Leonie (42): ’Door mijn goede daad zit ik nu zelf aan de grond’

“Zes jaar geleden was de koek op. Meindert en ik waren negen jaar getrouwd maar zo van elkaar vervreemd dat het ons allebei beter leek om te scheiden.
Ik hield het huis, ik erfde het van mijn oma. Meindert trok in ons vakantiehuisje aan het strand. We hadden het jarenlang met veel zorg opgeknapt.
Omdat Meindert als zelfstandige veel horeca-apparatuur verkoopt, had hij een goed salaris. En dus genoeg geld om mij uit te kopen en een airco en zelfs een nieuwe badkamer in het strandhuis te installeren. Dat Meindert in ons voormalige liefdeshutje ging wonen, vond ik fijn. Zo bleef het in ieder geval bij ons.

Nieuwe liefde

Na onze break-up gingen we beter met elkaar om dan toen we nog in één huis woonden. Meindert is een leuke, betrouwbare man waarbij ik me altijd veilig en op mijn gemak voel. Als Meindert vakantie vierde, logeerde ik in ons oude huis en genoot me suf. We barbecueden nog regelmatig samen en borrelden tot diep in de nacht met de buren.
Toen ik een nieuwe vriend kreeg, vond Meindert het beter om te focussen op onze toekomst. Nog steeds bezocht ik hem, maar stukken minder dan voorheen en ik bleef ook niet meer logeren. Het was een heel natuurlijk ‘losmaak-proces’.
Na twee jaar appte Meindert dat ook hij iemand had leren kennen: een vrouw die midden in een scheiding zat en die twee piepjonge peuters had. Andrea, heette ze, en ze vond ons contact maar niets. Volgens haar hadden exen hun kans gehad en nu was het moven. Terwijl Meindert Andrea verder hielp met haar scheiding en als een gulle ridder haar rijbewijs voor haar betaalde en zelfs een autootje voor haar kocht zodat Andrea zelfstandig op bezoek kon komen, verbood Andrea alle contact tussen ons. Ik vond het vreselijk. Meindert en ik deelden inmiddels dertien jaar en we waardeerden onze vriendschap en de hechte vertrouwensband.
Toch gaf Meindert gehoor aan haar wens. Zodra Andrea mijn naam zag boven een appje, ontplofte ze. Soms belde Meindert me stiekem vanuit de auto om even bij te kletsen. Hij was weer gelukkig en straalverliefd, zei hij, maar Andrea was nog erg verbonden met haar ex, waar ze nog bij in huis woonde. Intussen werd de scheiding van Andrea en haar man een regelrechte fittie. Andrea zocht een woning, maar had geen werk en dus geen kans op een snelle, particuliere huurwoning. Ook moest ze volgens een ouderschapsbeding in dezelfde wijk blijven wonen. ‘Even’ met de kleintjes op en neer naar Meindert kostte haar anderhalf uur heen en weer terug en veel geregel.
Ik was geschokt toen ik hoorde dat Meindert, tot over zijn oren verliefd, besloot om een huis voor Andrea te kopen in haar woonplaats aan de andere kant van het land. Het vakantiehuis hield hij aan, ook al wilde Andrea niet dat ik er nog kwam.

Potje voor later

Al snel vond Meindert een leuke hoekwoning met diepe tuin. Er moest wel wat aan gebeuren, maar de locatie was top en er waren genoeg kamers voor de kinderen en op termijn zelfs nog voor een extra kleintje. Ik wist niet wat ik hoorde! Meindert kende Andrea net twee maanden!
Maar bij elke offerte sputterden de banken tegen. Ondanks zijn goede baan, was Meinderts inkomen flexibel. Er was spaargeld om de kosten koper te voldoen, maar een nieuwe badkamer en keuken waren eigenlijk wel nodig, vond Andrea. En omdat ze nog samenwoonde met haar ex, had ze ook geen meubilair. Telkens ketsten alle financieringen af op zo’n 15.000 euro. Meindert probeerde dat geld te lenen bij zijn moeder, maar zijn zus, die ik al jaren ken en altijd ervaren heb als erg egocentrisch, hield dat tegen. Teneinde raad en net voor de voorlopige koopovereenkomst ontbonden zou worden, belde Meindert mij. Kon ik hem het geld lenen dat hij mij vorig jaar betaald had voor de uitkoop van het vakantiehuis? En misschien nog iétsje extra voor een nieuwe keuken? Andrea hoefde niets te weten, maar Meindert zou er zo erg mee geholpen zijn.
Ik zat in dubio. Pal na onze scheiding had ik wat hoge kosten en Meindert had me zonder twijfelen zesduizend euro geleend. En toen ik een keer krap zat en dat uitsprak, maakte hij diezelfde avond ongevraagd duizend euro over met de tekst: stort later maar een keer terug. Kon ik hem die lening weigeren? Ik gunde hem zijn nieuwe geluk, ook al wist Andrea niet dat wij nog contact hadden en zou ze furieus worden als ze daar achter kwam.
Ik overlegde met Marco, mijn vriend. Ik ben niet rijk en vijfentwintigduizend euro was alles wat ik had. Mijn potje voor ‘later’. Marco vond dat het mijn geld was en dat ik hierover zelf moest beslissen. Meindert had een goede baan, was betrouwbaar en zou alles tot op de laatste cent terugbetalen, dat wist ik zeker. Toen Meindert ook nog aangaf dat het huis op zijn naam zou komen te staan en dat hij het zou verkopen als de relatie met Andrea niet zou werken, ging ik overstag. We tekenden een officieel contract en ik maakte het geld over. Meindert zou het binnen drie jaar terugbetalen, elk jaar met kerst 8.500 euro. Er was ook een pittige boeteclausule, mocht hij zijn belofte niet waarmaken. Geen seconde ben ik bang geweest dat die boete reëel zou worden. Als er iemand zijn afspraken na komt, is dat Meindert. Hij bedankte me voor het geld, kocht het huis en stortte zich op de verbouwing. Nu hij continu bij Andrea was, mocht contact enkel nog via e-mail en alleen  doordeweeks, onder werktijden. Ik vond het vreselijk dat ik niet even spontaan kon langsrijden om zijn nieuwe stulpje te bewonderen. Ik kon zelfs geen bos bloemen sturen.

Meindert, dolverliefd, maakte een glow-in-the-dark plafond, stapelbedden van boomstammen en hij installeerde een bubbelbad in de nieuwe badkamer. In de tuin kwam een luxe loungeset inclusief peperdure lantaarns van Riviera Maison. Andrea mocht alles kopen wat ze mooi vond, want ‘ze had het zo moeilijk met haar recente scheiding’. Ik vond dat ik me er niet mee mocht bemoeien en hield mijn mond. Dat Andrea binnen twee maanden van de ene man naar de andere hopte en weer samenwoonde, vond Meindert inderdaad ook wat snel. Maar ‘het gevoel tussen hen zat goed’.

Lockdown

En toen kwam de lockdown. Ik stortte het geld half februari, op 8 maart was er een pandemie. Voor mij was corona een grote ramp. Ik werk in een restaurant, zo had ik destijds Meindert ontmoet, maar nu werd dat gesloten. Ik had net uren teruggegeven en nu dus bijna geen inkomsten. Een uitkering kreeg ik niet, omdat Marco een vaste baan had. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Had ik eerst een stevige financiële reserve waardoor ik het me kon permitteren om minder te gaan werken en extra uren op afroep te accepteren, nu stond er nog achthonderd euro op mijn spaarrekening. Ik voelde een vreselijke drift en tegelijkertijd lelijke jaloezie naar Andrea, die prinsheerlijk in haar nieuwe huis zat en al haar wensen in vervulling zag gaan.

Het ene na het andere restaurant sloot zijn deuren. Er waren geen start-ups meer, en kostbare apparatuur zoals snijmachines, steamovens en koelcellen werd niet vervangen. Daarmee viel Meinderts inkomstenbron droog. Hij belde me een keer om te vertellen dat hij die maand zevenhonderd euro bruto had verdiend. Af en toe was er een snackbar die een bakwand bestelde, maar veel geld werd er niet meer verdiend.
Ondanks de steun van de overheid, ging Meinderts zaak failliet. Nu is dat geen schande en Meindert is pienter en veerkrachtig genoeg om nu alles langzaam aantrekt opnieuw te beginnen, maar voorlopig verdient hij een fractie van wat hij gewend is en nemen horeca-ondernemers weinig risico, áls ze al geld hebben. Met zijn laatste reserves houdt hij nu het hoofd boven water. Andrea, nog druk in een vechtscheiding waarvan de advocaat eerst betaald werd door Meindert, zocht zowaar een baan in de thuiszorg voor twee dagen per week.

Zelf kan ik nét rondkomen. Marco en ik leven nu van één inkomen. Ik naai kookschorten en mondkapjes om wat bij te verdienen. Het is iedere maand weer puzzelen. Laatst wilden we barbecueën. Voor het eerst sinds jaren kocht ik plofkip bij de supermarkt in plaats van luxe kipspiezen bij de keurslager. Dat is toch echt minder feestelijk. Elke week een bos bloemen? Kan niet meer. Mijn auto staat ongebruikt voor de deur geld op te slokken. Vakantie is nu sowieso lastig, maar wij kunnen het dit jaar ook niet betalen. Mijn spaargeld was juist bedoeld als buffer voor moeilijke tijden, maar nu heb ik niets. Dat voelt heel, heel erg zuur. Wie had dit nu verwacht?

Gebroken hart

Mijn lege portemonnee maakt me verbitterd en gestrest. Uit frustratie controleer ik Andrea’s Facebookpagina en zie daar de leukste foto’s. Een kinderzwembadje. Een zomeravond met een fles bubbels. Ze heeft geen idee dat haar nieuwe keuken en dat zwembad in de tuin deels zijn betaald van mijn geld, het geld van de ex die moest ‘moven’. Voor Andrea ben ik exit. Mijn naam is taboe in Meinderts nieuwe huis. Dat steekt enorm. Mevrouw hangt de prinses uit met haar rijke nieuwe vriend, terwijl ik op een houtje moet bijten.

Meindert zelf zit in zak en as. Hij heeft zijn leaseauto al ingeruild en een oud brikkie gekocht. Hij blijft beloven dat hij zich houdt aan de betalingsafspraken die hij met mij overeengekomen is. Omdat hij zelf geen licht meer ziet aan het eind van de tunnel, heeft hij inmiddels ons vakantiehuis te koop gezet, maar mensen houden in deze crisis hun hand op de knip. Het ergste vind ik nog dat ons oude huisje, waar ik elke kastdeur zelf schilderde en iedere behangrol voor uitzocht, nu te koop staat omdat Madame Andrea niet mag weten hoe de vlag er voor hangt. Zij denkt dat Meindert het nieuwe huis heeft gefinancierd op eigen kracht. Meer dan twee dagen wil ze ook niet werken, want ‘daar is ze geen moeder voor geworden’.
Vooral het verpatsen van het vakantiehuis breekt mijn hart, maar ik kan het me niet permitteren om het nu zelf te kopen en ik kan Meindert, zeker dit eerste jaar, ook geen uitstel geven van betaling. Dagelijks bekijk ik de advertentie van de woning en scroll door de foto’s van mijn oude slaapkamer en het antieke marmeren keukenblad waarop we zo trots waren. Alles moet weg voor het redderscomplex van Meindert en de dromen van Andrea.

Verbitterd

Ik ontplofte toen ik er onlangs achter kwam dat Meindert het huis inderdaad op zijn naam heeft gezet, maar dat Andrea hem een convenant heeft laten tekenen waarin staat dat als Meindert de relatie verbreekt, zij nog een jaar in de woning mag blijven. Op Meinderts kosten!
Steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat Andrea Meindert gebruikt als rebound. Een deugdzame integere man met een leuk inkomen als Meindert die net op tijd op haar pad kwam. Haar ex kondigde de scheiding aan, zij stond praktisch op straat, en daar was Meindert, verliefd en verblind. Ze zal hem best leuk vinden, je gaat niet met je kinderen samenwonen met een man die waar je niets voor voelt. Ik geloof ook zeker dat ze het gezellig hebben samen, want Meindert is niet achterlijk. Maar ik vermoed dat Andrea een dubbele agenda heeft.
Dat Meindert dit zich allemaal laat aanleunen komt door zijn droom van een nieuwe toekomst en om aan Andrea te laten zien dat hij volledig voor haar gaat. Maar dat mijn leven 360 graden is omgedraaid en ik ben veranderd van een financieel zelfstandige en vooral vrolijke vrouw in een verbitterde Dagobert Duck is een hard gelag voor me.  Ik gun iedereen het grote geluk, maar het doet zeer dat ik word doodgezwegen en op een houtje moet bijten. Ik vind dat moeilijk te verkroppen. Ik, die altijd zo wijs met geld omging. Dat het geld terugkomt, daar twijfel ik niet aan. Maar dat het financieel zo bar zou worden, daar heb ik geen seconde rekening mee gehouden. Eind dit jaar word ik vijfendertig. Ik wilde mijn ouders en mijn zus en haar man een weekend mee uit nemen naar Brugge en hen daar lekker verwennen, maar ik mag al blij zijn als ik een taart bij de bakker kan bestellen.
Nieuwe kleding op internet sorteer ik op prijs, dat heb ik nog nooit gedaan. En die cursus tuinarchitectuur die ik mezelf cadeau wilde doen voor mijn verjaardag, blijft dit jaar in de ijskast.

Ik hoop elke dag dat ik me vergis. Dat Andrea in Meindert echt de liefde van haar leven of een tweede kans ziet. Dat ze echt om hem geeft. Meindert is een topper. Ik hoop dat ze bij hem blijft, ook nu hij financieel in puin ligt. Zelf wacht ik met smart op kerst en de financiële ademruimte die ik dan weer krijg, want ik houd hoop dat Meindert tegen die tijd weer werk heeft of een andere oplossing vindt. Hopelijk kan ik ook snel weer meer uren werken en redden we het allemaal. Maar wat heb ik een spijt van mijn ‘goede daad’. Mijn complete geldreserve uitlenen? Dat doe ik nooit meer!”

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit interview gefingeerd.

©EvelineKarman