Lois (42) is vanaf kinds af aan zo begaan met het lot van dieren, dat ze zichzelf en haar relatie op de tweede plek zet.
Dan dwingt haar vriend haar om een keuze te maken.
‘Ik zie hem nog vertrekken. ‘Als je nu gaat, kom je er nooit meer in’. Ik schreeuwde het uit pure woede. Maar in plaats dat hij schrok, draaide Jason zich om en keek me aan met een blik vol berusting. ‘Jij houdt meer van jouw dieren dan van mij’, zei hij. Daarna trok hij de voordeur achter zich dicht.
Ik weet nog hoe blij ik was toen ik bijna twee jaar geleden Jasons profiel las. Al jaren noemden mijn vriendinnen mij een verstokte vrijgezel omdat ik te kritisch en eigengereid zou zijn. Maar ik knipperde met mijn ogen toen ik Jasons foto zag: een lachende krullenbol naast een grote zwarte hond. Hij schreef dat hij in het weekend schoonmaakte bij een asiel. Ik was verrukt. Deze man was niet alleen superknap: hij was een grote dierenliefhebber. Toen hij ook nog een grappige mail terugstuurde zonder spelfouten en seksistische toespelingen, wilde ik niets anders dan Jason ontmoeten.
We spraken af op het strand. Hij nam zijn hond mee. Die deelde hij met zijn ex, met wie hij een goede band had. Ik dacht: als jij zo van dieren houdt én op goede voet staat met je ex, ben je een prettig mens. Nog voor we koffiedronken, was ik knetterverliefd.
Daarna ging het snel. Ik stelde mijn dieren voor aan Jason en binnen vijf minuten sliep mijn kat op zijn schoot. Ik heb helaas geen kinderen en kan die ook niet krijgen door een verkleving in mijn baarmoeder –, maar ik zie mijn dieren als vervanging. Ik krijg zoveel liefde van ze en voel me nooit alleen. Vroeger was ik al degene die thuiskwam met zielige gewonde dieren. Ik verstopte een egel in mijn poppenwieg. Fietste kilometers naar het bos om gevangen muizen los te laten. Ik heb nog steeds een jeugdtrauma van een hagedis die ik redde uit de klauwen van een kat. Ik liet hem in een terrarium in de tuin bijkomen in de zon en hij verdroogde.
Mrs. Happy
Ik nestelde mezelf tegen Jason en voelde me de gelukkigste vrouw ter wereld. Deze man paste perfect bij mij. Dat vonden mijn ouders en vriendinnen ook toen ik hem voorstelde. Binnen twee maanden trok Jason bij me in.
Ik leef voor dieren. Ik heb twee honden, vier katten, een hamster, een leguaan en een verzorgpony. Die pony heeft een gat in zijn pees dat nooit meer dichtgaat. Daardoor kan hij niet bereden worden. De enige optie voor hem is de slacht, want de vorige eigenaar wilde hem niet meer hebben omdat ze geen wedstrijden met hem kan rijden. Ik kan er met mijn kop niet bij dat je een dier gewoon naar de slager brengt omdat je er geen gebruik van kunt maken. Deze ruin brengt juist zoveel vreugde in mijn leven. Als ik mijn fiets parkeer, komt hij al aanhinniken. Vaak wandelen we samen. Dat is goed voor ons allebei. Dan zie ik hem genieten en krijg ik kopjes. Die pony is mijn grootste kostenpost. Ik betaal 300 euro per maand voor zijn stal en brokken en daar komen nog de medische kosten zoals de hoefsmid en tandarts bij. Dat is een flinke smak geld. Maar wat moet ik? Dit paard is mijn knuffeldier. Als ik hem niet meer wil, is er niemand die om hem geeft.
In het begin vond Jason mijn passie voor dieren schattig. Hij noemde me Sint Franciska, naar Fransiscus, beschermheilige van dieren. Het was voor hem geen probleem dat ik niet lang van huis kan. Een weekend weg is voor mij lastig. Zolang een keer naar de bios of een leuk restaurant een optie was, vond Jason het prima. En wat dacht ik van wandelen met de honden in het bos? Dan kon die van hem ook mee.
