‘Even een computerspelletje spelen’ eindigt voor Andrea (32) in een fikse gokverslaving.
Het wordt zelfs zo erg, dat ze haar man (37) en kinderen (6 en 9) verwaarloost.
“Het begon toen mijn jongste naar Groep 1 ging. De keren dat ze daarvoor twee ochtenden per week op de kinderopvang zat, was ik al blij als ik mijn handen even vrij had en flink kon schoonmaken. Nu ze net als haar grote zus naar school ging, bleek er ineens veel meer tijd over.
Met mijn man had ik afgesproken dat ik in deze periode weer zou gaan solliciteren. Vincent en ik waren tijdens mijn eerste zwangerschap overeengekomen dat ik de eerste jaren thuis zou blijven. Ik wilde de eerste stapjes en tandjes van mijn kinderen zelf zien. Zodra de jongste naar school zou gaan, zou ik weer werk zoeken.
Ik had veel zin om aan de slag te gaan en zocht naar leuke vacatures. Maar viel dat even tegen! Voor elke interessante functie werden kandidaten gevraagd die veel jonger waren dan ik of die veel meer ervaring hadden. Af en toe zag ik iets, maar dan moest ik anderhalf uur rijden voor een paar uur werk per dag. Ik verlegde mijn grenzen steeds verder en besloot ook uit te kijken naar werk dat minder aansloot bij mijn opleiding en ervaring. Ik zou toch wel érgens aan de slag kunnen? Desnoods als verkoopster of telefoniste? Maar ook dat lukte niet. Ik bleek te oud, te lang uit de roulatie of er was wel iets anders mis met mij. Moedeloos werd ik ervan.
Op een dag zat ik teneergeslagen achter mijn computer toen er een quizvraag op mijn scherm verscheen. Als ik de vraag goed beantwoordde, kon ik geld winnen. De vraag was zo vreselijk simpel dat ik het bedrag in gedachten al op mijn rekening bijgeschreven zag staan. Natuurlijk won ik niet, maar de quiz bracht me wel op het idee om nog een spelletje te zoeken. Een beetje ontspanning tussen het solliciteren door zou me vast goed doen. Zolang ik de kinderen maar op tijd van school ophaalde en het huis er pico bello uitzag, kon dat toch prima?
Goksite
Uiteindelijk belandde ik op een website met gokkasten. Op het scherm draaiden figuurtjes en wanneer je een rij met dezelfde symbolen had, won je punten.. Telkens wanneer ik een afwijzing binnenkreeg of las dat ik niet in aanmerking kwam voor een bepaalde baan, mocht ik van mezelf een kwartier spelen. De eerste keer dat ik won was magisch. Het voelde alsof iemand me even een schouderklopje gaf. Alsof alles goed zou komen. Ik zag het als onschuldig vermaak, vergat mijn gevoel van afwijzing even. Vriendinnen en familie informeerden weleens hoe het met de kinderen of het solliciteren ging, maar niemand vroeg me hoe ik me écht voelde. “Recessie,” zeiden ze, als ik mopperde dat het me vreselijk tegenviel om een leuke baan te vinden. “We hebben er allemaal last van.”
Ook Vincent vroeg steeds minder vaak naar mijn voortgang. Hij had mijn teleurstelling al een paar keer gezien. Bovendien is hij geen prater. Ik had het gevoel dat hij me wilde sparen en dat hij niet zo goed wist wat hij met mijn neerslachtigheid moest. Wel gaf hij me soms geld. Dan zei hij dat ik maar een dagje moest gaan shoppen om de moed erin te houden. Het geld legde ik weg. Ik kon het gewoon niet aan mezelf uitgeven.
En toen kwam die flikkerende advertentie van een online casino waarin werd geopperd dat ik honderden euro’s kon verdienen. Ik werd verblind, dacht dat ik door voor geld te gaan spelen misschien ook een soort inkomen kon genereren. Ik won zo vaak op de gratis fruitautomaat. Als ik slim speelde en maat hield, kon het toch niet misgaan? En als ik af en toe een klein bedrag verloor, was dat ook geen schande. Ik had van mijn man toch leuke-dingen-geld gekregen? En dit wás toch leuk? Met een beetje geluk kon ik er zelfs geld mee verdienen!
Ik klikte op de link en kwam op een Amerikaanse website. Omdat om geld spelen in Nederland illegaal is, opende ik een buitenlands account. Via Paypal stortte ik geld en wachtte tot het binnen was. In het begin hield ik steeds dezelfde regels aan: alleen spelen na een afwijzing of een verstuurde sollicitatiebrief, en niet langer dan een kwartier. Maar het gebeurde steeds vaker dat ik door de spanning werd meegezogen en na schooltijd moest hollen om mijn dochters op te halen. Ik kwam ook weleens te laat op school. Dan loog ik dat ik een sollicitatiegesprek had gehad dat was uitgelopen en dan werd ik vriendelijk toegeknikt.
De voorzichtige kwartiertjes per dag werden razendsnel hele uren. Vooraf stelde ik het programma in om te stoppen na twintig spins, zeg maar een ronde waarin de figuurtjes draaien. Maar als de teller dan op twintig stond, verhoogde ik het aantal weer. Ik speelde op een gegeven moment zelfs met meerdere winlijnen zodat ik meer kansen had, ook al was de inzet dan ook automatisch hoger. Natuurlijk was het geld dat Vincent me had gegeven snel op. Ik verloor meer dan ik won. Daar baalde ik enorm van, maar ik bleef altijd angstig dat nét de keer dat ik zou opgeven, de jackpot zou vallen.
Uren niet eten of drinken
Al gauw dacht ik de hele dag aan gokken. Als ik de was streek, bedacht ik hoeveel spins ik mocht maken voordat ik de vaatwasser zou leegruimen. De vloer dweilen leverde 30 spins op. Ik vond het spannend, beschouwde de computer als een geheime vriend die altijd voor me klaarstond. ‘s Ochtends werkte ik man en kinderen zo vlug mogelijk de deur uit zodat ik weer kon gokken. Hele dagen zat ik achter mijn computer. Vaak dronk ik uren niets omdat ik vergat dat ik dorst had. Ik haalde de kinderen op, gaf ze lunch en bracht ze weer snel terug. Na schooltijd spelen bij vriendinnetjes? Het kwam me alleen maar prima uit! In de weekenden loog ik soms dat ik tóch op een vacature wilde reageren waarvan de inzendtermijn op zondagavond sloot, omdat ik dan stiekem even kon gokken.
Om meer speelgeld te hebben, verkocht ik oude handtassen en kinderspullen op Marktplaats. Toen mijn huis steeds leger raakte, snoepte ik van het huishoudgeld. Ik ging naar discountsupermarkten, want behalve ikzelf proefde toch niemand of de spinazie vers was of uit een diepvriespakje van zestig cent kwam. Al het geld dat ik overhield stortte ik op mijn gokaccount. Vaak voelde ik me schuldig, want wat ik achterover drukte, had ik gespaard uit de monden van mijn kinderen. Vincent gaf me genoeg geld om prima voor ons te zorgen, en ik deed dat niet. In plaats daarvan beknibbelde ik op alles. De kattenbak kon best een paar dagen langer wachten zodat ik minder grit nodig had. Wasmiddel nam ik af en toe bij mijn moeder mee omdat ‘twee kinderen veel vuile was geven’ en vaatwasblokjes knipte ik doormidden, zodat ik er minder nodig had.
Maar hoe creatief ik ook werd, het was nooit genoeg. En niet spelen was intussen geen optie meer. Soms zat ik zonder tegoed omdat een overschrijving naar het buitenland twee tot vijf dagen duurde. Vreselijk onrustig werd ik ervan. De gedachte dat ik nét die dag misschien de hoofdprijs zou missen, zorgde voor koud zweet. Ik drukte geld achterover van onze spaarrekening. Ook de kinderbijslag gebruikte ik voor mijn hobby. En nog steeds had niemand iets in de gaten. Zelfs Vincent niet. Ik gedroeg me verder precies zoals anders, alleen besteedde ik veel tijd achter de computer, zogenaamd om te solliciteren. Mijn moeder en vriendinnen klaagden wel dat ze me zo weinig zagen, maar niemand vroeg door als ik een smoesje ophing. Ik had altijd haast, bracht bliksembezoekjes en verzon uitvluchten om thuis te kunnen blijven. Hoewel ik nog maar amper solliciteerde, vergoelijkte ik mijn gedrag door mezelf voor te houden dat ik elk moment kon stoppen als ik eenmaal een baan had. Want diep in mijn hart, wilde ik dat het allerliefst. Ik wilde voor mijn gezin zorgen en tegelijkertijd ook een leuke vrouw zijn met een eigen sociaal leven en een werkkring. Nu had ik niets. Dat het vreselijk uit de hand gelopen was, besefte ik pas nadat ik iets gestolen had. Mijn jongste had een nieuwe winterjas nodig, maar ik wilde er geen geld voor vrijmaken. Op haar school liep een ouder meisje in precies dezelfde jas als mijn dochter. Omdat dat meisje groter was, droeg ze exact de maat die ik nodig had. En dus greep ik mijn kans. Toen ik op een ochtend mijn dochters naar school had gebracht, wisselde ik de jasjes om. De moeder van dat andere meisje zal hoogstens gedacht hebben dat haar kind in een groeispurt zat. Want wie verzint er nu dat een jas is omgeruild? Niemand merkte het. Vincent let totaal niet op zulke dingen en ook mijn dochter had niets in de gaten. Pas de volgende dag besefte ik wat ik had gedaan. En zocht ik troost… in nóg meer gokken.
Proberen te stoppen
Natuurlijk probeerde ik regelmatig om te stoppen. Ik bedacht me wat ik allemaal met het achterovergedrukte geld had kunnen doen. Leuke uitjes met de kinderen of een cadeau waar ik langer plezier van had kunnen hebben dan een middag aan de fruitautomaat. Ik beloofde mezelf om ermee op te houden. Maar dan gebeurde er weer iets vervelends, zoals wéér een afwijzing op een sollicitatie, een ruzie met Vincent over het huishouden dat ik verwaarloosde of eerdere winst die werd bijgeschreven op de paytable, en dan ging ik weer voor de bijl. Mijn grenzen schoven steeds meer op. De enige keer dat het me lukte om een week lang niet te spelen, werd ik vreselijk onrustig. Ik ging lopend boodschappen doen om tijd te rekken en nodigde vriendinnen uit. Ik verzon van alles om niet toe te kunnen geven aan de lokroep van de computer. Maar ik hield het niet vol. Aan het eind van die week kreeg ik een reclamemailtje van het online casino. Ik zag de flikkerende plaatjes, de dobbelsteen en de hoefijzers, en meteen was ik weer verkocht.
Huisarts
Momenteel is er bijna anderhalf jaar voorbij sinds ik mijn eerste quiz speelde. Intussen verwaarloos ik mijn gezin en huishouden en ben steeds dieper in het rood gedoken. Ik denk dat ik in totaal zo’n 4.000 euro heb verspeeld. Als ik een paar dagen niet gok, voel ik dat lichamelijk. Ik krijg letterlijk maagpijn en zweetaanvallen. Wel ben ik nu zover dat ik erken dat het niet goed gaat en dat het me niet alleen lukt om te stoppen. Want dat wil ik wel. Dit kan zo niet doorgaan. Ik breng mijn hele gezin in de vernieling. Het is wel minder geworden, maar omdat het me blijkbaar niet zonder hulp lukt om helemaal te stoppen, heb ik intussen ook een intakegesprek aangevraagd bij de Jellinekkliniek. En eind volgende week staat er een afspraak met mijn huisarts. Ik heb op forums wat rondgesnuffeld en denk aan de hand van ervaringen van anderen dat ik niet opgenomen hoef te worden maar dat een dagbehandeling mij kan helpen. Dat betekent dat ik een paar weken overdag weg zal zijn. Eerst wilde ik Vincent voorliegen dat ik een baan gevonden had: een perfect excuus. Ik zou dan na een paar weken zogenaamd ontslagen worden. Maar ik durf het niet. Vincent is een goede man. Hij houdt oprecht van mij en ziet ook wel dat ik niet lekker in mijn vel zit, ook al praten we er niet over. En hoe verklaar ik het uitblijven van salaris? Nee, als ik zoiets belangrijks al niet met hem durf te delen, is ons hele huwelijk natuurlijk een farce. Ik kan nu alles nog voor mezelf goedpraten omdat het huishouden nog redelijk functioneert en ik geen echte schulden heb gemaakt. Maar als ik zo doorga, gaat die tijd wel komen. En dat verdient Vincent niet. Ik wil weer eerlijk worden, minder prikkelbaar, en tijd overhouden voor leuke dingen. Ik wil de vrolijke Andrea terug. Daarom moet ik dit zelf oplossen. Het heeft al veel te lang geduurd. Momenteel verzamel ik moed om Vincent alles te vertellen. Dat wil ik snel doen, zodat hij mee kan naar de huisarts. Met een beetje geluk ben ik komend voorjaar ‘clean’ en weer de oude. Dan kan ik mezelf weer aankijken in de spiegel en trots zijn op mezelf. En misschien vind ik dan snel die leuke baan. Want ik weet zeker dat die er uiteindelijk gaat komen.
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in weekblad VRIENDIN.
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman