Jarenlang is Esther (42) gelukkig met Danny. Totdat Danny in een identiteitscrisis komt en drugsdealer wordt.
‘Wil je mijn man schaduwen?’ Ik vroeg het aan mijn zus die ik méér vertrouwde dan mijn echtgenoot. Ze knikte. Ik voelde me een huichelaar dat ik Danny niet op zijn woord geloofde toen hij zei dat hij zijn leven gebeterd had. Wat mijn zus ontdekte, was de doodsteek voor ons huwelijk. Mijn zorgzame, romantische man bleek in werkelijkheid een meedogenloze drugsdealer.
De eerste keer dat ik Danny zag, was ik 26. Danny was toen 31 en alles aan hem was beter en leuker dan bij eerdere vriendjes. Danny had zijn leven op de rit en een goede baan in de jachtbouw. Onze eerste date was een tripje naar Parijs in zijn sportwagen. Ik dacht vaak dat ik droomde. Waarom had ik zoveel geluk?
Dolverliefd gingen we samenwonen. We hadden allebei een kinderwens, maar wilden eerst een paar jaar wachten tot we ons leven op orde hadden en waren uitgeraasd. Vanuit onze piepkleine flat kochten we een eengezinswoning die Danny zelf opknapte. Hij was de perfecte man. Hij werkte hard en werd gerespecteerd op zijn werk. We hadden fijne vrienden en een zorgeloos leven vol zonneschijn. En Danny zelf was altijd lief en zorgzaam. Hij genoot van de kleine dingen. Soms stuurde hij foto’s van een zonsondergang, gemaakt door de patrijspoort van een boot waaraan hij werkte. Dat vond ik zo romantisch. We bleven altijd ons best voor elkaar doen.
Alles veranderde toen we graag papa en mama wilde worden. Danny was inmiddels 38 en ik 33 en we vonden het tijd voor een volgende stap.
BROEDMACHINE
Hadden we eerder zo’n twee keer per week seks; na het uitblijven van een zwangerschap kelderde dat naar tweemaal per maand en dan ook nog enkel wanneer ik vruchtbaar temperatuurde. Ik voelde me een broedmachine. Dat had effect op mijn libido. Ik heb twee Ivf-behandelingen ondergaan. Toen was ik er klaar mee. We waren altijd zo gelukkig geweest met z’n tweetjes. Dan was ons leven toch niet over als we kinderloos bleven? En hoorde je niet vaker dat als de druk eraf was, een zwangerschap soms spontaan ontstond?
Danny was het met me eens. Hij miste de gezelligheid van onze relatie. De avondjes borrelen op het strand met onze voeten in het zand. De eindeloze avonden waarin we boomden over het leven. Al onze gesprekken gingen over ziekenhuisbezoeken en hormonen. Dit wilden we niet. Danny besloot om de drie heftige jaren af te sluiten met een weekend naar Parijs in onze sportwagen. We sliepen zelfs in hetzelfde hotel als die eerste keer en ook deze keer kwamen we amper ons bed uit, behalve om s’avonds gezellig te dineren en de Franse ‘joie de vivre’ op te snuiven. We waren supertrots op onszelf dat we deze moeilijke periode samen konden afsluiten en dat we elkaar altijd waren blijven vinden. We hoorden heus wel de verhalen van stellen die zo’n traject niet volmaken of waar het verdriet te groot is en de relatie klapt. ‘Dit hebben wij samen maar mooi gedaan’, proostten we in een bistro.
Thuis ging het gewone leven weer door. We gingen veel uiteten en boekten luxe weekendjes weg. Dat leven beviel ons zeer. Lekker verwend worden of een week naar een resort. We fladderden weer door het leven tot Danny na een jaar opbiechtte dat hij zijn werk niet meer leuk vond. Al sinds zijn zeventiende was hij timmerman en ook al verdiende het goed, hij was ‘klaar’ met het vroege opstaan, met het zaagsel en de verflucht, met zijn collega’s, en met de dagelijkse rit naar de werf. Wat hij dan wel wilde, wist hij niet. Maar omdat we altijd goed gespaard hadden, een kindje kost veel geld, besloten we in goed overleg dat Danny drie maanden thuis zou blijven om ‘zichzelf uit te vinden’. Dolblij kwam hij na zijn laatste werkdag naar huis. We trokken een fles champagne open om ‘ons nieuwe leven’ te vieren. Misschien een bed and breakfast in een oude boerderij? Docent handenarbeid? De wereld lag voor ons open.
ONGEZELLIG
Maar toen de drie maanden om waren, kwam Danny erachter dat hij voor de meest simpele baan een serieus diploma nodig had. Hij was als timmerhulp in het vak gegroeid en had zich gespecialiseerd. Terug naar de werf wilde hij absoluut niet. Zelf werk ik bij een slagerij en gelukkig hadden we mijn inkomen nog, ook al wilde Danny zich dolgraag nuttig maken en verlangde hij terug naar het onbezorgde leven dat we voorheen hadden. De terrasjes met luxe tapasplanken en de spontane dagjes uit. Maar overal waar hij solliciteerde, werd hij afgewezen. Te weinig ervaring. Te weinig opleiding. Te oud. Te jong. Het lukte gewoonweg niet en Danny werd steeds sikkeneuriger en begon op geld te letten. Ineens kocht ik teveel make-up. En ik kon toch minder vaak naar de kapper? Was dat speciale merk voer voor de hond trouwens echt nodig? Ruzie kregen we niet, maar de sfeer in huis werd wel ongezellig. Ik slaakte dan ook een zucht van verlichting toen Danny via een buurman aan de slag kon als taxichauffeur. Hij woonde al zijn hele leven in deze stad en kende die op zijn duimpje. Ook waren er veel ritjes naar en van Schiphol.
Ik was opgelucht. Ik had mijn man terug! En ja hoor, Danny bloeide weer op. Ik kocht weer zonder schuldgevoel bloemen en ook ons seksleven floreerde. Wel vond ik het lastig dat Danny vaak ’s avonds weg was. Ik vermaakte mezelf met soaps en lezen, maar ik miste hem. Maar terug naar de mopperende man wilde ik zeker niet. Als Danny gelukkig was, was ik dat ook!
Ook financieel gingen we erop vooruit. Het salaris was redelijk, maar Danny kwam vaak thuis met extra cash omdat hij fooi kreeg. Daarvan betaalden we ‘gekke dingen’, zoals peperdure laarzen voor mij en tijdens een weekend waarin Danny veel onregelmatige diensten had, bestelden we zowel op vrijdag als op zaterdag én zondag eten via Thuisbezorgd. Pas toen viel me op dat hij soms wel héél erg veel geld in zijn portefeuille had. En waar kwamen die peperdure sportschoenen vandaan?
Ik ging op Danny letten en ontdekte dat hij ontelbare sms’jes kreeg. Danny hield vol dat zijn baas zo communiceerde en vertrok vaak na zo’n sms’je.
Het was in die periode dat ik mijn huwelijk tussen mijn vingers voelde wegglippen. Zelfs tijdens restaurantbezoekjes was Danny vaak met zijn telefoon bezig en voor weekendjes weg had hij ‘geen tijd’. De keren dat ik hem meekreeg naar het strand, zat hij continu op zijn telefoon of keek hij schichtig om zich heen. En vooral die laatste twee dingen zorgden ervoor dat ik nattigheid voelde. Hij had vast een ander! Maar hoe ik zijn kleding ook onderzocht op lipstickvlekken of speurde naar blonde of bruine haren die niet van mij waren: ik vond niets. Na een uitbarsting van mij dat ik onze relatie oppervlakkig was gaan vinden en vroeg of de Danny met de romantische buien weer kon worden ingevlogen, hield het gepruts met zijn telefoon op. Ik was zo opgelucht. Mijn man koos voor mij!
