Het kabbelende huwelijk van Karin (37) wordt door elkaar geschud als ze de charmante Javier ontmoet.
Ze begint een affaire en verlaat haar man. Dan komt de spijt.
‘Was ik maar nooit bij mijn vriendin in de auto gestapt. Ik was nog wel degene die vond dat we toe waren aan een ‘meidenweekend’. Giechelend als tieners propten we onze tassen in de kofferbak. Als ik toen had geweten dat dit weekend weg uiteindelijk zou leiden tot het rampzalige leven dat ik nu leid, was ik die vrijdagochtend thuis gebleven.
Ik was getrouwd met Melchior. We waren negen jaar samen. Het was nooit spannende relatie geweest, – we vreeën hooguit één keer per maand-, maar onze basis was sterk en dat bracht veel rust. Omdat we allebei werkten, leidden we een luxe leven. Ons huis was een plaatje, we gingen vaak op vakantie en onze vriendengroep was gevarieerd. Wel sleepte de routine zich door de dagen heen. Op dinsdag spinning. Vrijdags borrelen met de buren en elke zaterdag uiteten. Het was een voorspelbaar leven, maar comfortabel.
Ik kende veel leuke vrouwen, maar met Jolijn trok ik het meeste op. Ook Jolijn had financieel niets te klagen, ze was net als ik dol op rosé en we hadden altijd veel lol samen. Ons eerste meidenweekend met elkaar beviel zes jaar geleden zo goed dat we elkaar beloofden om elk jaar een tripje te maken. Eerst winkelen met koffie en taart en ons daarna optutten voor een avond uit.
Tweeënhalf jaar geleden wilden we een weekend naar Lille; een charmante Franse stad op zo’n drieënhalf uur rijden van Utrecht. Ik betaalde zoals altijd het hotel, Jolijn de benzine en de parkeergarage. De rest van de kosten deelden we.
In opperbeste stemming reden we die dag de straat uit en al diezelfde middag flaneerden we door de winkelstraten. We aten crème brûlée en pains au chocolat. De tweede avond was het tijd voor cocktails. In een hippe discotheek nipten we van onze daiquiries toen ik oogcontact maakte met een bijzonder knappe man met de meest mystieke bruine ogen die ik ooit zag. Blijkbaar viel mijn gestaar op, want na een uurtje kwam hij naar ons toe. Of hij voor ons een nummer mocht aanvragen bij de discjockey? Javier, heette hij. Hij kwam uit Portugal maar woonde in Lille. Ik vond hem geweldig. Die avond bracht hij ons lopend terug naar het hotel waar we telefoonnummers uitwisselden. Al op dat moment vond ik dat ik stom bezig was, maar de spanning won het van mijn verstand. Jolijn en ik giechelden aangeschoten in bed. Wat een knapperd! Hoe anders dan Melchior! De dag erna reden we weer terug naar huis, een heerlijke ervaring rijker. Had ik het daar maar bij gelaten.
VAN APPJE NAAR MEER
Al de volgende dag appte Javier me om ons een fijne reis te wensen. Zo begon een romantische appwisseling. Na vijf weken smachten, hij werd elke dag leuker, reed ik stiekem terug naar Lille. Tegen Melchior loog ik dat Jolijn terug wilde voor een paar droomlaarzen waarvan ze spijt had dat ze die niet had gekocht. De hele reis naar Lille had ik buikpijn. Ik voelde me slecht. Waarom ging ik niet terug naar huis? Het was toch duidelijk hoe dit zou aflopen als ik doorreed? Twee keer stond ik op het punt om te draaien, maar ik deed het niet. Ik zag in Javier Mr. Perfect.
Twee hele dagen vreeën we in mijn hotelkamer. We verlieten ons bed enkel om te ontbijten en pizza’s te halen. Javier was een jaar jonger dan ik, en in bed knetterde het. Het leek wel of ik uren onder stroom stond.
Na dat weekend was ik zo verliefd dat ik thuis Portugese muziek draaide en enkel aan Javier dacht. Ik voelde zijn vingers over mijn huid. Mijn hele lichaam tintelde dagenlang. Wat had hij met me gedaan? Het schuldgevoel tegenover Melchior was enorm. Melchior deed zo zijn best voor ons en was mijn stabiele basis. Ik maakte er een potje van. Nooit eerder had ik iemand bedrogen en we hadden het er vaak over gehad hoe stom vrienden waren om dat wel te doen. Nu was ik de stiekemerd. Regelmatig had ik buikpijn. Ik reageerde korzelig. Maar de verliefdheid, de zomerse vlinders in mijn hoofd en buik maakten dat ik Javier niet opgaf.
Javier en ik bleven elkaar zien. Hij schreef me prachtige brieven in schattig gebroken Engels waarin hij hardop droomde over een strandhuisje in Portugal en lange lunches met oesters en onze voeten in het zand. Telkens verzon ik een smoes om een paar dagen weg te kunnen, bijvoorbeeld dat ik met Jolijn het Pieterpad ging lopen, een lange wandelroute die we verdeelden over een paar weekenden. Melchior vertrouwde me volkomen, iets wat de pijn om mijn bedrog alleen maar meer deed schuren. Ik was over het punt heen dat ik kon stoppen. Ik wilde niet kiezen tussen deze twee mannen en voelde me in een spagaat. Dit kon niet eeuwig duren, dat snapte ik ook wel. Maar hoe kon ik ooit één van de twee opgeven?
BETRAPT!
De keuze werd voor mij gemaakt. Melchior vond een verfrommelde brief van Javier in de pedaalemmer die ik in een verliefdheidsroes had geprint. Hij had Jolijn gebeld en die vertelde natuurlijk dat ze niets afwist van wandelroutes en laarzen. Ze was woedend op mij omdat ik haar had gebruikt en verbrak onze vriendschap per direct. Ik reageerde laconiek; te verliefd om helder te denken.
Melchior was geschokt dat ik zo achterbaks kon zijn. We hadden elkaar altijd vertrouwd. Dit was geen eenmalig dronkemansslippertje maar puur bedrog. Hij was zo verdrietig dat ik mijn organen voelde verkrampen. Dit kwam allemaal door mij. Nu moest ik sterk zijn, vond ik. Wilde ik terug naar de sleur of de onzekerheid tegemoet? Ik koos voor Javier. Binnen drie maanden waren Melchior en ik gescheiden. Eer waren geen kinderen in het spel – ik ben bewust kindvrij – en Melchior kon het huis in zijn eentje betalen. Hij kocht me uit en van de overwaarde kocht ik in een overmoedige bui een appartement met zeezicht in Portugal voor Javier en mij.
Javier vond het nog te snel om te verhuizen of samen te wonen. Hij had meer tijd nodig. Ik vond het jammer maar begreep het wel. Het ging allemaal ook in sneltreinvaart en ik moest eerst mijn scheiding maar eens goed verwerken. Ik zocht een kleine huurflat in Lille en verhuisde daarheen met de bedoeling om dan zoveel mogelijk weekenden naar Portugal te vliegen met Javier. Ik werk als websitebouwer, dus mijn werk was geen probleem.
Nu ik eenmaal constant in Frankrijk was, had Javier veel minder tijd voor me dan tijdens onze intense weekenden samen. Ook kwam ik erachter dat hij familieziek was. Zo wilde hij viermaal per week bij zijn alleenstaande moeder eten. Omdat zijn moeder enkel Portugees sprak, deed hij dat het liefste alleen. Heel af en toe mocht ik mee. Dan glimlachte ze naar me en zat ik verloren op een stoel in de keuken terwijl zij naast me garnalen pelde. Of Javier dronk koffie met zijn twee broers die enkel Frans en Portugees spraken. Als ik voorstelde om samen naar Portugal te vliegen, wilde hij zijn moeder niet alleen laten.
Vrij snel veranderde Javier van een romantische, exotische weekendlover in een moederskindje dat altijd wel ergens ‘iets’ te doen had. Een lamp ophangen bij zijn broer, een etentje met collega’s. Ik wilde Javier dolgraag voorstellen aan mijn ouders. Die hadden het er in eerste instantie moeilijk mee dat ik mijn huwelijk opgaf voor een ‘buitenlander’, maar nadat de schrik van de scheiding en de verhuizing was geluwd, trokken ze bij. Maar wat ik ook voorstelde, Javier, die nog nooit in Nederland was geweest, had geen interesse om mee te gaan als ik mijn ouders bezocht. Het was nog geen vier uur rijden, maar hij vond Nederland ‘te ver’. Hij paaide me dan met de belofte on snel naar het vakantiehuis in Portugal te gaan, maar telkens kwam er iets tussen zoals een ziekenhuisopname van zijn moeder, een crisis op zijn werk, en tenslotte Covid. Intussen verpieterde ik in Lille. Ik vind het een prachtige stad, maar veel was er niet te doen tijdens de Lockdown en mijn Frans is allesbehalve vloeiend. Het lukte me niet om vriendschappen te sluiten, want sportclubs en cafés waren gesloten.
Toen mijn ex Melchior me opbelde en vertelde dat hij een nieuwe vriendin had, voelde ik de eerste spijt. Zij was totaal anders dan ik. Melchior, fervent barbecuer, had ineens een vegetarische partner. En in plaats van onze luxe stedentrips wilde zij kamperen op de Veluwe. Ik miste hem en ons vertrouwde leven.