De eerste vier maanden ging alles prima. Maar nadat Jason bij mij woonde, viel het hem op hoeveel tijd ik kwijt was aan de verzorging van mijn ‘have’. Voorheen ging ik naar stal als hij werkte. Ik plande afspraken op dagen dat hij bezoek had of sportte. Nu Jason ineens zeven dagen per week bij me was, merkte hij dat mijn dieren voor mij geen hobby zijn, maar een passie. Elke vrije minuut en al mijn geld steek ik erin. Dat mag toch? Ik verdien mijn eigen salaris. Een ander komt thuis en gaat gamen, trekt de racefiets uit de schuur of kijkt Koreaanse soaps. Ik word blij als ik mijn schatjes kan knuffelen. Als ik al een avondje ‘niets’ heb, stroop ik urenlang Marktplaats af voor gratis dierenbenodigdheden. Soms verliezen mensen hun huisdier en dan kan ik kilo’s brokken of een transportkooi ophalen. Die spaar ik op voor opvanghuizen in het buitenland. Ook de telefoontjes vielen Jason ineens op. Als er ergens een verwaarloosde hond wordt gevonden of vastgebonden aan een boom, dan kun je me wegdragen. Mensen weten dat en bellen mij op. Of ze vragen me om blinde katten of zieke honden op te nemen en een oplossing voor ze te vinden. Soms blijft zo’n diertje dan een paar dagen bij me. Soms twee maanden, net zolang tot ik een oplossing heb gevonden. De zorg betaal ik uit eigen portemonnee.
RUZIETJES
De eerste ruzie met Jason kreeg ik toen we vijf maanden samen waren. Ik had hem al een paar keer horen zuchten als mijn telefoon ging en hij had ook weleens gevraagd of ik niet eens een stalavond kon overslaan. Tijdens een gezellig avondje waarbij ik uitgebreid had gekookt, viel hij tegen me uit. Hij vond dat ik te karig leefde. Waarom kocht ik shampoo en dagcrème bij de discounter? Zijn ex had dure merken. En waarom koos ik nooit echt goede wijn voor hem maar altijd een fles slobber? Hij betaalde toch mee aan de boodschappen? Nu leek het alsof hij had ingeleverd op luxe en dat voelde voor hem alsof hij de Aldipaus was. Ik was beledigd. Ik zorg goed voor mezelf en mijn huis en kook lekker en gezond. Voor mij hoeft al die luxe niet. Wijn is wijn. En pindakaas is pindakaas. Die hoeft echt niet van een bepaald merk te zijn en met chunky stukjes erin. Overigens eet ik wel vlees, maar enkel in het weekend. Dat koop ik in een piepklein dorp bij een slager die eens per week bij een boer een koe ophaalt in zijn aanhanger. Dat beest heeft een prachtig leven in de wei gehad. Ik weiger mezelf schuldig te voelen omdat ik af en toe geniet van een lekkere bal gehakt.
Jason was het niet met me eens dat huismerken net zo goed smaken als de merken die hij verkoos. Hij vond het onzin en noemde me een Miep Kniep. Ik mocht best meer geld besteden aan ons. Hij wilde biefstuk en brood van de bakker in plaats van die van Euroshopper. En nu we het er toch over hadden, waarom betaalde ik zoveel geld voor die ‘knol’ die ik niet eens had uitgezocht? Hij had het uitgerekend en mijn paard kostte per jaar zo’n vierduizend euro. Daarvan konden we drie weken op vakantie of een nieuw, luxe bed kopen. Het leek of er ijswater door mijn keel gleed toen hij dat zei. Alsof een nieuw bed mijn paard kon vervangen.
VERPLICHT SORRY ZEGGEN
Daarna hadden we steeds vaker woorden. Onze ruzies gingen altijd over geld of hoe ik mijn tijd indeelde. Jason vond dat ik nog steeds leefde als vrijgezel en geen rekening met hem hield. Ik daarentegen had het gevoel dat Jason mijn agenda beheerde en mijn vrijheid inperkte. Soms spraken we af om iets leuks te gaan doen, samen naar het strand of ergens uiteten. Regelmatig belde er dan op het laatste moment iemand op dat er een hond manisch bij het spoor rondliep of een eekhoorn uit een boom was gevallen. En hop. Daar ging ik weer. Als ik dan terugkwam zat Jason knarsetandend op de bank of hij gaf me de ‘silent treatment’ door niet meer tegen me te praten totdat ik sorry had gezegd.
Soms voelde ik me zo schuldig dat ik me na een ruzie een paar weken inhield. Maar er kwam altijd wel weer een ziek dier, een noodoproep of iemand met een vraag over de verzorging van leguanen of wat anders. Ik merkte dat ik mijn leven zou moeten aanpassen als ik een relatie met Jason wilde blijven hebben. Stiekem wilde ik dat helemaal niet. Ik was altijd zo gelukkig geweest door al die blije snoetjes. Ik praatte er met niemand over en stak mijn kop in het zand. We waren pas een jaar samen. Dan moesten we nog naar elkaar toe groeien en elkaars gewoontes leren kennen. We hielden toch van elkaar? Dan kwam het vast goed.