Maar er veranderde niets. Danny werkte nog steeds gruwelijk veel avonden – hij zei dat de nieuwe werknemers de rotdiensten kregen. Nog steeds was er altijd veel geld in huis. Dat Danny kickte op mooie spullen wist ik wel. Maar dat een taxichauffeur zelfs met fooi genoeg verdiende voor al die merkartikelen en dure flessen whiskey die hij ineens dronk, bleef ik bijzonder vinden. Ik klapperde met mijn oren toen mijn zus vertelde dat ze Danny een keer in de stad had zien zitten aan een terrasje met een ‘trainingspakmeneer’: een onguur type met gouden kettingen. Danny had de grootste lol gehad.
GEHEIME TELEFOON
En toen kwam de dag dat ik een telefoon hoorde zoemen terwijl Danny’s telefoon op tafel lag. Het geluid kwam uit zijn broekzak. Danny had simpelweg een nieuwe gekocht, die hij thuis op ‘stil’ zette. Die dag was hij dat blijkbaar vergeten.
Ik ontplofte. Ik wilde mijn man vertrouwen en dacht dat hij voor mij minder met zijn telefoon bezig was. Ik schreeuwde dat ik zijn telefoon wilde zien en zijn berichten wilde lezen. We hebben de grootste ruzie gehad en Danny stormde het huis uit, mij verwijtend dat ik een ‘paranoïde hypochonder’ was. Toen hij een uur later thuiskwam, was zijn telefoon natuurlijk leeggehaald. Ik probeerde zijn mobiel te pakken te krijgen, maar Danny had er ‘voor zijn privacy’ een pincode op gezet. Onze relatie zakte in een diep dal. Ik vertrouwde hem niet meer en vermoedde overspel. Danny ging nóg vaker weg voor een ‘blokkie om’. In restaurants waren wij dat stel dat zwijgend tegenover elkaar zat. Het was enkel gezellig bij vrienden of als onze gesprekken gingen over futiliteiten, zoals de hond of mijn werk. Eén keer zaten we in een caféetje toen er ongevraagd vrienden van Danny bij ons kwamen zitten. Ik had zijn ‘maten’ nog nooit gezien. Ik vond ze onfris en voelde me ongemakkelijk dat Danny zichtbaar op z’n gemak was bij deze types die ik liever niet in het donker tegenkwam.
Ik miste Danny vreselijk maar ik kon er mijn vinger niet op leggen wat er mis was. Toen ik het er met de huisarts over had, gaf die aan dat dit de klassieke symptomen waren van een ‘midlife crisis’. Ik moest Danny laten uitrazen en vooral aan mezelf denken en mijn eigen dingen blijven doen. Dat probeerde ik, maar de gedachte dat Danny misschien bij een ander in bed lag, gaf me het gevoel dat er een donkergrijze mist in mijn hoofd hing die nooit wegtrok. Zelfs de absurd dure ketting die ik voor mijn verjaardag kreeg, kon me niet overtuigen.
Op een zondagavond toen Danny dacht dat ik in de keuken was, kon ik zijn pincode afkijken. Ik moest nog twee dagen wachten voor ik zijn mobieltje te pakken kreeg. Nooit zal ik vergeten wat ik zag. Tientallen sms’jes van mensen die zichzelf allemaal ‘Tony’, ‘Henk’ of ‘Sandra’ noemden, duidelijk niet hun echte namen, en die vroegen om pillen. Mijn Danny dealde in xtc, MDMA, poppers en downers en zware slaapmiddelen als Stilnox en Temazepam. Mijn ingewanden veranderden in drilpudding. Mijn man een drugsdealer! We waren veertien jaar samen. Hadden pieken en dalen overwonnen en altijd alles gedeeld. En nu dit! Ik kon het niet geloven. Na een kort moment waarin ik bevroren leek, stormde ik de badkamer in en liet Danny de berichten lezen. Hij schrok zichtbaar en vroeg om een gesprek.
Eenmaal beneden legde hij uit dat hij zich onnozel voelde als taxichauffeur. Bij zijn vorige werkgever had hij aanzien en status. Hij was een vakman. Nu was hij ‘slechts’ de chauffeur waartegen je niet hoefde te praten of die je mocht afbekken of waar je in zijn taxi kon kotsen. Maar andere opties had hij niet, want terug naar school kon hij niet. Hij was drieënveertig! Als ik wilde en bereid was om financieel een stapje terug te zetten, zou hij onmiddellijk stoppen.
Ik ging akkoord. Ik hield al zo lang van die man. Herinnerde me zijn foto’s van zonsondergangen en onze vakanties naar Parijs en Mexico. Wij hoorden samen! Dit was, net zoals destijds bij het besluit om onze kinderloosheid te accepteren een flinke dip, maar kwamen wij niet elke crisis te boven? Wij waren toch het dreamteam? Demonstratief gooiden we de ‘pillofoon’, zoals Danny hem noemde, in de Kliko. De chip met gegevens knipten we in drie stukken en ik vergaf Danny. Het stomme was dat ik hem ergens nog wel begreep. Blijkbaar voelde hij zich als man verplicht om voor zijn gezin te zorgen.
OVERWERK
Een paar maanden ging het goed. Toen kwam er weer ‘overwerk’. Ik vertrouwde Danny niet meer. Dagenlang heb ik getwijfeld. Toen ik heb mijn zus gevraagd hem te volgen. En ja hoor. Danny’s klanten wisten precies waar zijn taxistandplaats was. Hij had ze allemaal zijn nieuwe nummer gegeven. De kick van het illegale, de ingangen die hij nog had om die rotzooi te kunnen inkopen, en het snelle geld hadden hem opnieuw verleid.
Ik confronteerde Danny met de foto’s die mijn zus had gemaakt terwijl hij geld ontving van klanten en zelfs een envelop aan de deur bezorgde bij een dure villa.
Ontkennen had geen zin. Dat wist Danny. En ook al zou hij die avond duizendmaal beloven dat hij nu écht zou stoppen, voor mij was er iets geknapt. Buiten het feit dat ik pertinent tegen drugs ben en mijn man nota bene harddrugs verkocht: ik vertrouwde hem niet meer. En dat vind ik essentieel in een relatie. Mijn geloof in hem was op. Deze man loog tegen mij. Niet één keer, maar bijna anderhalf jaar lang.
Ik ben tijdelijk bij mijn zus ingetrokken en heb de scheiding in gang gezet. Het was een helse tijd. Vaak dacht ik: moet ik hem niet vergeven? Maar dan las ik verhalen over moeders die hun kinderen verloren aan drugs en dan was ik weer genezen. Hoe kón de man naar wie ik altijd zo had opgekeken voor dit leven kiezen?
Na de scheiding kreeg ik het huis. Financieel is alles goed opgelost, maar emotioneel ben ik een wrak. Wat mis ik mijn oude leven! Het blinde vertrouwen. Het wij-tegen-de-rest-van-de-wereld-gevoel. Het liefste bel ik Danny op om weer opnieuw te beginnen. Maar hij is enkel verder afgegleden. De buurjongen zag hem in een kroeg met naast zich een peroxideblonde dame die gekleed was in enkel een glanslegging met daarover een badpak. Danny gaf rondjes en hing de toffe peer uit. Ooit zal hij betrapt worden. Of hij groeit over zijn crisis heen. En als hij oprecht spijt betuigt, kunnen we misschien ooit vrienden worden. Maar naar hem opkijken en hem blind vertrouwen? Daarvoor heeft hij te veel kapot gemaakt.’
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in VROUW GLOSSY (Telegraaf)
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman