Marion (49) ontdekt per ongeluk waarom haar man zo vreselijk vaak naar hun Duitse vakantiehuisje wil.
Hij heeft er al jaren een vaste minnares!
‘Ik zie haar nog voor me in de menigte. Ze stond tussen lange tafels en karren met braadworst: een kleine, gedrongen vrouw met twinkelogen. Mijn man Lucas en ik hadden in Duitsland een vakantiehuisje gehuurd voor een romantisch weekend weg, en daar aangekomen bleek er die avond in het dorp een muziekfestival te zijn. “Vind je dat leuk?” had Lucas nog gevraagd. Nu denk ik: had ik maar nee gezegd, dan was alles anders gelopen. En ik wilde nota bene niet eens stappen. Liever bleef ik samen in ons huisje om heerlijk te knuffelen en te fantaseren over de nieuwe badkamer die we op het oog hadden. Maar ik wilde er een leuk weekend van maken en omdat Lucas in een band drumt, weet ik dat hij dol is op muziek en graag naar het festival wilde. Dus ik zei ja.
Knap was de vrouw met de twinkelogen zeker niet, maar alles aan haar straalde levensvreugde en energie uit. Niet veel later zag ik Lucas met haar praten. Met twee pullen bier was hij haar gepasseerd en ze had hem aangesproken. Ik zag er geen kwaad in. Lucas legt altijd makkelijk contact en ik heb nooit reden gehad hem te wantrouwen. Bovendien: het is toch alleen maar leuk om nieuwe mensen te ontmoeten? Toen we later die avond in ons appartement de kaarsen aanstaken en vreeën als vanouds, was ik de vrouw al lang weer vergeten.
De ochtend erna wilde Lucas me verrassen met verse Duitse broodjes. Ik genoot van alle speciale aandacht en we hadden een heerlijk weekend.
Op de dag van vertrek besloten we voordat we naar huis zouden gaan nog een allerlaatste keer van de natuur te genieten. In het dorp passeerden we al wandelend een makelaarskantoor waar ook vakantieappartementen werden aangeboden. “Is dat niets voor ons? We hebben het hier zo leuk gehad?” vroeg Lucas. Een beetje giebelend bekeken we de prijzen, die alleszins meevielen. De hele weg terug naar huis droomden we hardop in de auto. Zou het niet geweldig zijn? Nooit meer op de gok iets huren maar altijd weer terug naar een streek die we allebei mooi vonden? En daar genieten van onze eigen spulletjes, zonder haren van anderen in het doucheputje?
Droomhuis
Hoe langer we het idee bespraken, hoe enthousiaster we werden. Het geld hadden we omdat we flink gespaard hadden voor onze zomervakantie en een nieuwe badkamer. Als we daarmee zouden wachten, lukte het allemaal net. Thuis bespraken we alles met onze twee zonen. Die vonden het een leuk idee. Onze oudste en zijn vriendin hadden net een kindje gekregen en spraken meteen over met het hele gezin en de kleine naar ‘het Duitse huis’. Iedereen was enthousiast. We dachten er goed over na, het kriebelde steeds meer, en we besloten ervoor te gaan. We kochten het tweekamerappartement dat we op het oog hadden en dat op een kleine drie uur rijden van ons huis lag. Wel wilden we het huis verhuren in de weekenden dat we er niet waren. Wanneer we dat af en toe deden met vrienden of bekenden wisten wij precies wie er logeerden, maar konden we de belastingen en stookkosten binnenharken met de opbrengst van de huur.
De eerste tijd nadat we het appartement gekocht hadden, moest er van alles geregeld worden. De kozijnen hadden een lik verf nodig, het karpet was aan vervanging toe en de spiegel en planchetten in de badkamer waren bruin en niet wat we wilden. Omdat de jongste nog thuis woont en in zijn examentijd zat, bood Lucas aan om alleen te gaan. Hij zou dan klaar zijn wanneer de vakantieperiode begon en dan konden we meteen genieten van ons nieuwe paleis. Ik was opgetogen en zocht intussen servies en beddengoed uit.
Lucas belde vrijwel dagelijks om te vertellen wat hij allemaal had gedaan en hoe mooi het werd. Af en toe kreeg ik hem niet te pakken, maar dan bleek hij naar de bouwmarkt te zijn geweest of hij had buiten de terrastegels schoongemaakt.
Poetsvrouw
Een heerlijke tijd brak aan. Zo vaak als we konden vertrokken we naar ons appartement. Het voelde heerlijk om de vrijheid te hebben om spontaan op vakantie te kunnen. En in het huisje lagen onze eigen koffiepads en pyjama’s al klaar! Ook met de verhuur ging alles goed. Omdat niet iedere huurder de eindschoonmaak zag zitten maar er wel voor wilde betalen, regelde Lucas een poetsvrouw uit het dorp. Hij kende iemand die parttime als verkoopster werkte en extra geld prima kon gebruiken. Lucas gaf haar een sleutel en wanneer wij in Sauerland waren, reed hij af en toe naar haar toe om haar salaris te brengen.
Wat me op een gegeven moment wel begon te storen, was dat Lucas steeds minder flexibel werd. Gingen we vroeger op zaterdag met vrienden fietsen en daarna gezellig koffiedrinken, nu wilde hij al op donderdagavond naar Duitsland rijden. Ook in andere uitjes zoals met de buren barbecueën of stedentrips had hij geen interesse meer. “We hebben nu toch ons eigen vakantiehuis?” mopperde hij soms wanneer ik aangaf dat ik de spontaniteit van vroeger wel eens miste. Maar ik wilde niet zeuren. Bovendien was het ook erg leuk in het Sauerland. Elk seizoen was de natuur prachtig, de mensen waren hartelijk en het appartement zelf was een oase van rust en intimiteit. Lucas was er erg aanhalig en vrolijk en regelmatig kwamen de kinderen langs.
Ik genoot. Toch voelde het voor mij steeds vaker als een verplichting om te gaan. Toen ik voorstelde om na jaren in Duitsland de kerst weer eens in onze eigen woonplaats te vieren, wilde Lucas er niets van horen. In Sauerland lag sneeuw, en dat was veel gezelliger. En we hadden er toch alles? Was het Duitse dorp niet ook onze woonplaats?
We kregen er steeds meer onenigheid over. Daarom besloot Lucas dat het misschien beter was wanneer ik af en toe een weekend alleen thuis bleef. Dan had ik rust en tijd voor mezelf en de kleinkinderen. Ik vond het een fijn idee, een opluchting zelfs. Ik had gewoon niet elke keer zin in de lange autorit. Het bleek een prima oplossing. Al snel zag ik Duitsland weer als een uitje. Lucas ging in zijn weekend klussen of genoot in zijn eentje van de rust, vertelde hij.
Ik zou nog heel lang tevreden zijn geweest wanneer ik niet een keer in ons Duitse huis een armband vond die niet van mij was. Ik vond het vreemd omdat het huis sinds ik er de laatste keer sliep maar één keer verhuurd was, en dat was aan een bevriend homostel. Door mijn ontdekking werd ik alert. En daardoor zag ik dingen die niet klopten. Zoals keukenspullen die anders stonden, terwijl Lucas voor zichzelf altijd eenvoudige gerechten maakte. Het boek vijftig tinten grijs dat in het Duits in de kast stond, en een krant van een paar dagen oud terwijl Lucas geen Duits kan lezen. Ook stond er ineens een fles doucheschuim met rozengeur waarover Lucas zei dat hij die verkeerd had gekocht. Ik besefte opeens dat ik hem niet altijd te pakken kreeg als ik hem belde. Dat had ik eerder al raar gevonden, maar ik had er nooit iets achter gezocht. Maar het zou toch niet dat hij een ander had?
Stiekem achterna reizen
Ik vertrouwde het helemaal niet. Dit kon toch niet waar zijn? Mijn Lucas die vrouwelijk bezoek had? Het vrat aan me. Uiteindelijk, toen Lucas weer een weekend alleen wegging, leende ik de auto van mijn schoondochter. Onaangekondigd reed ik naar Duitsland. Ik zou tegen Lucas zeggen dat het een verrassing was. Eenmaal aangekomen besloot ik niet aan te bellen. Buitenom liep ik naar het terras. En wat ik daar zag, staat voorgoed op mijn netvlies gebrand.
Op mijn bank zat een vrouw. En ze zoende met mijn Lucas! De blonde, gedrongen verschijning liet meteen een belletje rinkelen, en nadat ik even mijn geheugen doorspitte wist ik het opeens: het was de vrouw met de twinkelogen van het allereerste weekend! Ze zaten zo op hun gemak dat het meer dan duidelijk was dat ze er niet voor het eerst was. Perplex stond ik voor het raam. Even was ik niet in staat om te bewegen. Toen vond ik mezelf terug en bonkte op het glas. Ik schreeuwde alles bij elkaar totdat ze – nadat ze eerst flink schrokken – opsprongen en in paniek door de kamer renden. Daarna stuurde ik de vrouw uit het huis en ben vreselijk uitgevallen tegen Lucas. Ik eiste dat hij me alles vertelde, want anders zou ik direct naar Nederland rijden en wás er niets meer te bespreken.
De dame in kwestie bleek ook nog onze schoonmaakster te zijn. Lucas bleek al innig met haar vanaf de avond van het dorpsfeest. Marthe, heette ze, en ze had hem toen ze hem had aangesproken ook verteld dat ze parttime werkte in de dorpsbakkerij. Daar was hij al meteen de volgende ochtend broodjes gaan kopen. Ze had laten vallen dat ze gescheiden was, en Lucas had haar telefoonnummer gevraagd! Lucas biechtte op dat hij meteen als een betonblok voor haar was gevallen. Het was voor hem liefde op het eerste gezicht geweest. Hij was nog nooit eerder in zijn leven zo verliefd geweest en had amper nagedacht over de gevolgen, zo graag wilde hij steeds bij haar zijn.
Ineens viel alles op zijn plek. Lucas enthousiasme om al in het begin tijd alleen door te brengen in Duitsland, alle weekenden waarin hij steevast naar Duitsland wilde, de keren dat hij nog even bij Marthe langs moest om een sleutel te vervangen of om haar salaris af te geven. Het bleek dat ze al vanaf de uitwisseling van telefoonnummers contact hadden gehouden. Lucas bekende dat hij toen hij en ik nog nadachten over de aankoop zelfs een vrije dag had opgenomen om haar te zien. Op het moment dat we het huis kochten, was hun relatie al serieus geweest. Ik kon het niet geloven. Mijn man had al die tijd een dubbelleven geleid. Wat voelde ik me vies! Lucas, mijn trouwe, ietwat sukkelige Lucas, had me gewoon vierenhalf jaar lang bedonderd! Perplex was ik. Wanneer wij in Duitsland romantisch bij kaarslicht een spelletje speelden of als de kinderen er waren, had hij aan haar gedacht en haar gezien bij de bakker of in haar huis. De hele weg naar huis terug heb ik zo hard gehuild dat mijn ogen rood waren. Maar naast het grote verdriet omdat mijn wereld in elkaar stortte, was ik vooral boos. Hoe kon de man waar ik alles voor had gegeven en die ik zo had liefgehad, zo ijskoud jarenlang tegen mij liegen?
Bom in de familie
Een tijd lang wist ik niet wat ik moest doen. Kon ik Lucas dit ooit vergeven? En zouden we elkaar weer kunnen vertrouwen als ik dat deed? Wat de doorslag gaf, was dat Lucas oprecht van Marthe hield. Voor mij voelde hij nog steeds liefde, maar Marthe was zijn droomvrouw. Hij wilde voor mij kiezen en haar opgeven voor ons gezin, maar hoe langer we erover spraken, hoe meer ik merkte dat zijn hart bij haar lag. Marthe had inderdaad al een paar keer eerder aangedrongen op een scheiding zodat zij samen verder konden, maar Lucas wilde mij niet opgeven of mij en de kinderen een scheiding aandoen. Hij wilde geen bom in de familie gooien. Er knapte iets in mij. Na een paar maanden vol huilbuien en piekeren vroeg ik de scheiding aan. Die Lucas gelaten accepteerde. Het maakte me alleen maar bozer. Terwijl ik de scherven opraapte, maakten hij en Marthe al plannen voor hun toekomst. Die ik niet meer had, zo voelde het voor mij. Ook de kinderen waren erg teleurgesteld en vooral boos. Mijn eigen boosheid maakte dat ik mijn advocaat verzocht om alles goed voor mij te regelen na een huwelijk van ruim eenentwintig jaar. En dus moest het Duitse huis verkocht worden. Lucas kon het allemaal financieel niet bolwerken om het aan te houden.
Het is nu bijna een jaar later. Lucas is bij Marthe ingetrokken en heeft in Duitsland zijn leven opgepakt. De kinderen hebben nog enkel sporadisch contact met hun vader en komen gelukkig vaak bij me langs. Ik weet dat alles uiteindelijk goed komt, dat het ergste verdriet geleden is, maar soms zie ik de toekomst somber in. Lucas en ik praatten altijd veel met elkaar. We konden samen lachen, en ook in bed was alles al die jaren prima. Ik dacht echt dat we een goed huwelijk hadden. Dat hij me afschuwelijk bedroog is een grote klap voor me geweest. Ik wantrouw anderen nu, en dat vind ik heel erg. Dat neem ik Lucas kwalijk. Nog steeds voel ik me naïef en vies. En ook al slijt het verdriet en zal ik vast ooit weer gelukkig worden, ik weet zeker dat ik nooit van mijn leven meer naar Duitsland op vakantie ga.’
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in weekblad VRIENDIN.
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman