Katinka (44): ik werk stiekem als escort

“Ik ben in de prostitutie gerold omdat het geld lokte. Zo simpel is het. Ik was zevenentwintig, studeerde, en wilde weleens wat anders dan altijd sappelen. Vriendinnen hadden hun eerste echte baan of kochten met hulp van hun ouders een etage of auto. Mijn ouders hadden het niet zo breed dat ze me konden helpen met zulke uitgaven. Ik had weliswaar geen schulden, maar kon eigenlijk maar net rondkomen van mijn beurs met lening en schoonmaakwerk in een hotel. Daar zag ik ze voor het eerst bewust: vrouwen die seks aanboden voor geld. Bij sommigen was het meteen duidelijk door hun netkousen en kaplaarzen. Anderen kleedden zich juist verrassend chic. Toen ik niet lang daarna een klasgenoot van wie ik het nooit had gedacht betrapte met een getrouwde man, kroop het idee in mijn hoofd dat escort worden wel iets voor mij zou zijn. Ik besloot het te proberen. Als het werk me na de eerste avond niet beviel, kon ik er altijd nog mee stoppen. Niemand zou het weten.

Klein geschapen

In mijn studentenhuis wilde ik geen kerels over de vloer, en achter een raam zag ik mezelf niet zo snel zitten. Daarom belde ik een escortbureau bij mij in de stad. Ik mocht op sollicitatiegesprek komen. Al de volgende avond kon ik naar een vaste klant, een vijftiger. Deze man was erg lief voor me. Zo was er geen discussie over wel of geen condoom, en vooraf gaf hij direct een envelop met het geld. Hij vroeg me of ik hem een massage wilde geven. Toen ik eenmaal bezig was, ging de rest bijna vanzelf. Ik deed alsof ik met een one night stand vree, ook al zou ik deze man door zijn leeftijd en uiterlijk nooit zelf uitgezocht hebben. Maar het lukte. Wat zeker hielp, was dat deze meneer erg klein geschapen was.
Natuurlijk lag ik die eerste nacht eenmaal thuis te woelen in bed. Wat had ik in hemelsnaam gedaan? De wereld van de prostitutie zit vol stigma’s. Hoeren zijn uitschot. En vóórdat ik mijn lichaam had verkocht, was mijn moeder nog trots op me geweest. Wat ik nu had gedaan kon ik haar absoluut nooit vertellen. Ze zou zich kapot schamen. Mijn moeder had me immers altijd geleerd zuinig te zijn op mijn lichaam.

Mee naar Parijs

Die hele nacht wachtte ik op spijt. Maar die kwam niet. Ik had gewoon een commerciële dienst bewezen, vond ik. En mijn klant was daar blij mee geweest. Ik zou het veel erger vinden om als advocaat een kinderverkrachter te moeten verdedigen. En ik deed er toch niemand kwaad mee? Ik werkte wit voor een bureau, gaf mijn inkomsten keurig op. Toen ik de volgende ochtend de stapel briefjes van vijftig euro zag liggen, maakte dat ook veel goed. Drie dagen later had ik mijn tweede boeking. De week erop mijn volgende. Steeds beter leerde ik hoe ik initiatief kon nemen. Naast een man gaan zitten, bijvoorbeeld. Dan wachtte ik of hij begon met strelen of verlegen was en ik hem verleidde. Niet iedere man was even knap, maar ik probeerde telkens iets moois of liefs te ontdekken. Een sympathieke stem. Mooie ogen. Zo lukte het altijd wel om een date leuk te maken.
Van mijn eerste maandsalaris kocht ik nieuwe lingerie voor mijn werk, een fiets, én een fles parfum. Ik wilde onder mijn werknaam anders ruiken dan als Katinka. Ik had leuke klanten, en ook een paar vaste. Ik mocht een keer mee naar Parijs, kreeg een designertas cadeau van een jonge internetmiljonair, en leerde Wagyu-biefstuk kennen. Ik vond het een fijne tijd. Ik verdiende goed en werd nooit herkend, ook omdat ik op de website van mijn bureau met een balkje over mijn ogen stond. Uiteraard was ik niet blind voor de zware kanten. Zo moest ik mezelf regelmatig medisch laten testen en was ik altijd bang voor ziektes. Heel af en toe was een man lastig, vooral als er drugs in het spel waren. Gelukkig heb ik nooit te maken gehad met echte agressie. Wel had ik ooit een klant die al na één minuut klaarkwam. Dat had ik als professional moeten zien aankomen en sturen, vond hij. Woedend was hij.
Jarenlang was ik stiekem escort. Soms werkte ik een paar maanden wat minder, dan weer elke week. Ik studeerde af, kreeg mijn eerste kantoorbaan, had af en toe een vriendje – tegen wie ik overigens nooit iets vertelde over mijn nachtelijke avontuurtjes – en ik kocht mijn eerste appartement waarbij ik een derde van het aankoopbedrag contant kon neerleggen. Ik voelde me een vrouw van de wereld. Wel spoelde er soms na een escortdienst een golf eenzaamheid over me heen. Dan tankte ik midden in de nacht langs de snelweg en besefte dat ik niemand kon bellen, dat niemand wist wie of wat ik eigenlijk was. Ik durfde niemand in vertrouwen te nemen over mijn werk. Ik hoorde op verjaardagen heus wel hoe er over het onderwerp werd gedacht. Collega’s vertelden soms dat ze ontslagen of beschimpt werden. Bij een meisje werd soms zes keer in de nacht op haar privéadres aangebeld door opgewonden kerels omdat een ex-vriendin overal rondstrooide dat ze werkte als prostituee. Natuurlijk dacht ik er gaandeweg over om te stoppen. Ik kon toch geen escort blijven tot mijn vijftigste? Maar ik bleef het werk leuk vinden en was intussen ook gewend geraakt aan de inkomsten.

Financieel extraatje

En toen ontmoette ik Maurice. Ik kocht een nieuwe auto, een redelijk bescheiden exemplaar om niet al te erg op te vallen, en hij was de autodealer. We hadden direct een klik. Toen hij bij het in orde maken van de papieren mijn rijbewijs na het kopiëren ‘vergat’ terug te geven en het later thuis kwam afgeven, kletsten we uren aan één stuk. We hadden zo’n drie maanden een relatie toen ik hem heb verteld over mijn bijbaantje. Eerst snapte hij het niet. “Je hebt toch al een leuke kantoorbaan?” zei hij. Maar toen ik uitlegde dat ik er een soort ‘kick’ van kreeg, het aanbellen bij een man en niet weten hoe die eruit zag en hoe de avond zou verlopen, het extra geld dat ik verdiende en de zelfstandigheid die ik daardoor kreeg, de complimenten, begreep Maurice het iets beter. Wel vroeg hij of ik met het werk wilde stoppen zolang wij aan het uitzoeken waren of onze relatie serieus zou worden. Dat vond ik geen probleem. Ik had immers nog nooit nagedacht over hoe ik een langdurige relatie zou moeten combineren met dit werk. En bovendien was ik écht verliefd op Maurice. Ik wilde zoveel mogelijk tijd met hem doorbrengen. Ook het idee dat er een andere man aan me zou zitten, voelde opeens niet meer goed.
Maurice en ik gingen samenwonen. We kochten een fijn huis, richtten het in, en maakten veel mooie reizen. Ik taalde niet naar mijn escortwerk. Dat mijn spaargeld slonk als sneeuw voor de zon vond ik niet erg. Maurice verdiende immers goed. We hadden door de verkoop van mijn appartement een lage hypotheek. Verder zouden we het heus wel redden. Na een jaar of vier werd ik zwanger. Heerlijk vond ik het. Ik dacht toen echt nog dat ik met mijn oude leven kon breken. Dolgelukkig wiegde ik mijn dochter. Niet veel later kwam de tweede. Ik zegde mijn kantoorbaan op, zorgde thuis voor de kinderen en was intens gelukkig. Maurice is een heerlijke man, die me altijd bleef verrassen met een lief kaartje op mijn kussen of een stout sms’je. We hadden het nooit meer over mijn verleden.
En ineens was daar de avond van mijn 39^e verjaardag. Bijna veertig, mijn lijf werd al wat strammer. De tijd was voorbij gevlogen. Ik kende Maurice van haver tot gort, had genoten van mijn leven thuis en van alle spontane bezoekjes aan mijn ouders met de meiden. Maar nu die allebei naar school gingen en hun eigen hobby’s kregen, miste ik soms iets in mijn leven. Spanning. Avontuur. En mijn spaargeld was inmiddels helemaal verdampt. Maurice verdiende nog steeds prima, maar met twee kinderen konden we ons niet meer alles onbeperkt permitteren. Een financieel extraatje zou zeer welkom zijn. En zo begon het weer te kriebelen. Toen ik het met Maurice besprak moest die even slikken. ‘Wanneer je erover praat, glinsteren je ogen’ zei hij een keer. En ik wist: ik wil dit graag weer doen. Ik zag alleen maar voordelen. Een stuk glans van mijn leven van vroeger dat ik jaren met plezier had volgehouden, de spanning, wat extra geld. Ik denk ook dat het een soort heimwee was naar die tijd. Ik hoor het vaker van collega’s die stoppen ‘voor altijd’. Heel regelmatig blijven ze in ‘het wereldje’. Ze starten zelf een bureau, schrijven een boek, of komen na een paar jaar weer terug in de ‘working scene’. Het vak, het sfeertje, blijft altijd trekken wanneer je er ooit aan begonnen bent.
“Kan ik het je verbieden?” vroeg Maurice. En ik wist: dat kun je wel, maar het zou het begin zijn van het einde van onze relatie. Want juist onze eerlijkheid, het elkaar altijd het beste gunnen, had diepgang tussen ons gebracht. We vertrouwden elkaar volkomen.

Spannend bijbaantje

Mijn oude escortbureau nam me zonder problemen meteen weer aan. Ze kenden me, wisten dat ik betrouwbaar ben. En niet elke klant vraagt om een meisje van twintig. De eerste avond bracht Maurice me weg, maar het afscheid was zo vreselijk, dat we afspraken dat we dat niet meer op deze manier zouden doen. In de loop der tijd leerde Maurice mijn escortwerk net als ik te zien als een bijbaantje. Inmiddels zijn we zo’n vier jaar verder. Zo’n drie keer per maand accepteer ik een boeking. Vaker ben ik niet beschikbaar. Tegen onze dochters zeg ik dat ik dan ‘vriendinnenavond’ heb. Ze vinden het logisch dat ik dan helemaal opgedoft vertrek en soms pas midden in de nacht thuis kom. Heel soms mopperen ze wel eens. “Alweer?” vragen ze dan. Maar dan hamer ik erop dat het hebben van een vriendinnennetwerk belangrijk is voor hun sociale welzijn en dat ze nooit een afhankelijke potgeranium mogen worden Eigenlijk vind ik dat heel schijnheilig, maar er zit wel een kern van waarheid in.
Van het geld doen we leuke dingen. Laatst zijn we met het hele gezin een week naar New York geweest. Niemand heeft iets door. En ook deze keer weet niemand van mijn escortwerk, behalve mijn man. Zo heb ik bijvoorbeeld twee identieke telefoons. Mijn werkgever weet dat ze alleen mogen appen en dat ik geen telefoontjes aanneem. Als ik zittend naast mijn dochters op mijn werktelefoon een bericht terug tik, valt het niemand op.
Natuurlijk heb ik soms zware periodes. Dan zitten Maurice en ik in een mindere fase, of het is erg druk met sociale verplichtingen. Dan rennen we elkaar weleens voorbij. ‘Kun je niet stoppen met je escortwerk’, vraagt hij dan. Hij vindt het gewoon helemaal niets. Maar omdat hij me dat stukje van mijn leven gunt, zeurt hij er niet om en komen we er altijd weer uit. Ik heb ook altijd gezegd dat ik na mijn vijftigste niet meer werk in de seksindustrie. Hij weet dus dat er een tijd komt dat we echt alleen maar samen zijn. Voor ons eigen seksleven ben ik niet bang. Ik hou van seks, anders was ik als studente wel hotelkamers blijven poetsen. Die drie keer per maand dat ik seks heb met een andere man, zet ik mijn gedachten uit. Ik verleen een betaalde dienst. Ik verkoop mijn lichaam. Niet mijn ziel. Met mijn klanten heb ik seks. Met Maurice vrij ik. Die verleid ik om samen te zijn, om elkaar te voelen. Niet voor het geld of een compliment. Gelukkig kan ik die knop prima omzetten. Van betaalde seks genieten sta ik mezelf niet toe. Ik ben er om de klant te plezieren. Ik tast af wat hij wil, romantisch of wild, verlegen of sexy, en dan ben ik dat. De seks zelf ervaar ik soms als prettig. Heel soms kom ik klaar. Dat vind ik vervelend. Ik probeer het tegen te houden omdat ik dat te intiem vind. Dat wil ik alleen met Maurice. Meestal is de daad zo voorbij of lukt het me om aan andere dingen te denken.
Voor Maurice is het te behappen omdat ik met klanten een condoom gebruik. Daardoor voelt het voor hem anders. Klanten krijgen mij niet, er zit altijd een dun laagje tussen. De enige die me echt voelt, echt kent, met wie ik mijn donkerste en mooiste gedachten deel, dat is Maurice.
Ik weet ook wel dat ik geen gangbaar leven heb en mezelf gelukkig mag prijzen met zo’n man. En dat doe ik ook. Ik vertel Maurice bijna dagelijks hoe gelukkig hij me maakt. En dat vindt hij weer fijn. Hij is een regelrechte gever. Na al die jaren ben ik nog steeds écht verliefd op hem. En dat is hem ook wat waard. We hebben het heerlijk samen. Die drie avonden per maand dat ik als escort werk, gaan dat nooit verpesten.”

* Katinka wilde niet onder haar eigen naam geïnterviewd worden.