Geheimen van: De cosmetisch arts

“Ik vergeet nooit die keer dat ik me meldde bij een exclusieve schoonheidssalon. Daar werkte een andere cosmetisch arts en die dag nam ik zijn afspraken over.  “Waar stoort u zich aan?” vroeg ik de hele dag beleefd. De een na de andere dame in bontjas wuifde met haar hand en zei: ‘Ach dokter, doe mij maar voor vijfhonderd euro.’ Het was een van de vreemdste dagen uit mijn leven.
Al vanaf kleins af aan wilde ik huisarts worden. Mijn vader is ook arts en het leek me een mooi en eerbaar beroep. Omdat ik werd uitgeloot ging ik farmacie studeren. Halverwege die studie hoorde ik in mijn jaarclub van studenten die wél geneeskunde studeerden de mooiste verhalen over stages en practica. Dat kriebelde bij me. Via een omweg kon ik twee jaar later gelukkig alsnog geneeskunde studeren. Tijdens mijn studie werd ik doktersassistent. Geweldig vond ik het: doktertje spelen. Omdat ik een man ben, dachten mensen aan de telefoon vaak dat ik de dokter was. Dat leverde soms grappige situaties op, vooral als ik na een tijdje zei dat ik toch even de dokter ging raadplegen.

IJdel
Toch voelde ik tijdens mijn co-schappen twijfel opborrelen. Het valt niet mee om als broekie te dealen met zware medische gevallen of om jonge mensen te zien overlijden. Ik kon er steeds minder goed tegen. Het was in die periode dat ik hoorde van het beroep cosmetisch arts. Er bestond nog geen opleiding voor – die is er pas sinds vorig jaar – en ik wist er weinig van. Toch was ik geïnteresseerd. Ik ben zelf behoorlijk ijdel, kan me goed verplaatsen in andere mensen en hun schoonheidswensen. Ook de vrijheid van het ondernemerschap en het sociale aspect trokken me. Ik ging cursussen volgen en ontdekte dat je alleen goed wordt door veel praktijkkennis. Maar welke cosmetisch arts gaat nu zijn concurrent opleiden? Via een studiegenoot lukte dat uiteindelijk, en zo snel mogelijk begon ik voor mezelf.
Mensen komen voor iets dat ze graag willen, in plaats van voor iets dat ze niet willen. Ze zijn ontzettend blij als je ze helpt. Daarvoor willen ze goed betalen, maar er wordt ook veel voor verwacht. Ik vind het belangrijk om dat verwachtingspatroon goed in te schatten en eventueel bij te schaven. Ik wil graag iedereen tevreden stellen binnen alle redelijkheid. Voor mij ligt de grens bij de stoornis body dysmorphic disorder: ingebeelde lelijkheid. Een bloedmooie vrouw ziet dan in de spiegel een ingevallen gezicht. Mensen met deze ziekte gaan zo ver met fillers en botox dat cliënten die hen in mijn wachtkamer zien aan mij vragen: “wat is er met die mevrouw gebeurd?” In mijn ogen gaan die mensen dan ook té ver. Ik kan ze niet helpen, omdat ze uiteindelijk nooit tevreden zullen zijn. Wanneer ik vind dat mensen over het randje gaan van wat ik natuurlijk vind, benoem ik dat. Vaak lukt het me dan om in overleg af te bouwen. Ik benader iedereen als gelijken, houdt niet van opgedrongen afstand. Ik geef mijn eerlijke mening en werk ook gerust in mijn spijkerbroek en gympies. En als ik weet dat iemand het fijn vindt om vooraf even te praten, plan ik een kwartier extra in. Veel mensen vertrouwen me blindelings, of willen alleen door mij geholpen worden.

Retourtje Bahama’s

Een van mijn cliënten bijvoorbeeld woont de helft van het jaar op de Bahama’s. Ze heeft me daar eens uitgenodigd voor een behandeling. Met een koffertje botox stapte ik in het vliegtuig. Vooraf had ik een hotelkamer geboekt voor ruim tweehonderd euro. Dat zal wel goed zijn, dacht ik. Niet dus. Het was een rommelhok vol vergane glorie. “Kom toch hier logeren,” bood ze aan. In haar enorme huis kreeg ik een logeerkamer met eigen jacuzzi en beamer. Als ik de gordijnen opentrok, zag ik Michael Jordan in zijn zwembroek. Na twee dagen vertrok mijn cliënte naar de Verenigde Staten. “Blijf even,” vroeg ze me. En daar lag ik: languit op de bank voor een tv-scherm van bioscoopgrootte, terwijl de werkster en kok voor me zorgden. De keer dat ik op een leenfiets het luxe terrein verkende en iets wilde drinken, was er een valet parking voor fietsen.
In de medische sector komen weinig nieuwe plekken vrij doordat de oude garde ‘blijft zitten’. Cosmetisch arts is een vrij beroep, dus je ziet kaakchirurgen en schoonheidsspecialistes die lukraak fillers gaan spuiten. Die vinden hun klanten via Groupon-deals of ze adverteren met stuntprijzen. Zelf ben ik niet de goedkoopste en dat wil ik ook helemaal niet zijn. Ik weet dat ik prima werk lever, ben niet voor niets door de Consumentenbond uitgeroepen tot beste cosmetisch arts. Ik hoef niet te stunten. Mijn cliënten houd ik binnen door goed werk te leveren. Ik verricht nacontroles, verzorg gratis touch-up-behandelingen, en neem uitgebreid de tijd voor iedereen. Ik heb veel mensen die blijven terugkomen, soms al sinds mijn begintijd. Af en toe merk ik dat mensen een andere arts proberen en weer terugkomen naar mij. Vaak is dat een financiële keuze. Daar heb ik respect voor. Toch denk ik wel eens: het is toch geen hotelkamer? Dan vind ik het fijn als ze uiteindelijk weer naar mij terugkomen. Ha, denk ik dan, ik doe toch wel iets goeds.

Donald Duck – hoofden
De grootste angst die mensen hebben is dat een cosmetische ingreep er onnatuurlijk uitziet. Vrijwel iedereen is panisch voor bobbels en hobbels. Dan zeg ik: “bij al die mensen waarbij goed werk is verricht, is het resultaat zo natuurlijk dat je niet ziet dat ze behandeld zijn.” En dat resultaat geef ik ze. Ik werk enkel met A-merken, sluit geen compromissen. Een andere angst is dat mensen denken dat botox puur gif is. Als je puur wetenschappelijk kijkt, is botox in potentie inderdaad giftig. Dat wil ik graag nuanceren. Alles draait namelijk om dosering. Vergelijk het met het slikken van aspirine. Bij één tabletje smelt je hoofdpijn weg en voel je je kiplekker. Als je er 100 neemt, kan dat dodelijk zijn. Bovendien wordt botox al meer dan dertig jaar gebruikt in de klinische geneeskunde, waar veiligheid voorop staat. Kinderen met spierspasmen bijvoorbeeld hebben er baat bij. De kans dat botox na dertig jaar nog voor verrassingen zorgt, acht ik dan ook minimaal.
Ook is de huidige generatie fillers – in tegenstelling tot de permanente fillers van vroeger – actief oplosbaar. Als het niet bevalt, is het zo weer weg. Dat die permanente troep verboden is, vind ik een zegen. Ik zag wel eens opgespoten Donald-Duck-lippen of afschuwelijke onregelmatigheden. Voor die mensen kon ik helemaal niets doen. Dat raakte me als arts én als mens. Als mensen twijfelen, neem ik mezelf als voorbeeld. Dan laat ik een foto zien van mij als zeventwintigjarig broekie zonder injecties. Ik zag er toen een stuk ouder en minder leuk uit dan nu. Door die openheid zie ik vaak de angst van mensen afglijden. Ooit behandelde ik een man van dik in de zeventig. Hij vond het resultaat zo geweldig dat hij twee weken later weer op de stoep stond voor meer.
Vrouwen zijn veel ijdeler dan mannen. Een op mijn tien cliënten is man, en meestal komen die voor praktische zaken zoals een anti-transpiratie-behandeling. Voor vrouwen is het huidige modebeeld keihard. Een Marlboro-man of George Clooney zijn nog steeds sexy, maar vrouwen moeten er jong en vitaal uitzien. Ik zie dan ook dat de leeftijdsgrens van mijn klantenbestand steeds naar voren opschuift. Waren dat tien jaar geleden gemiddeld vijftigers, nu daalt het naar krap veertig. Ik heb zelfs dames die amper twintig zijn. Die willen hun lippen of jukbeenderen opgevuld hebben. Natuurlijk doe ik dat. Pas als mensen wekelijks voor de deur staan, zal ik ze afremmen. Ik ben namelijk niet degene die kan oordelen over wat mooi of lelijk is. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld is het allemaal een stuk strakker en opgevulder dan hier. Zelf vind ik dat spuuglelijk, maar zij vinden ons weer een beetje sneu.

Stiekem
Heel veel vrouwen betalen contant. Hun man mag niet weten dat ze bij mij komen. Zeker vijfentwintig procent van de dames vraagt nerveus of de zwellingen écht meevallen of wil afspreken op de dag dat hun man voor een zakentrip vertrekt. In de wachtkamer roepen vrouwen ook vaak in hun telefoon dat ze in een meeting zitten. Of ze komen met een Chanel-tas volgestouwd met cash en weigeren hun e-mailadres of telefoonnummer af te geven. Ze willen niet getraceerd worden. Blijkbaar zijn injectables voor sommigen nog een enorm taboe. Dat geldt ook voor BN’ers. Ik weet dat vrijwel iedereen in des howbizz ‘iets’ laat doen, en toch komen alleen Marijke Helwegen en Patty Brard er eerlijk voor uit. Ik weet ook dat fillerproducenten dolgraag een BN’er willen hebben die reclame voor ze maakt, maar het lukt ze gewoonweg niet. Niemand wil dat het uitkomt. Voor je het weet staat er een uit de context getrokken artikel in de bladen. Ook fotomodellen zijn enorm gebrand op discretie. Zij verdienen goudgeld met het sprookje dat zij een ‘natural beauty’ zijn, en dat mag niet verstoord worden. Het is een groot taboe. Natuurlijk is het wel een beetje lachwekkend als je in de media een actrice ziet die glashard ontkent, terwijl duidelijk is dat ze alleen al in haar voorhoofd drie zones botox heeft. Als ik heel eerlijk ben, zit ik niet te wachten op BN’ers. Een boude uitspraak, ik weet het, maar ze zijn veeleisend. Druk schema hier, alleen afspreken na een draaidag om precies die tijd, niet komen opdagen wegens uitloop: ik weet er alles van. Juist de televisiemensen die net wat minder ‘hot’ zijn, zoals visagisten en stylisten, zijn superaardig. Net als veel van mijn andere vrouwelijke cliënten. Ik ben vrijgezel en merk soms aan vrouwen – al dan niet al jaren getrouwd  – dat ze bepaalde verwachtingen van mij hebben of op meer hopen dan een behandeling. Sommige dames komen helemaal opgedirkt naar me toe dan wordt er druk geflirt. Hoewel het bijna altijd enorm leuke vrouwen zijn en er soms heus wel wat kriebelt, ga ik er nooit op in. Dat voelt voor mij niet netjes.
In deze wereld gaat veel geld om. Sommigen moffelen per week 30 euro boodschappengeld weg en sparen voor een behandeling. Maar vaker gaat het anders. Dan wil ik vooraf een prijsopgave maken, pak mijn notitieblok, en word meewarig aangekeken. “De prijs maakt niet uit,” hoor ik dan. “Ik wil dat het goed gebeurt.” Of mensen tellen niet alleen rustig tweeduizend euro neer voor diverse behandelingen: daarna gaan ze troostshoppen en kopen de complete collectie crème die ik verkoop. Daar zitten producten tussen van bijna 200 euro per stuk. Tegelijkertijd komt het voor dat iemand arriveert in een ultraluxe Mercedes of BMW 700-serie, Louboutins aan de voeten en behangen met juwelen van Cartier, maar die een oogcrème van 38 euro ‘veel te duur’ vindt. Voor mij is dat allemaal prima, ik geniet nog elke dag van mijn werk.

Ferrari
Natuurlijk heb ik wel eens baaldagen of minder leuke cliënten, maar daar tegenover staat dat er ook mensen zijn die erg persoonlijke verhalen met me delen. Dat hoort erbij. Ik luister, toon begrip en bewonder hun moed om voor zichzelf te kiezen na alle ellende. En als een klant speciaal voor mij voor ‘wat fillertjes’ overkomt uit Aruba of Afrika, glim ik van trots. Laatst kwam er een echtpaar waarvan de man autohandelaar was. “Wat een mooie auto,” wees ik bewonderend naar de rode, zeer zeldzame Ferrari voor mijn raam. De man veerde op en vertelde dat de auto meer dan vijf ton had gekost. Terwijl zijn vrouw na haar behandeling met ijspakkingen in de recovery-kamer rustte, scheurden wij vrolijk door Amsterdam. Zeg nou zelf, op welk kantoor maak je dat soort dingen nou mee?”

Dit interview stond eerder in GOOSCH  / CLASSY