Marit (28) belde voor het eerst in haar leven een gigolo. Voor ze het wist, was ze stapelverliefd.
“Ik belde soms zijn nummer om zijn stem even te horen.”
“Onlangs betrapte ik mezelf erop dat ik weer op zijn Facebookpagina zocht naar nieuwe foto’s. De laatste keer dat ik dat deed was al even geleden, maar ik heb het nog steeds niet in de hand.
Ik, een nuchtere Hollandse vrouw, loerend naar het privéleven van een man die zijn lichaam voor geld verkoopt. Iemand waarmee ik als ik rationeel nadenk nooit een relatie zou willen of kunnen hebben. En toch was er een tijd dat ik er alles voor over zou hebben gehad om hem mijn vriend te mogen noemen.”
Van huis uit ben ik heel beschermd opgevoed. Spelen op straat was er na het avondeten niet bij, naar paardrijles werd ik gehaald en gebracht en voordat ik bij een vriendinnetje mocht spelen, moesten mijn ouders haar ouders kennen. Mijn broer kreeg dezelfde behandeling. Het voelde eerlijk gezegd best comfortabel. Wanneer ik een feestje had of wilde stappen, vond mijn oudste broer het logisch me op te pikken zodat ik niet door het donker hoefde fietsen. Ik geloof echt dat me hierdoor veel ellende bespaard is gebleven. Ook heb ik me altijd beschermd en geliefd gevoeld. Dat er haken en ogen aankleefden, besefte ik veel later pas.
Naast op school, kreeg ik thuis seksuele voorlichting. Wat mijn ouders me vooral op het hart drukten, was dat seks niet was voor de fun was. Het moest volgens hen een toegevoegde waarde aan een relatie geven. ‘Vergooi je maagdelijkheid niet aan de eerste de beste,’ waarschuwde mijn moeder me regelmatig. De enige keer dat ik een jongen meenam naar huis, was in de brugklas. Om de tien minuten kwam mijn moeder met kopjes thee, geschild fruit of een sullige vraag. Het bleef dus bij wat zoenen.
In het begin vond ik dat niet zo erg. Maagd zijn op je twintigste is geen schande. Daarbij was ik het volledig met mijn moeder eens dat seks om de seks niets voor mij was. Als ik het vriendinnen vertelde, reageerden ze heel normaal. Het deed er niet toe voor hen.
Bekrompen tut
Het begon te knagen toen ik 23 was . De laatste vriendin met hetzelfde geheim biechtte me op dat ze was ontmaagd door een leuke student met wie ze al een tijdje flirtte. Ik was blij voor haar, feliciteerde haar zelfs, maar diep in mij voelde ik me een oude vrijster. Ik nam me voor dat ik vóór mijn 25e ook ontmaagd moest zijn. Juist die gedachte blokkeerde me volledig. Als ik een leuke vent tegenkwam, klapte ik dicht. Dan dacht ik: ben jij degene die teder genoeg kan zijn? Vaak bestudeerde ik zo’n jongen. Als ik rouwrandjes onder zijn nagels zag, walgde ik van het idee dat hij ooit met zijn vingers in me zou zitten. Of als een serieuze kandidaat een iets te lomp grapje maakte, dacht ik dat hij ook een boer in bed zou zijn. Dat hij zou lachen om mijn geheim. Achteraf denk ik dat ik er in die tijd teveel mee bezig was, maar toen wilde ik gewoon het liefst ‘normaal’ zijn. Uren bracht ik door achter mijn computer om uit te zoeken wat de gemiddelde leeftijd van ontmaagding was. Als ik las dat die iedere keer naar voren opschoof, voelde ik me een bekrompen tut. Of ik haalde me in mijn hoofd dat niemand opgewonden werd van mij. Onzin natuurlijk, want ik kapte zelf alles af.
Roze plastic vriendje
De omslag kwam op mijn vijfentwintigste verjaardag. Alle familie was de deur uit, mijn vriendinnen wasten af, en ik bedacht dat ik mezelf die avond zou verwennen met het roze vriendje uit mijn nachtkastje. Het idee dat ik me daarop verheugde, samen met een paar wijntjes teveel, zorgden ervoor dat ik mezelf enorm triest voelde. Sommige vriendinnen waren al getrouwd, een ervan was zelfs zwanger, en ik wist nog niet eens hoe ik een man moest beminnen.
Die nacht nam ik een besluit. Als het niet goedschiks lukte, dan maar op een andere manier. Voorzichtig speurde ik op internet naar gigolo’s. De officiële bureaus vond ik te duur en glamourous. De mannen met afgetrainde lijven, spraytans en geföhnd haar konden me niet overtuigen. Ik val meer op studentikoze types. Zo’n kant-en-klaar-pakket inclusief maatpak trok me niet.
Op advertentiesites vlogen de geslachtsdelen me om de oren. Frontaal gefotografeerd en de een nog groter geschapen dan de ander. Dit was niet mijn idee van een ontmaagding. Uiteindelijk vond ik de website van Marcel, een zelfstandig opererende gigolo. Qua uiterlijk was hij helemaal mijn type, zijn site bevatte vrijwel geen spelfouten en de tarieven vielen me mee. Meteen stuurde ik een mailtje, om de rest van de avond spijt te hebben van mijn impulsieve actie.
Marcel reageerde de volgende dag. Hij was begripvol en vriendelijk. In mijn bericht had ik geschreven dat ik maagd was en hij vroeg me of ik vooraf niet eerst wilde bellen, zodat ik zijn stem kon horen. Dat vond ik zo attent. Toen hij aan de telefoon net zo aardig overkwam, maakte ik een afspraak.
Thuis kwam te dichtbij. Ik wilde niet dat mijn buren zouden zien dat ik een onenightstand had. Ik was ook bang dat ik zou dichtslaan als Marcel uiteindelijk op mijn bank zat: koffiedrinkend uit een Hema-mok, terwijl mijn kat rondjes draaide om zijn enkels. Ik huurde een hotelkamer en stopte mijn mooiste lingerie in de koffer.
Seks voor geld
Stipt op tijd tikte Marcel op de deur. Die middag had ik mezelf in de hotelkamer tot in de puntjes verzorgd. Alles klopte: ik rook fris, mijn kleding was leuk, en al het overtollige haar was door het afvoerputje verdwenen. In het echt zag Marcel er iets minder goed uit dan op de foto’s, maar ik vond hem nog steeds fantastisch. Wat me vooral trok waren zijn rust en het gemak waarmee hij contact legde. Ik was flink nerveus, maar voor ik het wist trok hij me op de bank. Daar legde hij al kletsend mijn benen op zijn schoot en masseerde mijn voeten. Marcel vertelde me dat hij freelance journalist en freelance gigolo was. Door die twee beroepen te combineren, had hij genoeg tijd en geld om te reizen en zijn woonlasten te betalen. Freewheelen, noemde hij het.
Daarna vroeg Marcel of hij mijn rug mocht masseren. Eenmaal op bed, met zijn warme handen over mijn rug, ontspande ik snel. Hij wist precies wat hij deed. Om een lang verhaal kort te maken: het was geweldig. Klaargekomen ben ik die keer niet, maar het idee om eindelijk een man in me te voelen, om zijn vingers en tong over mijn huid te zien glijden: het was allemaal fantastisch. Marcel was voorzichtig. Telkens als ik dreigde te verstrakken of schrikachtig werd, maakte hij de juiste opmerkingen. Gelukzalig staarde ik in zijn armen naar het plafond, en geloof het of niet: ik wilde nog een tweede keer.
Zwaar onder de indruk van onze eerste date, maakte ik een paar weken later een nieuwe afspraak. Het was weer geweldig. Marcel masseerde me en streelde me urenlang. Als we praatten, leek het of hij gewoon in mij kon kijken. Alsof hij me begreep. Wat ik niet kon tegenhouden, gebeurde. Ik werd verliefd. Op een gigolo. Alles in me zei dat het fout was, dat het voor hem werk was, maar toch leek het of Marcel mij ook fantastisch vond. Ik kocht leuke lingerie voor hem en na de eerste twee ontmoetingen spraken we niet meer af in een hotel maar bij mij thuis.
Stalken
Ik denk dat Marcel doorkreeg wat er speelde, want na onze zevende date wilde hij niet meer afspreken. Hij belde me op en zei dat hij vreesde dat ik verliefd was geworden. Voor hem was een vervolgboeking dan een no-go. Hij vond me heel aardig, maar ik moest het zien als zakelijk. Hij was de perfecte man geweest zoals hij dacht ik hem wilde. Het was voor hem een rol. Elkaar langer zien betekende valse verwachtingen en het gaf hem het gevoel dat hij geld uit mijn zak klopte. Gratis afspreken of een relatie zat er wat hem betreft niet in. Hoe aardig hij me ook vond, er waren geen gevoelens van zijn kant. Het was werk.
Het telefoontje hakte er vreselijk in. Ik wilde en kon het niet geloven. Waren al die romantische momenten nep geweest? Had hij écht niets voor me gevoeld, die keren dat ik in zijn armen lag? Het idee dat ik hem nooit meer zou zien, maakte me radeloos. Ik googelde me suf om hem te vinden. Ik zocht naar foto’s en meldde me zelfs aan bij een journalistenforum.
Uiteindelijk vond ik hem via een reclamecampagne waarover hij verteld had. Marcel heette Marcus en woonde in Amsterdam. Nu ik zijn echte naam had, vond ik ook zijn Facebook-account. Ik maakte een nepprofiel aan en hij voegde me toe. Zo bleef ik op de hoogte van zijn leven. Minstens twee keer per dag checkte ik zijn krabbels. Af en toe belde ik hem om zijn stem te horen. Omdat hij mijn nummer herkende en afgeschermde nummers weigerde, gebruikte ik de telefoons van vriendinnen en hing op als ik zijn stem hoorde. Andere mannen interesseerden me niet. Iedere leuke vent in de kroeg stuurde ik weg. Collega’s die een poging waagden, kregen nul op rekest. Ik wilde alleen maar Marcus.
De ommekeer kwam toen ik zag dat hij zijn Facebookstatus had veranderd. Hij had een relatie. Marcus was overduidelijk doorgegaan zonder mij. Een duidelijker signaal had hij niet kunnen geven. Ik realiseerde me dat ik al die tijd stiekem gehoopt had dat hij mij ooit uit zichzelf zou bellen en met me wilde afspreken. De waarheid drong echt tot mij door. Marcus had me sympathiek gevonden, maar voor hem was ik een klant geweest. Iemand waarvoor hij een droomwereld schepte. Voor geld.
Toch heeft deze ervaring me niet beschadigd. Dankzij hem had ik een geweldige ontmaagding en een tedere en fijne kennismaking met mijn seksualiteit. Daarvoor ben ik hem dankbaar. Het lastige is om nu iemand te vinden die zijn aandacht kan evenaren. En ook al heb ik geen haast, ik sta er nu wel voor open. Ik mail zelfs al een week of twee met een leuke vent die ik heel gewoon in de trein ontmoette. Binnenkort spreken we af, en ik merk dat ik best kriebels voel als ik aan hem denk. Uiteindelijk komt alles vast op zijn pootjes terecht. Al gluur ik nog heel af en toe op Marcus’ Facebookaccount. Dan ben ik weer voldaan en weet ik dat ik het bij een nieuwe liefde niet voor minder doe.”
Dit interview is destijds geplaatst in Viva.
De namen zijn om privacyredenen veranderd.
©EvelineKarman