KINDERWENS
Javier bleef zijn eigen appartement aanhouden. Als hij kwam logeren, waren er de volgende dag weer afspraken buitenshuis. Zeurde ik om meer tijd, dan zei hij dat zijn moeder en familie de ‘ankers van zijn leven’ waren. Ook begon hij steeds vaker over kinderen. Waarom wilde ik die niet? Was dat niet egoïstisch van mij? Hij was nu op een leeftijd dat het vaderschap voor hem begon te tellen. Zijn droom, vier kinderen, ging door mijn leeftijd al niet meer lukken. Maar kon ik hem daarin niet tegemoet komen? Twee misschien?
Ik legde Javier uit dat een leven zonder kinderen voor mij als compleet voelt. Ik genoot van mijn rust. En over een jaar of vijftien zouden we in Portugal aan het strand wonen. Hoe wilde hij dat doen met twee tieners?
Ruzie maakten we niet, maar ik merkte wel dat Javier zich terugtrok. Hij bleef vaker in zijn eigen woning en enkel op zondag deden we iets leuks samen. Ik voelde me machteloos. Terug naar mijn leven met Melchior kon ik niet meer. Het leven in Frankrijk viel tegen. Alles was zo bureaucratisch en Javier was naast een hartstochtelijke minnaar steeds vaker de grote afwezige. Zo sukkelde ik twee jaar door. Ik voelde me aan mezelf en mijn ouders verplicht om gelukkig te zijn en de blije avonturier uit te hangen. Ik had hier toch immers voor gekozen? Maar diep in mezelf verpieterde ik. Deels door Covid en het missen van Nederland, maar ook omdat mijn leven met Javier niet was zoals we elkaar in het begin in al onze brieven hadden geschreven.
PUPPY LOVE
Vlak na kerst bezocht ik in een opwelling en misschien in paniek Javiers moeder. Javier zou daar zijn en ik zag inderdaad zijn auto voor haar deur staan. Al vanaf dat ik binnenkwam, werd Javier onrustig. Het was duidelijk dat hij me niet verwachtte en dat ik ongewenst was. Zijn moeder wees naar een stoel, maar Javier zei dat ik beter kon gaan omdat ik ongelegen kwam. Op zijn schoot lag een hondenriem. Een puppy rende door de keuken. Uit de manier waarop Javier de puppy optilde, maakte ik op dat de hond van Javier was. Ik was stomverbaasd en treuzelde. Was het een verrassing voor mij omdat ik zo vaak eenzaam was? Ik werd bruut uit mijn droom geholpen toen er een jongedame op het raam klopte. Javier holde naar de deur. De puppy rende achter hem aan de gang in en de vrouw omhelsde Javier op een intieme manier en tilde kirrend de puppy op. Ik ben opgestaan en vertrokken. Ik wist genoeg.
Minder dan een uur later stond Javier voor mijn deur. De jonge vrouw was inderdaad zijn ‘nieuwe’ vriendin en hij was serieus met haar. Zij was namelijk Portugees, sprak zijn moeders taal, en ze wilde ook graag een gezin stichten. Met haar had hij een betere toekomst, vond Javier. Het was nu eenmaal zo gelopen, en dat speet hem erg. Hij legde zijn sleutel op tafel. Nu ik de waarheid kende, hoefden we er ook niet meer omheen te draaien. Hij wilde met haar verder.
Ik bleef sterk. Ik kan me niet herinneren dat ik heel lang heb gehuild. Het leek alsof alle pijn er in die twee jaar al in stukjes was uitgegleden. Nog voordat de opgezegde huurtermijn was verstreken, woonde ik weer in Nederland. Daar zit ik nu in een aanleunwoning, naast een boerderij waar ik met mijn boodschappen door de modder over het erf moet. Het strandappartement in Portugal heb ik nog wel, maar het staat te koop. Javier is er nooit geweest. Van het geld van de verkoop hoop ik hier iets te kunnen kopen. Veel meer dan een tweekamerflat zal het niet zijn. Van mijn moeder hoorde ik dat Melchior en zijn vegavriendin samen zwanger zijn. Dat verteert me. Alles is verkeken. Door mijn hormonale opvliegers en botte egoïsme heb ik zoveel weggegooid.
Javier heeft me nog twee keer geschreven. Eén keer dat het hem speet dat onze relatie niet werkte toen we echt voor elkaar kozen. En daarna dat hij zich verloofd had. Ik heb hem geblokkeerd. De wond doet teveel pijn. Maar meer dan Javier mis ik mijn oude leven. Mijn oude huis met de tuin en de loungehoek waar Melchiors en mijn vrienden kwamen aanwaaien voor een borrel. Ik mis de gezellige zomeravonden. ik mis Jolijn en mijn financiële zorgeloosheid. Maar wat ik vooral mis zijn de alledaagse zekerheden die ik tijdens mijn huwelijk met Melchior had. Het op elkaar leunen. Ik kan er niet over uit dat ik in twee jaar zoveel heb weg gegooid. Ik ben een rund geweest. Het zal een flinke poos duren voordat ik mezelf weer in de spiegel kan aankijken.’
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in VROUW GLOSSY (Telegraaf)
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman