Esther (34) verlangt al een tijdje naar een kind als ze de steenrijke Björn tegenkomt.
Ondanks dat de relatie niet helemaal goed zit, wordt ze opzettelijk zwanger van hem.
“Vanaf het moment dat ik Björn in de discotheek opmerkte, kon ik mijn ogen niet van hem afhouden. Hij was helemaal mijn type: tall, dark and handsome. Het klinkt oppervlakkig, maar wat ik een leuke bijkomstigheid vond, was de aura van rijkdom die om hem hing. Björn was duidelijk een rijkeluiszoontje. Je zag het aan zijn kleding, zijn uitstraling, en het gemak waarmee hij flessen wijn liet aanrukken. Hij had iets zorgeloos, iets onaantastbaars. Ik was hevig geïnteresseerd.
Gezin stichten
Björn zag mij ook wel zitten: nadat ik oogcontact maakte, flirtten we wat af. Aan het eind van de avond ben ik met hem mee naar huis gegaan, een luxe appartement in Amsterdam Zuid dat hij huurde. De volgende morgen voelde ik behoorlijk wat vlinders in mijn buik. Björn vertelde me dat hij pas sinds kort single was en geen zin had in een relatie. Ons contact hoefde niet eenmalig te blijven, maar iets serieus zat er voorlopig niet in, zei hij. Ik vond het vreselijk jammer, zag het wel zitten met hem. Zelf was ik sinds een klein half jaar vrijgezel. Mijn ex was altijd platzak en had nooit geld voor leuke dingen. Dat wilde ik nooit meer. Bovendien was die relatie mede geëindigd omdat mijn ex niets zag in mijn kinderwens die al een paar jaar opspeelde. Sindsdien was ik op zoek naar een nieuwe partner, liefst een waarmee ik snel een gezin kon stichten. Ik liep immers al tegen de dertig en verlangde naar een hummeltje in mijn armen dat ik al mijn liefde kon geven. Regelmatig fantaseerde ik over mezelf achter een kinderwagen. En Björn was de ideale kandidaat om mijn droom te verwezenlijken: aardig, knap, slim, en van goede komaf. Er was geld zat. Zijn ouders runden in het buitenland een groot bedrijf en hij studeerde hier in afwachting van een grootse carrière. Zelf ben ik een heel normale meid: mijn ouders werken allebei voor een schoonmaakbedrijf. Dat ik lingerie verkocht in een luxe warenhuis vonden ze al heel wat. Helemaal in de wolken waren ze toen ik ze over Björn vertelde. Het idee om een schoonzoon te krijgen die later minstens CEO van een multinational zou worden, vonden ze erg spannend. Ik zou op handen worden gedragen, nooit geldzorgen hebben, en wat van de wereld zien. Ze hoopten met me mee dat Björn voor mij zou kiezen. Ik wilde alles op alles zetten om Björn te overtuigen dat hij het met mij moest proberen, niet in de laatste plaats omdat hij ook echt geweldig was. We spraken vaker af en gingen zelfs een weekendje weg. Maar alhoewel we allebei ons beste beentje voortzetten, kreeg ik langzaam in de gaten dat waarop ik hoopte, niet zou gaan gebeuren. Tijdens dat weekendje weg vielen de eerste ongemakkelijke stiltes en hoorde ik hem in ik-vorm over de toekomst praten. Vreselijk vond ik het. Ik was inmiddels flink verliefd op hem, en zag alleen maar voordelen in een relatie. En toen kwam het idee in me op. Als ik zwanger zou worden, zou ik mijn kindje hebben. En Björn zou dan misschien toch voor mij kiezen. En als hij dat onverhoopt niet deed, zou het kindje financieel niets tekort komen. En ik daardoor ook niet. Hartstikke fout natuurlijk, maar ik keek toen door een roze bril. Een kind van ons samen leek me de ultieme reden om samen verder te gaan. En verlangde ik immers niet al jaren naar een baby?
Nieuwe flat
Ik loog tegen hem dat het condoom niet meer hoefde omdat ik weer met de pil was begonnen. Ik legde zelfs een pilstrip in mijn badkamer waaruit ik dagelijks een tablet door het gootsteenputje drukte. Björn vertrouwde me.
Ons contact verliep met ups en downs. Soms zagen we elkaar twee weken niet en dan weer bleef hij drie dagen en was het hartstikke leuk. Zo ploeterden we nog een maand of wat door, tot we uiteindelijk allebei beseften dat een relatie er gewoon niet inzat. Björn gaf aan dat hij zijn ex miste. Hij had nog veel gevoelens voor haar, en ik hield er rekening mee dat ik hem moest opgeven. Mijn gedachten waren dan ook tweeledig toen ik op een ochtend misselijk was en mijn borsten wat geïrriteerd aanvoelden. Ik voelde een kruising tussen blijheid en het besef van ‘wat heb ik gedaan?’. Snel kocht ik een zwangerschapstest en ja hoor: ik was zwanger. Twee weken hield ik het stil, moest het zelf even verwerken, maar op de avond dat Björn zei ‘dat we moesten praten’ heb ik het verteld. Ik overdreef dat ik er ook mee in mijn maag zat en opperde dat de anticonceptiepil blijkbaar een aanloopperiode nodig had voor hij bescherming biedt. Sprakeloos zat hij tegenover me, zijn hoofd leunend in zijn handen. “Wat een slechte timing”, kreunde hij. Later vermande hij zich en gaf me een knuffel. “We gaan dit netjes oplossen”, zei hij, maar ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde. Abortus bleek geen optie. We waren daar allebei op tegen en ik was stiekem dolgelukkig met het kindje in mijn buik. Mijn actie verdiende dan wel niet bepaald de schoonheidsprijs, en de situatie was verre van ideaal, maar eindelijk had ik wel mijn baby. En ook nog van zo’n leuke man, die misschien nu wel voor mij koos. Toch ben ik een paar weken goed ziek geweest van mezelf. Dat ik me zo heb laten meeslepen door mijn verlangens, en zwanger werd op deze manier, was iets dat ik bij anderen sterk zou veroordelen.
De eerste maanden probeerden we hard om onze relatie alsnog te laten werken, maar dat is niet gelukt. Björn is teruggegaan naar zijn ex, die hem met open armen ontving. Natuurlijk moest ze flink slikken toen ze hoorde over mijn zwangerschap, maar uiteindelijk accepteerde ze het.
Verhuisd
Björn heeft me vanaf het begin emotioneel maar ook financieel gesteund. Ik woonde bijvoorbeeld in een éénkamer-portiekflat, waar het zo klein was dat er niet eens plek was voor én een wieg én een commode. Björns ouders, die ik nog nooit had gezien, kochten op zijn aandringen een flat met twee slaapkamers voor me in een betere buurt. De woning staat op hun naam, maar ik woon er gratis. Als ons kind 18 wordt, gaat de flat naar hem. Ook kreeg ik van Björn geld voor babyspullen, en tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap bracht hij af en toe een social visit. Ook al was ik dolblij met mijn zwangerschap en mijn verhuizing naar een grotere woning in een fijne buurt, telkens als Björn op de stoep stond of opbelde hoopte ik toch stiekem dat hij voor mij en ons kind zou kiezen. Dat deed hij niet. Dat viel me erg zwaar. Vooraf dacht ik dat ik het makkelijk zou aankunnen, maar toch werd ik extreem jaloers op gezinnetjes. Als getrouwde vriendinnen opbiechtten ook zwanger te willen worden, meed ik ze een tijdje. Toen ik in de Prenatal stelletjes klef zag snuffelen tussen de rompertjes, trok een onzichtbare riem strak om mijn maag.
Wel was Björn, na mijn ouders, de eerste die naast mijn bed stond en me feliciteerde toen Jonathan geboren werd. In het ziekenhuis hield hij hem in zijn armen en ik zag dat hij huilde. “Ik zal mijn verantwoordelijkheden nemen”, zei hij tegen me bij het afscheid. En aan die belofte heeft hij zich gehouden. Hij heeft onze zoon officieel erkend. Het eerste jaar kwam hij regelmatig op bezoek, maar daarna is hij afgestudeerd en verhuisd. Björn woont inmiddels met zijn vrouw – ze zijn vorig jaar getrouwd – in Azië en leeft daar een luxe expatleven. Jonathan is nu zes en gaat zo’n drie keer per jaar naar hem toe. KLM heeft speciaal personeel in dienst dat alleenreizende kinderen begeleidt. Als hij in Nederland is, komt hij ook altijd even langs. En hij belt Jonathan elke zondagmiddag, vaste prik. Ik waardeer dat enorm, hij probeert echt een stevige vader-zoon-band op te bouwen. Ook stort hij maandelijks 1400 euro voor levensonderhoud, maar als hij hoort dat de wasmachine stuk is of dat Jonathan een fiets wil hebben, maakt hij wel eens meer over.
Rust
Natuurlijk is dit niet het leven dat ik in eerste instantie wilde. Ik ben toch meer het type voor huisje-boompje-beestje. Misschien was het beter geweest als ik me niet had laten verblinden door egoïstische motieven. Dan had ik wat langer gewacht op een leuke vent, of een andere manier gekozen. Vaak heb ik gewenst dat het tussen Björn en mij gewerkt had. Dat is niet zo, maar dat ik spijt heb van mijn zoon zul je mij nooit horen zeggen. Integendeel. Jonathan is het beste wat me is overkomen. Het is een heerlijk kind: snel tevreden, rustig, nieuwsgierig, en net zo knap als z’n vader.
Ik besef me heel goed dat het in de ogen van anderen, of misschien Björn’s ouders, opportunistisch overkomt. En dat was ik eigenlijk ook. Maar ik ben dankbaar voor waar ik nu sta. Door Björn is Jonathan in mijn leven gekomen en heb ik kansen gekregen die ik anders niet zou hebben gehad. De financiën hebben me een soort rust gegeven. Ik ben gestopt met werken, heb een paar jaar thuisgezeten en ben twee jaar geleden begonnen aan een studie: ik wil accountant worden. Björn steunt me daarin. Hij vindt het belangrijk dat ik werk aan een betere toekomst, zeker omdat ik nog steeds alleenstaande moeder ben. Daarvoor ben ik hem veel verschuldigd, ook al ziet Björn dat helemaal niet zo.
Jonathan kent zijn vader én zijn moeder, heeft een moema, zoals hij zijn stiefmoeder noemt, en voelt in alles dat er veel van hem wordt gehouden. Ik weet niet of ik het allemaal weer precies zo zou doen, maar spijt heb ik niet. Laatst biechtte Björn me op dat hij bijna zeker wist dat wanneer hij mij jaren eerder had ontmoet, wij samen een betere kans hadden gehad omdat hij zijn vrouw toen nog niet kende. En hoe sneu het ook klinkt, dat troostte me. Hij is een goede vader en een mooi mens. Ik ben dus niet voor niets op hem gevallen.”
Dit interview is destijds geplaatst in Viva.
De namen zijn om privacyredenen veranderd.
©EvelineKarman