Vandaag is het Bevrijdingsdag, altijd weer bijzonder na het sombere maar broodnodige 4 mei.
Het is misschien een beetje een kromme vergelijking, maar dit jaar heeft Bevrijdingsdag voor mij extra glans. Na ruim anderhalf jaar ‘de Corrie’ kunnen we weer genieten van een terras. Koffie, appeltaart en misschien wel een sateetje of pannenkoeken…
Binnenkort mogen we ook weer de grenzen over, voor velen iets dat altijd ‘logisch’ was. Je boekt een vlucht of stapt in je leasebak en vertrekt. Da-hag!
Zelf kom ik uit de tijd dat er nog grenscontroles waren. Met de ramen open en zoet glimlachend – ik wilde immers niets uitlokken en bovendien was er nog geen airco -, reed ik langs een hokje met daarin een statige man of vrouw in uniform. Die wenkte vriendelijk dat ik mocht doorrijden of snuffelde minutieus in mijn paspoort tot een minzaam knikje volgde.
Over de grens wisselde ik vervolgens alle Guldens in Franse Francs, Spaanse Peseta’s, Duitse Marken of Griekse Drachmes. Dat deed ik in contanten, tenzij ik een geplastificeerde envelop te pakken had omdat er in mijn toenmalige woonplaats wél een GWK-vestiging zat. Of ik schreef een Eurocheque uit, die zaten per tien stuks in een mapje. Daarna kwam de Pinautomaat, en overal circuleerden lijstjes wáár er in Spanje of Joegoslavië ook zo’n ding stond. Tenslotte volgde de Euro, inmiddels een instituut. Overigens gebruikt Zwitserland nog steeds haar eigen Francs. Telkens verbaas ik me erom dat ik enkel een Solero of Magnum kan afrekenen met een creditcard. Nog steeds kun je bij Zwitserse parkeermeters alleen Zwitsers geld ‘doneren’. Ik herinner me dat ik anno 2019 bij een meneer bedelde om een kaartje. Hij ruilde het zijne genereus voor de twee lolly’s die in mijn handtas zaten en wenste me een fijne vakantie. Gelukkig is humor nooit gedateerd.
Vorig jaar, in 2020, vierden we vijfenzeventig jaar Bevrijding. We gingen weer even terug naar het Gulden-tijdperk. Op tv zag ik zwart-witfilmpjes van rijen vrolijke mensen met vlaggetjes in hun hand. Door het scherm heen voélde ik de opluchting van de militairen die eindelijk naar huis mochten. Zoveel verspilde levens. Zoveel verdriet.
Om vijf mei 1945 nooit te vergeten, schreef ik vorig jaar een speciaal kort verhaal.
Geen thriller, maar wel heul mooi. Je kunt het HIER lezen.
Belgische Franken en Italiaanse Lire
