Elena (40) werd als jonge vrouw verliefd op de flirt uit haar stad. Ze zijn nog steeds samen, maar heb je een charmante, ijdele macho ooit echt voor jezelf?
“Je hebt mannen die complimenteus zijn en je hebt regelrechte flirts. Mauro, mijn man, behoort zonder twijfel tot de laatste categorie. Toen ik hem op mijn drieëntwintigste leerde kennen bij de voetbalclub waar ik toen zelf nog speelde, wist ik al dat Mauro een ‘foute man’ was. Iedereen kende Mauro en zijn mooie praatjes. Veel dames uit mijn team hadden hem al in hun bed gehad. Na een competitie stond hij naast me aan de bar en knipoogde. Mijn vriendin grapte nog dat ik moest weglopen. Maar toen ik in Mauro’s bruine ogen keek, was ik al verloren.
In tegenstelling tot veel andere vrouwen, lukte het mij wel om Mauro aan me te binden. Ik ben een sterke vrouw die niet snel klaagt. Dat vond hij prettig. Ik vroeg nooit naar zijn eerdere avontuurtjes en als iemand hem Casanova noemde, lachte ik. Misschien viel Mauro voor deze frisse start, misschien was hij toe aan wat meer rust in zijn leven. We bleven bij elkaar en na tien maanden daten trok ik vanuit mijn ouderlijk huis bij hem in.
Ik had mijn eigen leven en wilde geen controlerende zeurkous worden, maar toch kon ik de vele praatjes over zijn charlatangedrag slecht van me afschudden. Mauro praatte uren met me. Hij verzekerde me dat ik de ware was, de vrouw op wie hij had gewacht en de moeder van zijn toekomstige kinderen. Om mij te laten zien dat hij serieus was, loste hij een credit card-schuld voor me af van vierduizend euro. Zo hadden we een goede start, een blanco pagina. Hij was veranderd, dat kon ik toch zien?
ik geloofde hem. De keren dat ik zijn verhalen controleerde, klopte alles. Tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat hij destijds al zijn beloftes meende. Dat hij oprecht zijn best deed om een goede man te zijn.
Nep-Italiaan
Ik ben zelf Italiaans, mijn ouders komen uit San Remo. Omdat Mauro donker haar heeft en donkere ogen en wenkbrauwen, dacht ik in eerste instantie dat ook hij een Italiaanse achtergrond heeft. Mauro is een Italiaanse naam en hij droeg perfect gesneden pakken die Italiaans te kort gesneden waren. Hij gebruikte soms woorden als ‘bellissimo’ en ‘bueno’. Bovendien reed hij net als veel Nederlandse Italianen in een Alfa Romeo inclusief sticker van de Italiaanse vlag. Ik was dan ook stomverbaasd toen ik zijn ouders ontmoette: rasechte Leidenaren. Zijn broer, die dezelfde bruine ogen heeft, stelde zich voor als Marcel. Toen ik een opmerking maakte dat ik het verschil in namen grappig vond, vertelde Marcel hinnikend van het lachen dat Mauro gewoon Maurice heette. Hij noemde zichzelf door een voorliefde voor Italië al jaren Mauro. Diezelfde broer en Mauro’s ouders hadden in een deuk gelegen toen Mauro na jaren daten met blonde dames uiteindelijk met een volbloed Italiaanse thuiskwam. Ik vond het grappig en lief, Mauro’s hang naar mijn vaderland. Hij keek verliefd naar me als ik met mijn oma belde en Italiaans sprak. En wanneer ik een weekend naar mijn oude provincie Imperia wilde, stond hij vooraan om mee te gaan. Als rasechte charmeur palmde hij binnen no-time mijn familie in. Het leek wel of hij daar hóórde, zo paste hij bij mijn vrienden en die omgeving. Ik genoot van hoe alles meanderde en werd alleen maar verliefder op mijn oer-Hollandse nep-Italiaan.
Italiaanse prentenboeken
Op zijn werk was Mauro een alfamannetje. Hij verdiende genoeg voor de aankoop van een boerderijtje: een meisjesdroom van me. We verhuisden en ik droomde steeds vaker hardop over huisje-boompje-beestje. Een huwelijk zag Mauro niet zitten, dat benauwde hem te erg. Hij zag te veel scheidingen en vrienden veranderden zodra ze een ring om hun vinger droegen. Ook dat beestje kwam er niet, Mauro vindt dieren handenbinders. Maar toen ik eenmaal een baan vond waarbij ik parttime kon werken, was de weg vrij voor onze kinderwens.
Onze eerste dochter werd geboren, Julia, en ik had dagen dat ik uit elkaar knapte van geluk. Mauro en ik zijn allebei erg aanrakerig en we lopen vaak hand-in-hand of zoenen elkaar in het voorbijgaan. Wij waren dat koppel waar iedereen zijn nek voor omdraaide als we langsliepen: jong, succesvol, aantrekkelijk en stralend van geluk.
Ik was zwanger van de tweede, Julia was nog geen één, toen ik de eerste geruchten hoorde dat Mauro wel héél klef was met een collega. Ze was lang en blond, precies het tegenovergestelde van mij. Haar man belde me na wat roddels op en vroeg of ik de laatste weken iets aan Mauro had gemerkt. Zijn vrouw werd steeds stiekemer en nam haar telefoon overal mee naar toe. En ze werd ineens actief in de Personeelsverenging en moest daarvoor ’s avonds naar vergaderingen. Het klopte dat Mauro ook in dat bestuur zat, al jaren, maar ik had geen veranderingen gezien. Toen ik erop ging letten, vond ik hem inderdaad mysterieus doen met zijn telefoon. Soms was hij onbereikbaar. Eén keer vertelde zijn secretaresse toen ik haar na een zoektocht belde, dat Mauro een vrije middag had opgenomen. Ik wist daar niets van. Thuis confronteerde ik Mauro met wat ik had ontdekt. Hij ging verdrietig zitten en vertelde dat hij tegen een burn-out aanzat en die middag bij een strandje had nagedacht. Vanaf dat moment werd hij aanhaliger en wilde hij mee naar elk zwangerschapsonderzoek en elke babywinkel. Ik besloot het voorval met zijn collega te vergeten. Ik had geen hard bewijs dat Mauro vreemdging en wilde mijn fijne leven niet op z’n kop zetten voor enkel een vermoeden. Daar bovenop kwam dat ik zwanger was. Misschien waren mijn hormonen met me aan de haal gegaan?
Andrea werd geboren en ik was dolblij met mijn twee meiden. Ook Mauro schreeuwde van de daken hoe gelukkig hij was. Hij kocht Italiaanse prentenboeken zodat onze dochters de taal alvast konden leren en kwam thuis met twee piepkleine shirtjes met de Italiaanse vlag erop. Het was zo schattig om onze twee hummels daarin te zien met hun donkerbruine krulhaar. Ik genoot van mijn moederschap en zegde mijn baan op. Mauro was ambitieus en had inmiddels promotie gemaakt.
Flirten in gezelschap
Ik werd opgeslokt door de kinderen. Uit alle macht probeerde ik hip en jong te blijven en daardoor aantrekkelijk en uitdagend voor mijn man. Ik sprak veel vriendinnen, bleef sporten en nodigde regelmatig leuke stellen uit voor etentjes. Ik kende Mauro lang genoeg om te weten dat ik hem moest blijven stimuleren op alle vlakken. En ik zag heus wel hoe zijn ogen meedraaiden wanneer we knappe studentes op de fiets passeerden en hoe hij in mijn bijzijn flirtte met andere vrouwen. Het was allemaal heel gepast, hij gaf complimenten over hun kleding of parate kennis. Niemand nam er aanstoot aan, ook hun echtgenoten niet. Daarbij was Mauro net zo complimenteus tegenover mij, over hoe mijn haar zat of over wat ik had gekookt. Ik zag wel dat sommige vrouwen giechelig op zijn aandacht reageerden. Soms keken ze Mauro wel érg lang aan. Eén keer legde een man een hand op die van zijn vrouw. Ze trok hem ijlings weg toen Mauro naar haar keek. Ik liet het gaan omdat Mauro ook in hun bijzijn altijd trots opschepte over ons gezin, onze dochters en zijn schoonfamilie.
Dat ik geen scenes schopte, betekende niet dat ik niet geïrriteerd raakte. Steeds vaker hadden we ruzie omdat ik vond dat Mauro zijn hand te vaak op de arm of schouder van een andere vrouw legde. Moest hij nu écht zo overdreven bijdehand en hoffelijk doen? En waarom had hij nooit mannelijke stagiaires? Ook wilde Mauro ineens Botox in een fronsrimpel laten spuiten. Ik vond hem prachtig zoals hij was, maar Mauro gaf aan dat zijn ‘ouwe kop’ zijn carrière in de weg stond. Zijn managers wilde een fris team vol jonge honden. Met botox zag hij er minder uitgeblust uit. En over dat aanraken: ik wist toch al vanaf het begin dat hij lichamelijk was ingesteld?
De ruzies bleven doorgaan. Ik probeerde Mauro’s geflirt zoveel mogelijk te negeren. Zolang ik geen bewijs had, kon ik niets. Een week voor de tweede verjaardag van Andrea werd ik opnieuw opgebeld door de echtgenoot van de blonde collega uit Mauro’s Personeelsvereniging. Hij had een geprinte mail onderschept waaruit onomstotelijk bleek dat Mauro en zijn vrouw méér waren dan enkel collega’s. Verliefd was ze niet, had ze huilend toegeven. Mauro en zij hadden een seksrelatie. Beide wilden ze hun huwelijk niet opgeven maar ze spraken wel ééns per maand af in een hotel. Daar lieten ze elkaar alle hoeken van het bed zien. Ik was zo teleurgesteld. Bij al die ruzies had Mauro dus tegen me gelogen, want dit was al twee jaar aan de gang. Ik walgde van het feit dat er een andere vrouw was die Mauro’s dure boxers mocht aanraken, die wist waar zijn moedervlekken zaten en hoe hij keek als hij klaarkwam. En was deze vrouw de enige? Mijn eerste ingeving was dan ook om Mauro de deur te wijzen. Ook mijn vriendin raadde me aan dat te doen. “Vreemdgaan is een ziekte,” zei ze. “Een man als Mauro heb je nooit voor jezelf.”
Mauro logeerde vier nachten in een hotel en vroeg of hij op het verjaardagsfeest van onze jongste mocht komen. We schreven elkaar lange brieven waarin hij uitlegde dat hij moeite had gehad met mijn ‘moederkloek-gedrag’. Hij wilde hulp zoeken voor zijn zucht naar aandacht. Als ik net als hij voor ons huwelijk wilde knokken, ging hij zelfs in therapie. Gunde ik hem geen tweede kans en onze meiden een vader?
Het was mijn diepe verlangen om een gezin te zijn, het niet willen opgeven van ons fijne leven, dat me overstag liet gaan. Ik wilde mijn dochters niet enkel om de week zien, want Mauro wilde co-ouderschap bij een scheiding. En dus kwam Mauro weer thuis wonen. Al meteen veranderde hij weer in de fantastische droomman die hij was toen ik hem leerde kennen.
Na vier maanden therapie vroeg Mauro me ten huwelijk. Hij zei dat ik voor hem nog steeds de ware was, dat hij maar één vrouw kon beminnen met zijn hart, en dat was ik. Per sempre. Voor altijd. Andere vrouwen waren amusement geweest, afleiding. Ik was perfect. Met mij wilde hij oud worden en onze kinderen waren zijn grootste rijkdom.
Onze bruiloft was geweldig. Familie kwam over uit Italië en het voelde goed om voortaan officieel Mauro’s vrouw te zijn en met onze dochters zijn gezin. Het was een statement voor de hele wereld.
Nooit betrapt
We zijn nu negen jaar verder. Ons huwelijk is gelukkig en vol rust. Mauro is de perfecte echtgenoot en familyman. Ik hoorde van vriendinnen dat ook daar weleens een scheve schaats wordt gereden en veel anderen zijn ongelukkig in hun relatie. Mauro en ik zijn juist nog steeds dat droomkoppel waar iedereen jaloers op is. We lachen veel, zijn dol op elkaar en ook ons seksleven is nog uitdagend. Ik heb leren accepteren en slikken. Dit is blijkbaar wat het is. Ik heb twee beauties van dochters, woon prachtig, werk parttime en heb een man die mij op handen draagt. Mauro zal me nooit verlaten, ook al is hij nog steeds een man die graag vleit en flirt. Hij speelt graag de Italiaanse ladykiller, de macho met de juiste pakken, de juiste woorden op de juiste momenten. Zijn ego is gevoelig voor succes, terwijl hij daarentegen thuis juist een echte vader is. Nog dagelijks doet Mauro zijn best om een goede man te zijn. Hij beschermt me als een leeuw. Als ik ergens tegenaan loop, een akkefietje op het werk, praat hij uren met me en geeft me tips om erger te voorkomen. Zie ik in de stad een mooie jurk, dan duwt hij me de winkel in. Om de week gaan we samen uiteten en elke keer brengt hij met ons eerste glas wijn een toost uit en vertelt hij waarom ik zo speciaal ben en hij zo gelukkig is. Hoe dankbaar hij is hoe ons gezin functioneert, hoeveel we onze dochters kunnen geven, en hoe bevoorrecht we zijn dat we in zo’n prachtige boerderij wonen en vier keer per jaar met het hele gezin naar Italië kunnen.
Alles is perfect, op dat éne na: het continue gekmakende geflirt waar ik mijn ogen na al die jaren voor heb leren sluiten. Het zit er bij hem ingebakken. Misschien houdt zijn daadwerkelijke lust voor andere dames een keer op. Misschien is het zelfs al gestopt na die ene keer. Ik heb hem nooit meer betrapt op vreemdgaan, maar ik heb ook beslist dat ik mezelf niet gek wil laten maken met gepieker daarover. Ik merk het niet, en dus is het er niet. Mauro beweert zelf dat hij trouw is. Ik smelt nog steeds als hij dat zegt, me met Italiaans gevoel voor drama aankijkt met diezelfde bruine ogen waar ik al zestien jaar verliefd op ben.
Misschien wordt Mauro met het ouder worden een tammere Casanova. Hij zit vol passie. Ik heb nog nooit een partner gehad die me regelmatig liefdesbrieven schrijft en die met mij op een fotografiecursus zit omdat ik dat zo graag samen wil doen. We zijn nog steeds datzelfde succesvolle powerkoppel als die dag aan de bar bij de voetbalclub, ook al staan we er nu voor onze twee prille tieners. Volgens Mauro is er geen betere liefdesmatch denkbaar dan hij en ik. En als ik eerlijk ben, moet ik hem daarin gelijk geven.”
*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit interview gefingeerd.
©EvelineKarman