Indra (39): Wat als hij mijn dubbelrol ontdekt?

Toen Indra (38) haar man Johan betrapte op een datingsite was ze zo bang hem te verliezen dat ze zichzelf ook aanmeldde. Al twee jaar schrijven ze met elkaar. Alleen weet Johan niet dat de leuke vrouw die alles van hem weet op internet, stiekem zijn eigen vrouw is…

Soms leg ik mijn dochter op bed, lees haar voor tot ze wegdommelt en sluip weg. Staand tegen de deurpost, boven aan de trap, check ik mijn laatste mail. Ik hoop dat je een fijne dag had. Denk aan je. Kus. Ik stop de telefoon terug in mijn broekzak, het geluid standaard op stil. Want het berichtje is afkomstig van mijn man, die beneden in de kamer op me wacht. Alleen stuurde hij deze tekst niet naar mij, zijn echtgenote, maar naar Maria.

Verhuisd naar Nederland

Ik ben voor Johan naar Nederland gekomen. Ik kom oorspronkelijk uit Sri Lanka, waar ik een gelukkige jeugd heb gehad. Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd te studeren en tijdens mijn studie Literatuurwetenschappen ontmoette ik Johan in een studentencafé in Kandy. Hij liep daar stage op de afdeling spoedeisende hulp van een ziekenhuis. Ik viel voor zijn blauwe ogen en blonde haar. Hij vond mijn exotische look geweldig. Omdat we op geestelijk vlak een diepe connectie voelden, zijn we na twee jaar heen- en weer vliegen getrouwd. Dat is nu negen jaar geleden.
In Nederland miste ik mijn familie vreselijk. Ik had weinig aan mijn studie en startte met schoonmaakwerk. Ik ben nu regiomanager bij een bedrijf dat zich specialiseert in facilitaire dienstverlening en heb zelfs een eigen dienstauto, maar het is niet het beroep waar ik altijd van droomde. Ook de taal was pittig. Ik sprak vloeiend Singalees en Engels, maar daarmee vind je bij Albert Heijn geen speltbrood. Ik heb ontzettend mijn best gedaan om te integreren. Johan vertelde me vaak hoe trots hij op me was. Ik genoot ervan om zo speciaal voor iemand te zijn. Het hielp me het gemis van mijn vaderland te verwerken. Ik was hier welkom. Johan en mijn schoonouders droegen me op handen.
Toen ik zwanger was van Elody trokken we van een huurappartement naar een koophuis; voor mij een grote luxe. Onze dochter deed en doet het goed en is nu zes. Ze gaat naar goede scholen en heeft toegang tot de beste medische zorg en gezond voedsel. Ik stuur inmiddels collega’s op vier locaties aan, zorg voor Elody en span me in om een goede echtgenote te zijn voor Johan. Ik kook lekker, verzorg mezelf en nodig regelmatig zijn ouders uit. Ons leven was misschien een beetje gezapig, maar ik was een tevreden mens. Johan was een goede, dankbare man en een lieve vader. Dat hij in bed af en toe vreemde dingen wilde, bijvoorbeeld dat ik geblinddoekt werd of tijdens de seks laklaarzen tot kniehoogte droeg, accepteerde ik. Ik zocht er niet te veel achter. Als Johan daar gelukkig van werd, vond ik het best.

Alles veranderde toen ik ontdekte dat Johan zich ingeschreven had op een datingsite. Ik tikte iets in op zijn computer en in de zoekbalk verscheen automatisch de naam van de site. Ik klikte maar kon er niet in. Johan was uitgelogd. Was dit echt? Waarom bezocht Johan deze datingsite? Had ik niet enthousiast genoeg gereageerd op zijn hints om een lakleren korset te kopen? Of wilde hij nog een stap verder gaan?

Ik besprak mijn ontdekking met mijn moeder; wij hebben geen geheimen voor elkaar. Ik wilde het graag delen, zag mijn wereld afbrokkelen. Als mijn man op zoek was naar een vervangster voor mij, bleef ik dan in Nederland of zou ik teruggaan naar Sri Lanka? En hoe moest dat met Elody?
Na een week piekeren besloot ik een profiel aan te maken op de bewuste website. Alleen zo kon ik erachter komen wat Johan precies zocht en hoe hij zich presenteerde. Ik noemde mezelf Maria, de meisjesnaam van mijn moeder, en gebruikte een foto van een vrouw die naast me op een vergeten vakantiekiekje stond. Eenmaal lid van de datingsite kon ik zoeken naar profielen. En ja hoor, daar stond Johan, alleen heette hij nu ‘Maikel’. Ik zag een oude foto, van opzij genomen, maar ik herkende hem direct. Maikel was single, stond er in zijn profiel. Mijn hart miste een paar slagen. Ik voelde me zo gekwetst. Ontkend, dat is misschien een beter woord. Ik begreep niet waarom gebonden mannen zoiets doen. Hij hield van koken. Dat klopte. Hij schreef: ‘ik ben niet op zoek naar een grootse, verzengende liefde, want dat is mijn dochter al’.
Ik scrolde door zijn profiel tot ik moed verzameld had. Daarna klikte ik hem aan en vroeg hem iets over zijn hobby, iets waar ik veel van afwist doordat ik het Johan vaak zag doen. Zelf interesseerde dat mij nooit, maar nu kwam deze kennis goed van pas. Ik loog dat het ook mijn passie was en ja hoor, ‘Maikel’ schreef terug.
Het was een aardige mail, niet overdreven. Toen ik vroeg om een foto van zijn dochter, weigerde hij die. Dat luchtte me op. Hij lette in ieder geval goed op de privacy van Elody.

Een paar dagen later schreef ik hem weer. Ik vroeg of hij vaak had afgesproken met dames van de site. Maikel zei dat dat er nog niet van was gekomen, maar dat hij bij mij wel een klik voelde.
Hij vertelde over zijn avonddiensten, over zijn dochter die soms niet wilde slapen. Het was allemaal heel herkenbaar. Om niet door de mand te vallen, deed ik of ik secretaresse was in een van de enorme kantoorgebouwen die ik schoonmaakte. Daardoor wist ik dat er een kantine was op de tweede verdieping en dat de baas vier dochters had.

Plastic wereld

Onze gesprekken werden steeds persoonlijker, maar nooit maakte Maikel seksuele toespelingen. Af en toe hintte hij wel naar een date, een kop koffie in de stad, maar als ik er niet op inging, liet hij het onderwerp wekenlang los. Het kwam op mij over alsof hij het wel best vond om (nog) niet af te spreken. Dat kwam me goed uit.
Ik vroeg hem naar zijn ex-vrouw en hij vertelde dat hij officieel nog getrouwd was, maar in scheiding lag. Zijn vrouw woonde nog bij hem in huis en ze hadden met elkaar afgesproken pas te scheiden als hun dochter wat groter was. Dat was beter voor het kind. Omdat er geen ruzie was en de woningnood hoog, dreef hij de scheiding niet op het spits. Lariekoek natuurlijk. Zijn woorden raakten me tot in mijn ziel. Alsof ik in een soort studentenhuis woonde met ieder ons eigen leven. En dat terwijl als Johan achter zijn laptop vandaan kwam of met mij en Elody in de speeltuin zat, we het gewoon erg gezellig hadden. We vreeën regelmatig, net als vroeger.

Voor mij voelde het alsof ik in een wereld van plastic woonde. Waarom deed mijn man dit? Wat betekende het voor mij?
Om meer te ontdekken bleef ik schrijven met Maikel. Ik vroeg hem waarom zijn relatie was stukgelopen. Hij schreef me dat zijn vrouw uit een andere cultuur kwam en dat hij er moeite mee had dat ze zichzelf zo ondergeschikt maakte. Zo regelde ze zelfs de visites van zijn ouders. Elke dag stond het eten klaar waardoor hij zichzelf soms een sukkel had gevoeld als hij haar spontaan mee uit eten wilde nemen. Ook vond hij haar ‘familieziek’.
Ik schrok heel erg van deze confessies. Blijkbaar had Johan me nooit in vertrouwen willen nemen om me te vertellen dat ik te veel met mijn moeder belde. In mijn begintijd in Nederland had ik dat ook echt nodig, maar de dagelijkse gesprekken waren er inderdaad ingeslopen. Ik wist uit onze begintijd nog dat hij me vaak vertelde dat hij zo trots op me was omdat ik zo mijn best deed om te ‘vernederlandsen’. Hij was altijd zo positief op mijn harde werken dat kritiek geven voor hem misschien lastig was.

Met de kennis uit onze chats paste ik me heel geleidelijk aan. Ik belde mijn moeder minder vaak of pas wanneer Johan avonddienst had. Ik nam minder vaak het initiatief voor afspraken met zijn ouders of ging er alleen op visite zonder Johan mee te vragen. En ik besloot assertiever te worden. Blijkbaar was mijn inschikkelijkheid een irritatiepunt geworden. Al die veranderingen paste ik heel langzaam toe zodat het niet opviel. Ik hoopte dat we weer naar elkaar toe zouden groeien. Of dat Maikel op een dag aan Maria zou opbiechten dat hij nog van zijn vrouw hield of beter, het nog eens met haar wilde proberen.

Het was bizar om te lezen hoeveel Maikel me toevertrouwde. Af en toe veranderde hij een plaatsnaam of datum, maar zijn verhalen klopten, al las ik ze nu vanaf de andere kant. Als Maria gaf ik hem zelfs advies hoe hij een recent ruzietje met zijn ex-vrouw zou kunnen uitpraten. Mijn verbazing was groot toen hij dat advies inderdaad opvolgde. Ik vond het schattig. En hoopvol. Johan wilde nog in ons investeren.

Ik praatte erover met een vertrouwenspersoon van mijn werk. Zij is erg lief voor me en bij haar durfde ik het aan. Zij vertelde me dat veel mannen op die manier spanning zoeken. Ze willen weten of ze nog populair zijn. Of ze nog goed in de markt liggen. Ze willen voelen dat ze niet zijn ingekakt. Dat Maikel niet echt wil afspreken vond ze een goed teken. Ik twijfelde. Wat had ik liever? Maikel die een vooralsnog onschuldige penvriendin had of een man die opzichtig met leuke vrouwen in onze vriendenkring flirtte?

In het echte leven loopt alles op rolletjes. Dat is het gekke. We hebben een prima huwelijk, althans, zo voel ik het. Ik draag af en toe de knielaarzen. We vrijen. Gaan op vakantie. Uiteten. Lachen op zomeravonden in de tuin met vrienden. Plannen een verbouwing van de badkamer. Als ik niet had geweten van de datingsite, zou ik volkomen gelukkig zijn geweest en niets vermoeden.

Blij met zijn mailtjes

Het gekke is dat ik op een gegeven moment begon te verlangen naar zijn mailtjes. Ik geniet als hij me succes wenst voor een verzonnen vergadering of presentatie. Ik geniet van zijn verhalen, het delen van gevoelens. In het gewone leven mag ik aardig in zijn hoofd kijken, maar samen met zijn berichten krijg ik nóg meer inzage in Johans ‘binnenkant’. Ik ben blij met de aandacht die Maikel me geeft. Het gevoel dat ik er als Maria toe doe voor hem. Dat ik besta. Dat klinkt misschien raar, maar het voelt fijn om aanmoediging te krijgen. Als Maikel mailt ‘ik denk vandaag aan je’ bij een verzonnen doktersbezoek, dan weet ik heus wel dat hij aan Maria denkt en niet aan zijn eigen vrouw. Dan voel ik me een superloser omdat ik het fijn vind dat Johan zo’n attente man is. Af en toe vraag ik Maikel of hij het niet meer wil proberen met zijn vrouw. Maikel blijft dan altijd vaag. Soms dring ik aan op een afspraak. Na veel pushen en duwen van mijn kant prikken we dan een datum. Natuurlijk haak ik dan de avond ervoor of de dag zelf af met een smoes. Een griepje. Stress op kantoor. Mijn oude buurvrouw die is gevallen en dringend naar de huisartsenpost moet. Ik ben heel creatief met excuses geworden.

Eigenlijk wil ik boos zijn. Hem confronteren en het uitschreeuwen. Ik doe het niet. Ik vind de extra informatie die Maikel me geeft over zijn gevoelsleven en zijn ideeën over zijn huwelijk nuttig en probeer er iets mee te doen. Want hij had wél gelijk. Ik wás ook vaak aan de telefoon met mijn familie en ik hing in het verleden inderdaad te veel aan hem.
Johan zelf geeft me in het echte leven zeker aanmoediging. Hij is altijd lief en attent en we hebben het fijn genoeg om dit vol te houden. Persoonlijk denk ik dat we misschien allebei wel missen hoe het vroeger was, toen we nog verliefd waren en totaal in elkaar opgingen. De wereld bestond maar uit twee mensen: hij en ik.

Ik mis dat voetstuk. Dat speciale plekje dat ik altijd had voor Johan. Zijn complimenten zijn nu afgeroomd omdat hij vindt dat ik geïntegreerd ben. Misschien voelt hij dat gemis ook en verklaart dat waarom hij onze penvriendschap niet opzegt. Soms zit hij tegenover me, op zijn laptop. Dan zie ik hem tikken, zogenaamd een verslag of briefing voor een collega. Vaak glimlacht hij erbij. Ik zit dan tegenover hem en kijk een film op mijn computer. ‘Ik ben bijna klaar hoor, schat’, zegt hij dan. En inderdaad, niet veel later komt er rechtsonder een melding dat ik een nieuw bericht heb van Maikel.

Ik weet dat ons mailcontact een keer stopt. Ooit zal Maikel zijn geduld of interesse in Maria verliezen of niet meer in mijn smoesjes trappen. Ik ben als de dood dat hij ontdekt wie er achter mijn schuilnaam verstopt zit.

Soms ben ik bang dat hij met meer vrouwen schrijft. Of afspreekt. Ik controleer weleens de kilometerstand van zijn auto of als hij opgedoft vertrekt naar een personeelsuitje of reünie. Tot nu toe klopten zijn verhalen altijd. Maikel maakt ook nooit toespelingen naar sekschats of soloseks. Dat maakt me rustiger. Ik denk niet meer continu dat dit verkeerd afloopt, want vooral in het begin was ik als de dood voor een scheiding en wat daarna komt. Blijf ik in Nederland voor Elody? Of roepen mijn roots en steeds behoeftiger wordende ouders me terug naar Sri Lanka? Wat heb ik daar? Ik krijg er nooit een eigen koophuis. Geen man die me over mijn wang streelt en me zoent. En dus speel ik mijn dubbelrol met verve en geniet van alle aandacht en intussen hoor ik Maikel zoveel mogelijk uit. Want nu heb ik in ieder geval nog het gevoel dat ik gelukkig ben.