Susan (34): ik ben opgelicht door mijn vriend

Opgelicht op internet. Dat zou mij dus écht niet overkomen. Ik lachte hardop om verhalen van anderen die in de leugens trapten van nepmilitairen en fakeartsen. Ik was dan ook op mijn hoede toen ik me anderhalf jaar na mijn scheiding inschreef op een relatiesite. Ik ben geen kroegtype, en de vrijgezelle mannen in mijn omgeving vond ik oerdegelijk en saai. Na een paar mislukte dates benaderde Tim me. Hij was ook gescheiden en had het moeilijk met zijn mislukte huwelijk. Hij was erg openhartig. Omdat ik niet verliefd wilde worden op een getrouwde man of een oplichter uit Senegal, stuurde ik vrij snel aan op een ontmoeting. Bij het café waar hij op me wachtte, kreeg ik bijna een hartverzakking. Tim was echt enorm knap. Daarbij was hij charmant en grappig. Toen hij ook nog de deur voor me openhield, was ik verkocht. Aan het eind van die avond kuste hij me met een twinkeling in zijn ogen. “Ik voel kriebels,” zei hij. Ik smolt ter plekke weg.
Vanaf die avond spraken we steeds vaker af. Zelf woonde Tim sinds zijn scheiding in een soort studentenkamer. Ik ben er twee keer geweest, maar we vonden het allebei fijner in mijn huis. Daar was ik ook liever omdat Tim onregelmatige diensten had op zijn werk. Hij werkte voor de TCI, het Team Criminele Inlichtingen van de Nationale Politie. Dat betekende dat hij zeer geheime informatie verzamelde over criminele activiteiten en soms undercover moest. Dat vond ik best interessant, ook al benadrukte Tim dat het vaak saai werk was waarbij hij urenlang moest observeren of verslagen tikte. Soms was Tim een nacht weg. Of een weekend wanneer een project dat vereiste. Voor elke deal of wisseling moest zijn team namelijk al ruim voor de tegenpartij aanwezig zijn en soms sliep hij dan een nacht in de auto. Ook was het werk niet altijd zonder gevaar. Of ik daarmee kon omgaan? Ik vond het reuzespannend. Mijn vriend geheim agent!.
Soms werd Tim onverwacht opgeroepen. Dan was er een ‘subject’, een verdachte, die zich verplaatste. Of een informant wilde informatie delen. Ik ging dan naar vriendinnen, die ook dol op Tim waren. Zelfs mijn ouders – die meestal bijzonder kritisch zijn-, vonden Tim een heerlijke en vrolijke man.

Hulp aan schoonouders

We waren vier maanden samen toen Tim neerslachtig werd. Ik moest behoorlijk aan hem trekken, maar uiteindelijk vertelde hij me dat zijn ouders, die in Amerika woonden, uit hun huis waren gezet. Zijn vader zat in een rolstoel, en daardoor waren er niet veel mogelijkheden. Via via was er een ander huurhuis, maar daarvoor moesten ze drie maanden huur vooruit betalen plus 1000 dollar borg, een bedrag van in totaal 3400 dollar. Zo’n bedrag had Tim niet. Laat staan zijn ouders. Tims ex had destijds beslag gelegd op hun rekeningen, en na continue ruzies had hij gezegd dat ze in dat geld kon stikken. Reserves had Tim niet, enkel zijn salaris dat hij graag met mij deelde. Ik had zijn ouders nog nooit ontmoet, maar ze wilden graag met me Facetimen. Dus leende ik Tim drieduizend euro en skypte met zijn ouders die me hartelijk bedankten en via het scherm handkusjes toewierpen. Ik voelde me daar goed bij. Zoiets doe je toch voor je schoonouders?

Vlak voor kerst was Tim erg overstuur. Hij vroeg of ik hem wilde helpen. Een infiltrant had zijn identiteit ontdekt en chanteerde hem daarmee. Voor vijftienduizend euro zou hij zijn mond houden en Tim veilig blijven. Tim was boos, brieste dat hij zich niet liet chanteren. Als we zouden gaan samenwonen, had hij een ander adres. Wanneer ik hem dan nog zesduizend euro kon lenen, kon hij een andere auto kopen waarmee hij niet te traceren was en andere dingen regelen. De Nationale Politie zou dan verder zorgdragen voor deze gangster. Ik schrok, wilde niet dat Tim iets zou overkomen. Zeker niet iets wat met geld op te lossen was. Mijn ex en ik hadden ons woonhuis met grote overwaarde verkocht. Ik had nog genoeg geld op de bank. Ik kon het makkelijk missen en Tims veiligheid en onze liefde was me veel waard. En dus stortte ik het geld.

Waldorf Astoria

Dolverliefd gingen we samenwonen. Waarom langer wachten? We waren tenslotte geen twintig meer en wisten dat het goed zat tussen ons. Ook financieel zou het Tim helpen. Hij stuurde inmiddels maandelijks vijfhonderd euro naar Amerika om zijn ouders te ondersteunen. Zijn vader had immers al genoeg kosten door zijn ziekte. Ik vond dat prima. Tim was een goede man die zijn ouders niet liet stikken. Hij ontving genoeg salaris om dat voor hen te doen. Ik had voldoende geld en Tim was bezig zijn leven opnieuw op te bouwen. Daarom vroeg ik Tim om een derde van de huishoudelijke kosten te betalen, ik zou de rest plus alle extraatjes voor mijn rekening nemen.
Ik voelde me een geluksvogel. Tim was mijn droomman. Regelmatig vond ik lieve briefjes of stuurde hij vanaf zijn werk een hartje via de app. Tim had een spannende baan, geen schulden, geen kinderen, en daarbij was hij lief en zag er fantastisch uit. Ik plaagde hem weleens dat hij een luxepaard was. Wanneer we een weekend weg gingen, wilde hij niet naar een ‘gewoon’ hotel maar naar een dure keten, zoals Carlton of Waldorf Astoria. In plaats van bier of wijn dronk hij liever whisky of champagne. Ook zijn kleding was niet bepaald van de Hennes en Mauritz, Tim droeg kasjmier. Ik vond het wel schattig en rekende alles voor hem af met de mantel der liefde. Ik kickte wel een beetje op mijn chique, flamboyante held. Met Tim kon je voor de dag komen. De nieuwsgierige en geprikkelde blikken van andere vrouwen deden me goed. Ik voelde me opbloeien. We waren een mooi stel. Dat was heerlijk na de moeilijke periode tijdens en na mijn scheiding.

Inlichtingendienst

Op een mooie zomerdag belde Tim me op. Hij nam spontaan een vrije middag. Ik wilde hem verrassen met een middag strand en vulde zijn weekendtas met handdoeken. In de tas lagen twee paspoorten. Tims foto stond erin, maar het waren andere namen. Ik was perplex. Dezelfde dag nog onderwierp ik Tim aan een kruisverhoor. Volgens hem waren de paspoorten verstrekt door zijn werkgever. Hij gebruikte ze soms bij de werkcode ‘dubbel nul informatie’, waarbij een bron te herleiden valt. Die bronnen kwamen soms uit de onderwereld, en dan gebruikte hij liever een valse naam. Ik geloofde Tim, maar belde de volgende dag wel met het landelijk nummer van de politie. Helaas mochten ze geen informatie over werknemers delen. Ik besloot Tim te geloven, begreep ook wel dat hij bijzonder werk had waarover hij vanwege veiligheidsredenen niet in detail mocht treden.
Ik kreeg pas argwaan toen Tim me op een avond huilend opbiechtte dat hij een koffer met geld van de Inlichtingendienst was kwijtgeraakt. Het geld, twintigduizend euro, was bedoeld voor een transactie met een infiltrant. Hij had getankt en het koffertje was weggenomen toen hij afrekende. Tim was totaal in paniek, ijsbeerde door het huis en zat als een zielig hoopje op de bank. Ik vond het teveel geld om hem zomaar even te geven. En waarom kon de Politie dit niet oplossen? Die waren daar toch voor verzekerd? We kregen onze eerste ruzie, maar ik gaf niet toe. Wel gaf ik Tim later nog een paar duizend euro voor onder andere een openstaande tandartsrekening van zijn moeder en zijn motorrijbewijs. Een keer wilde Tim bitcoins kopen. Die waren in waarde aan het stijgen en zijn salaris was nog niet binnen. Ook vergat Tim regelmatig zijn portemonnee in de kluis op zijn werk. Dan kon hij er pas de volgende shift weer bij. We grapten er vaak om. Ik geloofde hem ook al die keren. Waarom zou iemand over zoiets liegen?
Tot die ene envelop kwam. Hij was geadresseerd aan een van de namen uit de paspoorten die ik had gevonden in de sporttas. Mijn adres stond erop. Ik kon me niet inhouden en scheurde de envelop open. Het was een uitnodiging voor een reünie waarbij stond dat de organisatie viavia dit adres had gekregen. Klopte het dat Jeroen nu hier woonde? Het voelde alsof iemand mijn keel dichtkneep. Ik heb de persoon van de brief gebeld en gevraagd om jeugdfoto’s van Jeroen. Al na een paar minuten kwamen er twee klassenfoto’s. Tim was Jeroen, de man uit het paspoort. Toen ik die naam uiteindelijk googelde, opende ik een beerput. Jeroen stond bekend als oplichter. Hij had de huurtruc van zijn ouders vaker toegepast en ook had hij veel vrouwen opgelicht en met hen een relatie gehad om geld uit hun zakken te kloppen. Toen ik één van de namen vond op Facebook, sprak ik een gebroken vrouw die tot drie maanden daarvoor nog een relatie met Jeroen had gehad en ook met hem had samengewoond. De studentenkamer was van haar zoon! Tims ouders bleken gewoon in Venlo te wonen. Zijn ‘ouders’ in Amerika en waarvan zelfs een foto op mijn dressoir stond, waren kennissen uit zijn criminele circuit. Volgens Jeroens echte moeder was zelfs de rolstoel fake, want de man was kerngezond. Getrouwd was Tim ook nooit geweest. En bij nabellen bleek Jeroen bij geen enkele rijschool de motorrijles te volgen die ik betaalde.
Ik deed aangifte bij de politie. De agent vertelde dat Jeroens naam voorkwam in het systeem. Hij was ook al eens veroordeeld. Dat Jeroen voor de TCI werkte, leek hen een fabel. Wat Tim wel overdag deed, weet ik nog steeds niet. Ook vermoedt de politie dat Tim de neppaspoorten heeft gekocht op het Darkweb.

Verliefd op creditcard

Woest was ik. En verslagen. Eerst heb ik urenlang versteend op bed gezeten. Daarna belde ik een slotenmaker. Die heeft alle sloten in huis vervangen. Ik propte al Tims kleren en persoonlijke spullen in vuilniszakken in de garage en appte Tim dat hij 24 uur de tijd kreeg om alles op te halen.
Tim is nooit meer geweest. Na vier weken heb ik alles jankend weggegooid. Ondanks mijn grote verdriet was ik blij dat we nog niet aan kinderen waren begonnen. Met Tim had ik daarover weleens gedagdroomd, maar Tim wilde telkens wachten tot ‘alle seizoenen over onze relatie waren gegaan’. Nu was dat een grote opluchting.

Nog steeds kan ik niet geloven dat mensen zo schaamteloos en hard zijn. Zelf ben ik goudeerlijk. Blijkbaar ging Tims liefde voor mij niet verder dan mijn bankrekening. De 18.000 euro die ik Tim in totaal heb geleend, krijg ik uiteraard niet terug. Daarmee financierde hij zijn dure kleding, Rayban-zonnebrillen, elke paar weken naar de masseur… Dat het geld weg is, valt nog wel te accepteren. Ook al voelt het wreed dat ik er jaren over heb gedaan om het op te bouwen en het in anderhalf jaar, de tijd dat Tim en ik samen waren, is verpatst. Ik zag de dure hotels en uitjes als investering. We hielden toch van elkaar? Achteraf blijkt dat Tim gewoon fakete. Zolang hij maar meeproefde van de luxe, speelde hij mee in het toneelstuk dat onze relatie was. Alles voelt nu zo smerig. Het idee dat ik seks met hem had terwijl hij dacht aan geld… het voelt zo walgelijk.

Dat zulke mensen bestaan, heeft me geknakt. Je leest het weleens in de bladen. Maar vaak zie je dan al op een kilometer afstand dat de man of vrouw in kwestie een bedrieger is. Bij Tim ging alles veel sneaky’er. Ik ben er vol ingetuind. Hoe kon ik zo stom zijn? Wat me nog het meest kwetst is mijn geknakte vertrouwen. Zelfs de aardige mannen in mijn omgeving die ik vroeger saai vond, kijk ik nu niet meer aan. Ik verdenk ze ervan dat ze ook allemaal een ‘donkere kant’ hebben. Misschien een pornoverslaving, een geheim kind, schulden…
Omdat ik zo bitter en negatief ben geworden, bezoek ik nu een therapeut. Daar praat ik veel. Dat helpt. Ook mijn vriendinnen staan voor me klaar, blijven luisteren en troosten, ook vertel ik steeds hetzelfde verhaal.
Nooit hoorde ik nog iets van Tim. He-le-maal niets. Dat is zo kwetsend. Alsof ik het niet waard ben om op z’n minst uitleg te geven. Of excuses te maken. Hij is weg, vermoedelijk naar een volgend slachtoffer, en ik zit met de brokstukken. Dat is ongelooflijk pijnlijk.
Of ik over Tim heen kom, zal de tijd leren. Ik geloof in ieder geval in mezelf, weet dat ik mezelf altijd kan vertrouwen. Met die kracht zal ik er komen, altijd weer. Daar geloof ik heilig in. Maar het was wel een dure les.”