Marike (39) probeerde zichzelf te vinden in de wereld van spiritualiteit. Het kostte haar bijna haar huwelijk.
‘Achteraf denk ik vaak: waar was ik mee bezig! Ik heb zoveel opgegeven voor mijn bevlieging, want zo zie ik het nu. Ik heb mijn gezin verwaarloosd. Nam mijn huwelijk niet serieus. Mijn fanatisme heeft me bijna alles afgenomen. Dat Alex sterk in zijn schoenen is blijven staan en me niet heeft opgegeven, is denk ik nog een groter mirakel dan alle dingen waarin ik geloofde.
TAROT
In een astrologieapp op mijn telefoon geloofde ik niet, maar ik checkte uit gewoonte wel sinds mijn vijfentwintigste dagelijks mijn horoscoop. Het waren vaak algemeenheden. Veel waarde hechtte ik daar niet aan. Maar het trok me altijd aan. Alex, mijn man, plaagde me er vaak mee.
Alles veranderde toen mijn dochter van twaalf thuiskwam met een klasgenootje dat vertelde dat zijn vader tarotkaarten legde. Ik vond het interessant. Omdat onze kroost steeds meer met elkaar optrok, vroeg ik Gerhard er een keer naar. ‘Kom maar langs’, opperde hij. ‘Dan laat ik je zien waar tarot voor staat.’
Ik was nieuwsgierig. Zouden tarotkaarten meer accuraat zijn dan de horoscopen die wel erg vaag bleven? Ik bezocht Gerhard, een heel nuchtere man met een goede baan in het bankwezen. Hij was serieus, succesvol en vooral heel vriendelijk. Hij vond het fijn dat ik interesse toonde voor zijn passie.
Na een kop thee legde hij tarotkaarten voor me en hij kwam uit op een zwaarden vijf; een voorbode van ruzie. Ik lachte het weg, ik hou niet van ruzie en zal het nooit opzoeken. Maar diezelfde avond nog belde mijn zus. Ze ontplofte aan de telefoon bijna van woede over iets kleins dat ik had nagelaten bij de verzorging van onze moeder in het verpleegtehuis. En ja hoor, haar uitbarsting viel totaal verkeerd bij mij. Binnen de kortste keren maakten we stampij, iets wat ik zelden doe met mijn zus. Het zette me aan het denken. Niet lang daarna leek onze nieuwe puppy te overlijden. Hij had stuipen en was versuft. De dierenarts wist niet wat de oorzaak was. In paniek belde ik Gerhard die voor mij kaarten legde. Hij zag dat ons hondje zou blijven leven. Later bleek de puppy te hebben gespeeld met een tuinhandschoen waarmee ik tuingif had gespoten. En ja hoor, alles kwam goed met de kleine.
Vanaf toen ging ik vaker naar Gehard. Alex vond het niets, maar ik had er baat bij. Ik was ongelukkig op mijn werk en zodra ik ergens een interessante vacature zag, liet ik Gerhard kaarten lezen zodat ik kon ontdekken of een sollicitatie zinvol was. Dat ik beslissingen overliet aan de kaarten, maakte Alex furieus. Hij is erg nuchter en gelooft niet in lot of bestemming. Volgens hem zijn dingen maakbaar. Dat veroorzaakte irritaties binnen ons huwelijk.
Toen Gerhard uiteindelijk bij een sessie uitkwam bij de kaart met ‘de reis van zelfontdekking’ en me aanraadde open te staan voor ‘innerlijk onderzoek’, leek me dat een uitweg. Misschien was het gewoon tijd om veranderingen door te voeren. Mijn leven kabbelde maar voort. Ik had al zestien jaar dezelfde man, werkte twaalf jaar als zelfstandig pedicure en we gingen sinds mijn kindertijd naar dezelfde camping bij Frejus in Frankrijk. Misschien wás het inderdaad tijd voor reflectie en bezinning!
Ik boekte een retraite waarbij ik yoga zou combineren met een ‘reis naar mijn innerlijke balans’. Het klonk vernieuwend en verfrissend. Alex mopperde. Hij vond het een dure onderneming maar hij steunde me. Als ik dacht dat ik mezelf daar terugvond en weer gewoon Marike werd, gunde hij me dat. Hij zou die twee weken voor onze twee meiden zorgen.
GELIJKGESTEMDEN
In het resort ontmoette ik gelijkgestemden. Door gesprekken met hen ervoer ik veranderingen in mezelf. Ik voelde letterlijk fonkels in mijn lichaam. Alles sprankelde. Daardoor kreeg ik de indruk dat ik iets heel nuttigs aan het doen was. Voor mij leek het of de saaie, burgerlijke Marike bezig was met een inhaalslag. Mensen interesseerden zich voor mijn mening en ik kreeg in diverse workshops te horen dat ik goed kon luisteren. Dit was zoveel fijner dan altijd maar praten over kalknagels en hielkloven!
Weer thuis nam ik jargon over als chakra’s en manipura. Alex vroeg me dan vaak ‘om weer even te landen.’ Pure desinteresse, vond ik dat. Alex vond het juist allemaal gewauwel. Hij irriteerde zich er mateloos aan dat ik alle grote beslissingen binnen ons huwelijk en in mijn privéleven overlegde met Gerhard en zijn kaarten voor me liet spreken.
Onze ruzies werden enkel erger. Ook mijn zus begreep me niet. Ze vond dat ik van onze moeder een stel prima hersens had gekregen om zelf na te denken over keuzes in het leven. Volgens haar verschool ik me achter ‘lariekoekvoorspellingen’.
Ik legde uit dat ze dat verkeerd zagen. Gerhard was daar duidelijk in: tarotkaarten zijn een handleiding van wat er kan gebeuren. Als die route je niet aanstaat, kun je actief je levenspad veranderen en je lot sturen. Dat ging er allemaal niet in bij mijn zus en Alex. Dat kwetste me en ik werd enkel meer recalcitrant. Dat mijn dochters mijn zoektocht ook niets vonden, nam ik ze niet kwalijk. Als tien- en twaalfjarige ben je bezig met heel andere dingen in het leven dan spiritualiteit. Die meiden gingen op in tutorials over haarvlechten en Instagramdansjes. Wat moesten zij met verdieping?
LEVENSENERGIECOACH
Alex was ziedend toen ik na een jaar vol trainingen en innerlijke groei besloot om levensenergiecoach te worden, maar ik was vastbesloten. Coach is een vrij beroep, iedereen mag het doen. Medecursisten complimenteerden me met mijn luistervermogen. Ik was er rotsvast van overtuigd dat deze nieuwe weg een groot succes zou worden. Ik zat immers in zo’n goede vibe. Ook Gerhard stond erachter. Ik zegde al mijn klanten op, verkocht mijn behandelstoel en richtte mijn praktijkkamer thuis in als coachingsruimte. Daar kon ik mijn cliënten leiden naar een verlichtte weg. Maar ondanks dat ik zelf zag hoe ik was gerevitaliseerd: de aanwas was karig. Mensen vinden het moeilijk om iemand in hun eigen sores toe te laten, vooral als diegene in je eigen dorp woont. Veel vrouwen vonden het ook ‘zonde geld’ om aan zichzelf te werken.
Ik bleef het proberen. Bood zelfs gratis sessies aan. Als mijn cliënten zouden groeien zoals ik had gedaan, zouden ze heus overstag gaan en samen met mij verder zoeken naar een positief levenspad met spirituele energie, ook wel ‘Qi’ genoemd: het Chinese begrip voor levenskracht. Door meer verbinding te zoeken met je innerlijk, kun je pijn helen en belemmeringen in het hier en nu afzwakken. Daar geloofde ik heilig in. Ook de kaarten van Gerhard zeiden dat het goed zou komen.
Alex vond het allemaal geldklopperij. Hij meende dat mijn cliënten met een goede vakantie of lekker wilde karaokeavond ook bakken met energie konden opdoen. Gezond verstand zegeviert altijd, vond hij. Als mensen hun leven zat zijn, moeten ze niet ‘uren leuteren over solar plexissen’ maar actief op zoek gaan naar knelpunten en hun leven veranderen. Dat ik mijn cliënten tegen betaling hielp zoeken naar hun blokkades, vond hij idioterie. Hij was klaar met mijn chakra’s en zonnebanen. Alex wilde weer eens een vakantie boeken zonder dat ik aan Gerhard en zijn kaarten moest vragen of alles Covidvrij was en goed zou aflopen. Hij noemde Gerhard zelfs een derde wiel aan onze huwelijkswagen.
Dat stak mij weer zo dat ik diepere verdieping zocht in nieuwe cursussen. Ik reisde ervoor naar Zwitserland en zelfs een keer naar Thailand. Mijn spaargeld en het beetje geld dat ik zelf verdiende, stak ik in zelfontplooiing. Dat Alex achterbleef met de meiden zag ik als een offer dat hij moest opbrengen. Ook financieel waren er offers. We waren van twee prima inkomens naar één-en-een-beetje gegaan en dat was met twee tienermeiden niet genoeg. Voor het eerst sinds mijn studententijd moest ik bezuinigen. Ik lette op aanbiedingen. En zie met twee tieners maar eens van merkcola naar discounterlimonade te switchen. Ik vond het ronduit afschuwelijk. Maar ik geloofde in mezelf. Met meer kennis zou mijn praktijk beter draaien en zouden we er vast financieel op vooruit gaan.
Het ging enkel slechter. De weinige cliënten die ik had leken bewust te kiezen voor een eeuwige zoektocht. Ik boekte geen vooruitgang. Dat maakte mij verdrietig en deed me twijfelen aan mijn kunnen. Soms wroette ik een halve avond in mijn hoofd om te zoeken naar een manier waarop ik hun stokkende levensadem kon deblokkeren. Soms moest ik mezelf dan weer healen door te gaan mediteren. Dan zat ik in het donker op een matje in mijn praktijkruimte met naar waterlelie ruikende geurolie en binaurai-muziek, terwijl mijn gezin beneden samen gezellig keek naar een talentenjacht.
HUWELIJKSCRISIS
Alex en ik vervreemdden van elkaar. In bed raakten we elkaar kwijt. Zodra ik in een gesprek begon over iets dat maar raakte met mijn werk, rolde hij met zijn ogen. We hadden geen gespreksstof meer. Voorstellen om even gezellig naar de stad te gaan of te lunchen bij ons favoriete tentje op de hoek kapte hij af. Bij de simpele vraag of we op zaterdag of zondag boodschappen gingen doen, bitste hij: ‘moet je dat niet aan Gerhard vragen?’. Ook mijn zus noemde me achter mijn rug om een ‘zwevend zieltje’. Ik zat in een neerwaartse spiraal.
De bom barstte toen mijn man tijdens een familieweekend enkel met de kinderen optrok en mij negeerde. Toen ik hem vroeg waarom, antwoordde hij: ‘Het is niet meer leuk met jou. Eigenlijk is niets nog leuk met jou.’
Ik trok me terug, zwaar gepikeerd. En ondanks dat ik een online healingsessie boekte, raakte ik de immense angst niet kwijt dat mijn huwelijk voorbij was. Het kostte me twee weken piekeren voor ik erachter kwam dat ik degene was die veranderd was in mijn zoektocht naar ‘totale vrije adem’. De Marike vóór ik mijn Qi-levenspad insloeg kon relativeren. Ik had humor. Nu nam ik mijn hele levensenergie en emotioneel gebalanceerde stabiliteit wel heel serieus. Ik sprak in clichés als ‘als je dingen in jezelf verandert, veranderen dingen om je heen’. Mijn zelfspot was weg. En daarmee ook de droge grappen in ons gezin. De smeerolie. Dat besef sloeg bij mij in als een bom. Ik duwde mijn dochters in gesprekken over opgekropte frustraties en gehinderde levensvreugde. Maar juist diezelfde gesprekken frustreerden en hinderden hen! Wanneer had ik voor het laatst gek gedaan met die twee? Met Alex naar onze meiden op de bowlingbaan geschreeuwd dat ze de kegels voor hun ballen moesten meppen? Om daarna vettige bitterballen te bestellen die niets te maken hadden met ‘innerlijke schoonmaakprocessen’ maar die juist zo lekker waren?
BEZINNING
Ik stuurde per post een kaart naar Alex waarin ik hem uitnodigde voor een etentje in ons favoriete restaurant. Gelukkig accepteerde hij die. Nog voor het aperitief kwam – ja, ik bestelde weer alcohol-, had ik er al uitgegooid dat ik hem miste. Dat ik wilde vechten voor ons huwelijk. En dat ik zou proberen mezelf terug te vinden: de ‘gewone’ Marike. Wel met een zoektocht naar geluk en balans, maar op mijn eigen manier.
Alex was zo gelukkig. Hij pakte mijn hand en bleef maar herhalen dat we er samen wel uit zouden komen.
En dat hebben we gedaan. Ik heb afscheid genomen van Gerhard en stopte met mijn praktijk. Ik ben een week met mijn twee dochters op surfvakantie gegaan in Frankrijk. Het was geweldig! We hebben zoveel gepraat, gelachen en geleerd. Ik heb in die week meer teruggevonden dan wat ik in al die sessies en trainingen zocht.
Ik ben zo dankbaar voor deze tweede kans en dat Alex mijn zoektocht ziet als een fase en zich eroverheen kon zetten. Ik ben dankbaar dat hij zijn heil niet heeft gezocht in een affaire of het woord scheiding in de mond heeft genomen.
Ook mijn zus en ik gaan weer ontspannen met elkaar om. Dat voelt zoveel fijner!
De nieuwe Marike is zeker meer bruisend dan de vorige. Ik luister zoveel beter naar mijn lichaam en geest dan ik ooit deed. Maar om mijn pad te bepalen, praat ik nu met Alex en kijk naar mijn eigen behoeftes in plaats dat ik keuzes maak en beslissingen neem aan de hand van tarotkaarten of healings. We kiezen onze vakanties weer uit met de meiden. En toen ik een baan als pedicure kreeg aangeboden bij een ayurvedisch wellnesscentre heb ik die puur op gevoel geaccepteerd. Ik vind het daar geweldig. Maar het mooiste is nog dat ik als ik na werktijd in mijn auto stap, de werkdag afsluit in mijn hoofd. Ik neem geen energieën van anderen meer mee naar mijn gezin.
Helemaal ‘down to earth’ zal ik nooit worden. Ik heb affiniteit met spiritualiteit, maar voor mij werken de tarotkaarten niet meer. Horoscopen check ik niet meer. Met de versie van Marike die ik nu ben, kan Alex prima leven.
Wel geloof ik nog in Qi, in levenskracht door een balans in energie. Alleen haal ik die niet meer uit tarotkaarten of chakra’s of verbinding met mijn solar plexis, maar gewoon uit een etentje met mijn gezin, een goed boek, of een ouderwets lekkere vrijpartij met mijn eigen Alex.’
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in VROUW GLOSSY (Telegraaf)
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman