Judith (27) is verliefd op Chris. Zo erg dat ze in zijn leven kruipt. En daarmee ook in het leven van Chris’ vriendin…
‘Ik weet dat Chris van sushi houdt. Dat zijn vader Roel heet. Dat hij een mountainbike heeft, dol is op tight fit T-shirts en vetplanten stekt. Ik weet alles van hem. Maar Chris zelf? Die kent niet eens mijn naam. Voor hem besta ik niet eens…
IJskoude cola
Ik leerde Chris kennen tijdens zijn verhuizing. Ik woonde net een maand in mijn appartement toen ik in het portiek met een tas boodschappen tegen meubels aanbotste. Chris overlegde met een vriend, transpirerend, afgezakte jeans, en zo vreselijk sexy. Ik maakte een opmerking over het fijne flatgebouw en Chris vertelde dat hij juist vertrok. Hij ging samenwonen met zijn vriendin. Ik vond het jammer, wilde hem graag beter leren kennen. Al snel werd hij weggeroepen. Die middag bracht ik de verhuizers en Chris nog koude blikjes cola.
Ik hoopte hem nog eens te ontmoeten. Misschien kwam hij nog terug voor zijn post? Op het namenbord bij de ingang zocht ik zijn achternaam, zijn voornaam had ik al. Ik vond hem direct op social media. Likkebaardend bekeek ik zijn foto’s. Ook ontdekte ik wie zijn vriendin was: ene Laura. Ze leek op mij met haar lange blonde haren en voorkeur voor pasteltinten. Een schok ging door me heen. Dat had ik kunnen zijn!
Vanaf toen checkte ik regelmatig zijn Instafeed of Facebook. Ik denk dat ik op dat moment graag Laura wilde zijn. Ik nodigde zowel Chris als Laura uit als vrienden. Chris stuurde een bericht terug: wie is dit? Ik reageerde niet. Wat moest ik zeggen? Ik heb drie minuten met jou gekletst en je dronk mijn cola op? Laura accepteerde me wel.
Ik ben een dromer. Ik heb één relatie gehad van zes jaar en die was perfect. Remi was mijn ideale man. Ik was er kapot van toen hij twee jaar geleden overleed bij een motorongeluk. In één minuut vielen mijn dromen aan diggelen. Ik moest verhuizen omdat ik de huur van ons luxe appartement niet meer kon betalen. Al onze toekomstplannen eindigden in een verhuisdoos in mijn hoofd. Ik trok tijdelijk in het vakantiehuis van mijn ouders. Dat lag in het bos, en achteraf bleek dat mijn redding. Ik maakte urenlange wandelingen en kon in alle rust herstellen. Al die tijd bleef ik – op een pauze van drie weken na – gewoon werken. Ik ben planner bij een transportbedrijf en na een klein jaar werd ik verliefd op een collega. Hij was getrouwd en dus onbereikbaar, maar voor mij was het een grote opluchting dat ‘het daarbinnen’ nog werkte. Ik kon nog verliefd worden. Niet lang daarna kwam ik in aanmerking voor mijn nieuwe appartement. Ik had weer zin om te bruisen, wilde genieten van ‘stadse’ dingen zoals avonden in de kroeg. Maar geen enkele man die ik ontmoette was leuk genoeg. Ik zocht iemand die net zo perfect was als Remi. Anders hoefde het niet.
Die dag in het portiek wist ik het dan ook zeker. Chris was de man voor mij. Zijn uiterlijk, zijn rust, de manier waarop hij contact maakte met mij. Alles klopte. Mijn hart bonkte als een beatbox. Tot hij vertelde dat hij ging samenwonen. Op dat moment hoopte ik al dat zijn relatie zou klappen. Chris zou terugkomen en aanbellen bij de flat en ik zou hem met liefde bij mij laten logeren… Totaal onrealistisch en vooral egoïstisch, want wie wenst er nu een ander toe dat zijn relatie mislukt? Toch was dat mijn eerste gedachte.
Streetview
Het is niet dat ik Remi idealiseer. Ik denk nog veel aan hem en hoe het zou zijn als wij nog samen waren. Maar Remi leeft niet meer en is daardoor geen optie voor de toekomst. Chris is dat wel. Met hem zouden al mijn dromen uitkomen. Of die gedachte reëel is, weet ik niet. Misschien blijkt hij in het echt wel een rotzak. Maar met alles wat ik over hem weet, is hij voor mij de ware.
Soms fiets ik langs zijn nieuwe huis, want ik heb door een geposte foto via Google Streetview ontdekt waar ze wonen. Stoppen durf ik niet. Met mijn tennisracket op mijn rug als excuus, fiets ik als ik niemand in de woonkamer zie zo’n vier keer langs. Ik check de kleur gordijnen, welke bloemen er staan, of er één of twee auto’s op de oprit zijn geparkeerd en of Laura en Chris samen eten aan een gedekte tafel of ineengedoken voor de tv. Dat zegt mij veel over hun relatie. Helaas branden er vaak kaarsen. Ik controleer Laura’s Facebookaccount en like soms haar berichten. Iets erbij zetten durf ik niet. Straks stelt ze nog vragen. Zo weet ik dat ze van paardrijden houdt en van mierzoete gedichten. Ik lees de boeken die zij leest. Van de foto van hun paasontbijt leerde ik dat ze huismerkproducten van Albert Heijn gebruiken, dus daar doe ik tegenwoordig ook mijn boodschappen. Tot op heden heb ik haar daar nog niet gezien, maar ik wil weten wat ze in haar karretje stopt.
Zeker vijftien keer per dag controleer ik de social media-accounts van Chris. En die van zijn vriendin. En van zijn ouders. Twitter gebruikt Chris al jaren niet meer, maar toch gluur ik er dagelijks of hij toevallig nét iets heeft gepost.
De lockdowns waren het ergste dat mij kon overkomen. Het leek wel of Chris en Laura niets meer meemaakten. Af en toe kwam er een foto van een afhaalmaaltijd of fietstocht voorbij, maar geen festivals waar ik hem toevallig zou kunnen tegenkomen. Ik snakte naar updates waardoor ik weer een nieuwe versie van Chris zou ontdekken. Ik wil alles van hem weten. Zeker de belangrijke dingen, zoals hoe hij ruikt en schaterlacht, en of hij met zijn ogen knijpt als hij klaarkomt. Ik fantaseer vaak over seks met Chris. Dan ligt hij in mijn bed en schuil ik in het kommetje van zijn schouder, allebei rozig van de meest fantastische vrijpartij ooit. Helaas weet ik niet eens hoe zijn lippen aanvoelen.
Ongevaarlijk
Natuurlijk vertel ik tegen niemand wat ik doe. Chris is mijn geheim. Mijn secret pleasure. Ik leef mijn leven, probeer een goed mens te zijn, en vul mijn dagen met mijn werk en bezigheden. Toevallig was dat het afgelopen jaar veel internet. Omdat ik weinig single vriendinnen heb, de meesten zijn inmiddels getrouwd en bezig met kinderen of het kopen van een huis, heb ik daar tijd voor. Ik zie er ook geen kwaad in. Ik ben ongevaarlijk, ga niet te ver. Een stalker verstoort iemands leven. Dat doe ik niet. Zelf beschouw ik mijn ‘lichte fixatie’ meer als uit de hand gelopen nieuwsgierigheid. Ze zetten toch zelf alles online?
Het fascineert me enorm hoe Chris en Laura leven. Op Funda keek ik vroeger al vaak naar interieurs, vond het intrigerend om te zien welk servies mensen gebruiken en hoeveel kussens er op hun bank liggen. Zo ontdekte ik dat Laura een hond wil en Chris niet. Dan kriebelt het bij mij. Ik hoop dat Chris een huisdier tegenhoudt omdat hij nog niet zoveel verantwoordelijkheid met Laura aandurft. Misschien twijfelt hij wel over hun toekomst. Die gedachte geeft me hoop..
Ik zou niet weten wat ik moet doen als Laura een verloving of zwangerschap aankondigt. Dan moet ik afscheid van Chris nemen. Stoken in een huwelijk of bij een baby vind ik ongepast. Het voelt momenteel allemaal als een wrede speling van het lot. Als ik Chris eerder had ontmoet dan Laura of als zij er niet was geweest, had ik nu een relatie met Chris. Dat weet ik zeker. Ik lees ook alle artikelen die ik kan vinden over relaties die klappen door de lockdown. Stilletjes hoop ik nog steeds dat Chris en Laura het samen niet redden. Bij winacties of nieuwsbrieven op internet, gebruik ik alvast mijn voornaam en zijn achternaam. En ooit maakte ik een e-mailadres van Laura’s voornaam en geboortejaar. Dat kon ik uitrekenen na een verjaardagspost op Instagram. Met dat mailadres heb ik haar werkgever gemaild en me voorgedaan als Laura. Ik schreef dat ik mijn jaaropgave was kwijtgeraakt en vroeg of die nog even gemaild kon worden. Daarop kwam de reactie dat ik daarvoor persoonlijk naar de salarisadministratie moest komen. Het mailadres gebruik ik sindsdien niet meer – ik durf niet-, maar ik heb het nog steeds.
Look-a-like
Andere mannen vind ik niet interessant. Toegegeven, ik kwam de laatste maanden met alle coronagedoe weinig leukerds tegen-, maar ik ben niet bewust bezig met daten..
Er mag gelukkig steeds meer en het weer wordt ook steeds beter. Ik heb wel besloten dat ik afstap als ik Chris een keer in zijn tuin zie grasmaaien. Dan maak ik een praatje en hoor vanzelf wel wat hij over Laura zegt en met welke intonatie. En wie weet kom ik nog een Chris-lookalike tegen die me kan bekoren. Of iemand anders die mij omver blaast. Ik ben niet gefrustreerd op zoek en zeker niet zo hopeloos dat ik me vastklamp aan de eerste de beste, maar ik sta wel weer open voor een nieuwe relatie. Ergens in mijn achterhoofd voel ik dat het ongezond is wat ik doe. Ik moet verder. Maar ik blijf stiekem hopen dat het niet gaat werken tussen Laura en Chris. Dat mag toch? Ik wacht rustig af en houd intussen de boel goed in de gaten. Want ik weet wel, dat mocht het mislopen tussen die twee, ik er als de kippen bij ben om Chris ‘toevallig’ tegen te komen’ bij zijn sportclub zodat ik hem kan troosten.’
Om privacyredenen zijn de namen veranderd.
©EvelineKarman