Anneloes (52) verlaat haar gezin voor een nieuwe liefde.
Twee jaar later heeft ze spijt als haren op haar hoofd. ‘Had ik maar eerder gezien wat ik had.’
‘We dronken thee met ons viertjes. Mijn drie kinderen aan de houten tafel die ik met mijn ex uitzocht, nippend uit het Blond-servies dat ik had achtergelaten. Ze aten brownies van de bakker om de hoek. De hond ernaast in zijn mand met aan het haakje de riem die we samen kochten in Vancouver. Ik proostte achter mijn scherm met een nietszeggende designermok en glimlachte. Ik wilde mijn kinderen knuffelen, lachen, samen een pizza maken met ‘schimmelbollen’, zoals we champignons altijd noemden. In plaats daarvan woon ik in een andere stad bij iemand die niet van huisdieren houdt. Stiekem veegde ik mijn tranen af aan mijn spijkerbroek en grapte mee. Vanbinnen scheurde mijn hart doormidden.
Freek* werd mijn chef in de bouwmarkt waar ik werkte. Ik gaf hem een hand en voelde me of ik vier glazen wijn op had: wazig. Meteen voelde ik me veilig bij hem. Na de zwik egoïstische rotzakken die ik eerder trof, zou deze man wél goed voor me zijn.. Eindelijk was hier mijn prins. Mijn geluk kon niet op toen Freek en ik een relatie kregen. Nu kwam alles goed.
Ik was 31 en had een stevige kinderwens. Freek was zes jaar jonger dan ik. Ik sprong een gat in de lucht toen Freek aangaf dat ook hij graag vader wilde worden. Al sinds mijn dertiende droomde ik hoe ik mijn eigen kind leerde fietsen en in mijn tienerjaren was ik de vaste oppas van onze straat.
Binnen zeven maanden was ik zwanger. Freek en ik kochten ons eerste huis, maakten het knus en eigen en spraken dagelijks naar elkaar uit hoe goed wij bij elkaar pasten. Onze dochter werd geboren, twee jaar later onze zoon en uiteindelijk kwam er nog een meisje.
Drie prachtige kinderen, een mooi huis en een man die mij op handen droeg. Ik wist niet wat me overkwam.
Seksloos
We verhuisden naar een grotere woning, verloren een opa en een oma, kochten een hond, kregen een auto-ongeluk, gingen op luxe vakanties en voor we het wisten vierden we in goede gezondheid de zeventiende verjaardag van onze oudste. Het was tijdens een exces op haar dertiende verjaardag dat we erachter waren gekomen dat ze worstelde met een eetstoornis. We waren er op tijd bij, maar het herstel kostte veel energie en slapeloze nachten. We gingen met het gezin in therapie en onze dochter is twee keer opgenomen.
Freek en ik werkten allebei en de ziekte van onze dochter had veel energie gekost. Onze ‘date-nights’ waren gereduceerd tot nul. Altijd ging het gezin voor. Er wás ook altijd wel een probleem met één van de kinderen. Een ruzie op school, een akkefietje thuis, gedoe over schermtijd of liefdesverdriet. Uiteindelijk kwam altijd alles goed, maar het kostte me veel energie. Seks met Freek werd ‘een dingetje’, we vreeën niet vaker dan ééns per maand. We lachten minder en ‘vergaten’ elkaar te vertellen over onze dag.
En toen kwam die nieuwe collega. Ze heette Ingrid en ze raakte me als een atoombom. Voorheen had ik weleens een vrouw bewonderd, en in mijn middelbare schooltijd was ik zelfs een tijdje verliefd op mijn lerares Frans, maar ik wist zeker dat ik hetero was. Niet dus. Ik werd stapelverliefd. Toen Ingrid mij tijdens een avond overwerken liet doorschemeren dat ze op vrouwen valt, maakte ik avances. Die eerste zoen, in het zaaghok achter de rij aanrechtbladen, was magisch. Het was de eerste keer dat ik een vrouw kuste. Alles aan Ingrid was zo zacht. Haar lippen, haar huid, de ronde billen.
We spraken stiekem af. Freek merkte niets. Ik vertelde hem dat ik het goed kon vinden met Ingrid en dat we vriendinnen waren geworden. Door de zware tijd die we waren doorgegaan, gunde hij mij een uitlaatklep. ‘Ontspanning doet je goed’ vond hij. Soms vertelde hij dat ik sinds lange tijd weer blossen op mijn wangen had en straalde. Dan lachte ik maar stom terug. Zolang ik Ingrid niet kwijtraakte, wilde ik mijn man voorliegen.
Stapelverliefd
Ik was met Ingrid in de sauna, we waren ontspannen en loom, toen ze me vroeg of ik bij haar wilde intrekken. We hadden vijf maanden een relatie en ik was knetterverliefd op haar. Zo had ik bij het tuincentrum na het afrekenen een volle kar plantjes bij de kassa laten staan. Ik ging terug, alles stond er nog, maar besefte wel dat mijn liefde voor Ingrid geen kalverliefde was. Die sauna-avond biechtte ik mijn affaire op aan Freek. Hij was stomverbaasd, had het totaal niet zien aankomen. Ook het idee dat ik voor een vrouw was gevallen vond hij totaal uit de lucht komen vallen. Hij vroeg een week of twee de tijd voor we verder in gesprek zouden gaan. Ik verwachtte dat hij aan mij zou gaan trekken, me huilend zou smeken te vechten voor ons huwelijk. Maar Freek vond dat ik moest doen wat mijn hart me ingaf. Voor hem voelde het niet goed als we samen zouden blijven wanneer hij ‘tweede keus’ zou zijn. Hij had ook verwijdering gevoeld en gemerkt dat ik al zeker een jaar bijna niets meer deelde en amper nog over mijn gevoelens sprak. Het feit dat ik hem had buitengesloten en niet naar hem was toegekomen, stak hem. Dat ik tenslotte een verhouding was begonnen vond hij achterbaks, onverdiend en ‘buitengewoon onvergeeflijk’. Het gekke is dat ik het totaal met hem eens was. Ik zat vol schuldgevoel en was tegelijkertijd verliefd. Ik had zo genoten van mijn romance met Ingrid dat ik me herboren voelde. Zij leidde als single een totaal ander leven, hield van andere muziek, had andere vrienden. Ik zag hoeveel ik was ingekakt in huwelijkse sleur. Wanneer waren Freek en ik de laatste jaren nog naar de bios geweest? Hadden wij ooit in de kamer gepicknickt? Ingrid was veel impulsiever. Ik leefde in een ‘high’. Ook in bed vlogen de vonken er weer af. Ik had ontdekt dat ik biseksueel ben. Ik val niet op mannen of vrouwen, ik val op ménsen, van welk geslacht ze ook zijn. Misschien was de koek gewoon op tussen Freek en mij en waren we te lang doorgegaan, te lang doorleunend op routine. De kinderen slokten veel tijd op. Ik hield nog steeds van Freek, maar ik was mezelf voorbijgelopen. Mijn toekomst was met Ingrid. Met haar was ik geen afgetobde, ongeïnspireerde vrouw van middelbare leeftijd maar een aantrekkelijke wervelwind. Ik kreeg weer zin in cursussen, pakte mijn oude hobby paardrijden weer op. Daar was al jaren geen tijd voor geweest.
Bij onze scheiding waren de kinderen inmiddels 19, 18 en 15. De oudste sprak al over op kamers gaan, de jongste was voortdurend bij haar vriend. Mijn kroost kon heus wel op eigen benen staan, vond ik. Ik was een goede moeder geweest maar mijn huwelijk was doodgebloed.
Samen met Freek vertelde ik wat er was gebeurd. De jongste vond me ‘vies’, maar trok uiteindelijk bij. De oudste twee reageerden laconiek. Wel voelde ik direct dat de loyaliteit van alle drie bij Freek lag. Ze wilden bij hem blijven wonen. Interesse om bij mij en Ingrid op bezoek te komen, was er niet. Als ik mijn nageslacht wilde zien, moest ik maar naar hen toe komen. Freek gunde me dat. Achteraf denk ik dat hij me tot de dag van vertrek zo vrij heeft gelaten omdat hij verwachtte dat ik toch voor hem zou kiezen en onze twintig jaar samen niet kon opgeven. Waarschijnlijk dacht hij dat het een soort midlifecrisis was. Maar ik vertrok wél.
Verplichte uitjes
In de zomer van 2019 trok ik in bij Ingrid. We hadden een paar heerlijke maanden vol roze kriebels en opluchting. Ik voelde me zo’n tiener in lange bloemenjurken op Ibiza. Alles was groots en bijna psychedelisch. Mijn toekomst lag open.
Daarna kwam in 2020 de eerste lockdown. Ik dacht toen nog dat dat hele corona maximaal twee maanden zou duren. We werkten, en thuis lagen Ingrid en ik in bed of Netflixten. Zodra het mooier weer werd, hingen we in de tuin. We houden allebei van tuinieren en maakten in grote kisten een soort moestuin. De lockdown duurde veel langer. Ik wilde mijn kinderen zien, maar die hadden daar weinig behoefte aan. Ze zagen een paar vrienden en hun oma, Freeks moeder. Omdat ik nog steeds in de bouwmarkt werk en veel mensen zag, ook al was dat met gepaste afstand, waren ze voorzichtig.
Ingrid en ik verwachtten ook nooit dat we zo beperkt zouden zijn. Onze etentjes, concerten, avondjes met vrienden: alles viel stil. We brachten veel tijd met elkaar door en dat zorgde voor irritaties. Ingrid bleek rusteloos te zijn. Wilde ik een avond chillen met lekkere hapjes, dan moésten we naar het strand voor een lange wandeling. Ongevraagd organiseerde ze online borrels en pubquizzen met vrienden. In de zomer, toen alles wat losser werd, gaf ze barbecues. Soms had ik behoefte aan een avond cocoonen of lekker ouderwets met ons tweetjes naar een terrasje, maar dan nodigde Ingrid spontaan haar zus uit of moest er ineens een pittige fietstocht gemaakt worden. De eerste relatiebarstjes ontstonden. Als ik met Freek belde, die op de bank een boek las of met de kinderen aan het gourmetten was, voelde ik vaak een steek. Ik miste onze gezinsgrapjes, de ongedwongen vrolijkheid die vanaf mijn vertrek voorgoed verdwenen was. Wanneer er al een kwinkslag werd gemaakt, was dat altijd een cynische opmerking over mijn vertrek en dat ik dit allemaal moest missen. Die woorden sneden als een scalpeermes in mijn ziel. Vaak wist ik me geen houding te geven. Freek was vriendelijk, de ex van ieders dromen, maar mijn bedrog was voor hem zo onvergeeflijk dat een herstart van onze relatie er wat hem betrof niet inzat.
Tijdens de tweede lockdown kwamen ook Ingrid en ik thuis te zitten. Ik hou veel van haar en onze relatie is goed genoeg om bij haar te blijven. Ik heb meer tijd voor mezelf, geniet van het paardrijden en heb zoveel nieuwe en leuke dingen ontdekt waarvan ik eerder het bestaan niet kende. Maar als ik dat wegstreep tegen wat ik nu mis, zou ik de klok dolgraag willen terugdraaien. Ik mis de kinderen zo erg dat mijn maag soms verkrampt als ik hun foto’s op mijn telefoon bekijk. Zo ontspannen en vertrouwd als met Freek was, wordt het nooit tussen mij en Ingrid. Dat besef voelt zo zuur. Wat heb ik gedaan? Ik had me de toekomst zo anders voorgesteld.
In plaats van verplichte socal distiancing had ik gewoon met mijn kinderen onder één dak geleefd. Ik had elke dag met ze doorgebracht, elk dilemma met ze kunnen oplossen. Nu is er afstand, en niet alleen in kilometers. Afgelopen kerst was één groot drama. Ook al begreep Ingrid me en was ze extra lief, ik heb zoveel gehuild.
Wanneer ik alles vooraf had geweten, had ik duizend keer nagedacht. Ik was met Freek gaan praten, desnoods in therapie gegaan. We hadden elkaar wel weer teruggevonden. Ik had begrepen dat je in een relatie van twintig jaar niet meer aan de lampen hangt. Wat ik van Freek kreeg, had voor mij genoeg moeten zijn. Ik denk zelfs dat als ik mijn biseksualiteit had willen ontdekken, Freek me daarvoor de ruimte had gegeven.
Frikadellen bakken
De band tussen mij en mijn kinderen is gelukkig weer prima. Ze gunnen mij mijn geluk en door hun leeftijd en verhalen uit hun vriendenkring zijn ze emotioneel een stuk volwassener geworden. Knuffelen doen ze mij nog steeds niet, deels door de lockdown en hun leeftijd maar ook omdat dingen veranderd zijn. Ingrid en ik hebben onze ruzies. Toch ben ik dol op haar. Maar wat mis ik mijn gezin en de routines vreselijk. De zondagse wandelingen en daarna rond vieren frikadellen bakken. Ik mis het ‘gezinnetje spelen’, het deel uitmaken van mijn eigen roedel. Ik mis Freek, die vaak aan een half woord genoeg had. Ik mis de vanzelfsprekendheid waarmee je als heterostel wordt behandeld; alles gaat nét wat makkelijker en meer ontspannen. Ik mis onze vriendenavondjes, de inside-grapjes. En stiekem mis ik af en toe de seks met Freek, het gevoel van penetratie maar vooral de veiligheid van zijn armen, de troostende en viriele geur van zijn aftershave. Had ik maar meer gewaardeerd wat ik had. Mijn huwelijk met Freek was niet perfect, maar zeer zeker niet slecht. Ik had moeten beseffen hoeveel goud ik in mijn handen droeg. Ik ben een rund geweest.’
De namen in dit interview zijn op verzoek veranderd.
©EvelineKarman