefte ik dat mijn ouders en vriendin zakelijker naar dit voorstel konden kijken dan ik. Daarom accepteerde ik de deal. Zelf had ik duizend euro gespaard die ik ook inlegde. Voor de overige 9000 euro hypotheekschuld opende ik een doorlopend krediet. Hartsikke duur natuurlijk, maar het was voor mij de enige uitweg. De bank wilde geld zien en dreigde met extra kosten en deurwaarders. Met mijn salaris en vaste aanstelling was een lening geen probleem
BKR-notering
Had ik maar beter beseft wat het betekende, een lening bij de bank. Ik ben nu BKR-genoteerd en hypotheekverstrekkers houden niet van schuldenaars. Geen enkele makelaar wil met mij in zee, want een financiering of nationale hypotheekgarantie krijg ik niet rond. Het wrange is dat ik teveel verdien voor een sociale huurwoning. En bij particulier huren moet ik drie maanden huur vooruit betalen en leg ik het altijd af tegen stellen, omdat die meer financiële zekerheid bieden.
Per maand los ik vierhonderd euro af, plus alle extra’s die ik ontvang; meer dan het dubbele van wat zou moeten. De rest van mijn salaris gaat op aan mijn auto die ik nodig heb voor mijn werk, de huur van de garagebox, mijn ziektekosten en verzekeringen. Ook betaal ik mijn ouders 300 euro per maand als bijdrage in de boodschappen en extra kosten die zij maken voor mij, zoals mijn dagelijkse bad en het warm stoken van de logeerkamer. Ik ben mijn ouders eeuwig dankbaar dat ik bij hen mag wonen. Het zijn lieve mensen en ze zijn bezorgd om me. Ik houd van ze, dat voorop. Maar ik voel me zo ondankbaar en klemgezet wanneer ik me irriteer aan het gesmak van mijn vader aan tafel, het overdreven gepoets van mijn moeder, of de winden die ze laten. Mijn ouders hebben een compleet ander leven dan ik. Ik word gek van hun gemopper wanneer ik een half opgebrand en in hun ogen dus nog prima bruikbaar waxinelichtje weggooi. We praten niet over actualiteiten maar over de zieke neef van de achterbuurvrouw en of rozijnen in cakebeslag wel of niet moeten weken. Soms vlucht ik letterlijk naar een vriendin of met mijn laptop naar een koffietentje.
Pantoffeldier
Soms accepteer ik een klus zwart. Ik ben copywriter en pimp voor bekenden weleens een website of schrijf een commerciële blog. Met dat geld hoop ik straks een start te kunnen maken. Ik kan er de kosten koper van betalen voor een nieuwe koopwoning. Of ik kan er een huurwoning mee opknappen. Mijn meubels en witgoed staan dan wel in een storage box, ik heb ooit weer laminaat, behang, en gordijnen nodig.
Intussen probeer ik tussen de financiële en ook emotionele brokstukken mijn leven weer op te bouwen. Ik vecht om mijn BKR-notering kwijt te raken en om een financiële buffer te verzamelen. Het steekt enorm dat Jesper geen enkele financiële consequentie hoeft te dragen en doorleeft als een hedonistische hippie. Hij is in tegenstelling tot mij wél verder gegaan met zijn leven. Hij woont alweer samen, dit keer bij een studente. Ze hebben zelfs een puppy. Dat steekt, omdat hij bij mij geen enkele verantwoordelijkheid aan wilde gaan. Zelf date ik amper en seks heb ik zelden. Wie wil er nu een vrouw die financieel aan de grond zit en bij haar ouders woont? Mijn moeder verzamelt en wast zelfs mijn ondergoed. De paar aanhouders die ik ontmoette, waren het type ‘pantoffeldier’. Dan wacht ik liever nog even. Het zal ook koppigheid zijn. Het voelt alsof ik nu word gestraft omdat ik financieel wel volwassen ben.
Ik wilde altijd voor mijn veertigste moeder zijn en voel dat de tijd begint te dringen. Ik heb mezelf twee jaar de tijd gegeven om weer op mezelf te wonen. Als er dan nog geen leuke man is, doe ik het zelf. Stukje bij beetje kruip ik uit het dal. Ik kom er wel, dat voel ik. Mijn schuld is in het afgelopen jaar bijna gehalveerd. Maar of ik ga kopen of huren: één ding weet ik zeker. Ik verhuis alleen wanneer ik iets kan vinden binnen mijn budget. Want terug naar Hotel Mama wil ik nooit meer!”
Dit interview stond eerder in Glamour
©EvelineKarman