Op de beruchte dag dat Jason vertrok waren we zo’n anderhalf jaar samen. Ik had hard gewerkt en Jason en ik hadden afgesproken dat ik die avond op stal het paard van iemand anders ‘mocht’ longeren; aan een lange lijn laten wandelen, en daarna verzorgen. Net voordat ik vertrok kwam Jason thuis van zijn werk. Er was een collega van hem ontslagen en dat vond hij vreselijk. Kon ik niet afzeggen en hem gezelschap houden? Ik zat in een spagaat. Uiteindelijk bood ik aan om het longeren te laten zitten en razendsnel op en neer te rijden voor brokken. Jason mokte. Toen ik thuiskwam, bastte de bom. Het was al acht uur en we hadden nóg niet gegeten. Eer dat de afwas was gedaan en alle beesten te vreten hadden, was er geen tijd meer voor een rustige avond samen. Wanneer hadden wij nou voor het laatst oeverloos gekletst over niets? Toekomstplannen gemaakt voor ons droomboerderijtje? En nu hij het daar toch over had, die boerderij kon ik vergeten. Want dan wilde ik zeker ook schapen en konijnen en een hangbuikzwijn en dan was er nog minder tijd voor ‘ons’. Hij zette me voor het blok en verwachtte van mij dat ik voortaan vier avonden per week mijn telefoon uit zou zetten zodat we rust hadden en konden werken aan onze relatie. Dat schoot in mijn verkeerde keelgat. Ik werkte al elke dag aan mijn relatie. Deed mijn stinkende best om alle ballen hoog te houden. En hoezo rust? Moest ik dan maar een dier in nood laten zitten terwijl ik zat te Netflixen omdat Jason zo graag ‘rust’ wilde hebben?
We schreeuwden naar elkaar en de katten kropen verschrikt onder de bank. Ik zakte op mijn knieën en troostte ze. Op dat moment vroeg Jason me wat ik nu eigenlijk belangrijker vond: mijn dieren of hém. Ik voelde mijn hart scheuren van onmacht en zweeg. Jason flipte. Hij zei dat hij zichzelf geen prioriteit meer voelde binnen onze relatie maar een optie. Hij wilde mijn nummer één zijn. En dat betekende dat ik keuzes moest maken. Koos ik voor hem of voor mijn beestenboel? Want vier katten en twee honden en een leguaan en hamster en die ‘knol’ waren echt te veel. Dat snapte ik zelf toch ook wel? Er konden best twee dieren weg.
Ik voelde me zo voor het blok gezet dat ik dichtklapte. ‘Dan beslis ik wel voor je,’ zei Jason. ‘En ik kies voor mezelf. Ik wil niet altijd dat opgejaagde leven en al die zielige verhalen en opvangbeesten. Ik ben klaar met jouw continu onrustige ogen die bij elk piepje van je telefoon naar het scherm schieten. Ik wil rust.’ En daar ging hij.
ROMANTISEREN
Die avond lag ik huilend op de bank. Ik voelde me een sukkel omdat mijn relatie mislukt was door mijn drang naar zelfstandigheid en dierenliefde. Maar ik wist ook dat ik niet anders had gekund. Jason vroeg me om een deel van mezelf en van mijn leven en de keuzes waarbij ik me goed voel achter me te laten. Dat voelde verkeerd. Ik mis hem vreselijk en heb mezelf bijna twee maanden finaal stuk gejankt. Maar bij een relatie moeten partners elkaar aanvullen. Ik wilde niet veranderen en als Jason dat voor mij had gedaan, waren we ook allebei niet gelukkig geweest. Achteraf bleek dat ik Jason vanaf het begin romantiseerde. Hij was inderdaad lief voor dieren maar er waren wel grenzen. Mijn honden uitlaten deed hij niet. Hij vond het onzin dat ik mijn katten peperduur graanvrij blikvoer gaf. En hij bleek maar vier maanden in het asiel gewerkt te hebben: elke maand één zaterdag. Daarna kwam hij mij tegen en wilde hij de weekenden met mij doorbrengen.
Jason heeft zijn spullen diezelfde week nog opgehaald. Ik was op mijn werk. Voor hem was het helemaal klaar. Ik denk achteraf dat we te lang op onze tenen hebben gelopen en dat het einde van onze relatie daarom voor ons allebei voelde als een opluchting. Toch is het zuur dat ik heb mogen proeven van samen eten, samen wakker worden en gezellig een fles wijn opentrekken op vrijdagavond, en dat ik dat nu moet missen. Ik verwachtte dat ik flexibeler was, maar blijkbaar zijn dieren mijn levensdoel. Ik weet niet of dat te combineren valt met een relatie.
Het grappige is dat ik ondanks dat Jason niet meer meebetaalt aan de vaste lasten en boodschappen, beter kan rondkomen. Blijkbaar voelde ik me toch schuldig en kocht ik meer kaasjes en hapjes voor hem dan ik gewend was. Ik at het dure boerenlandbrood dat hij lekker vond. Nog steeds gaat zeker een derde van mijn salaris op aan het zorgen voor dieren. Maar ik drink weer gewoon slobberwijn en gebruik een handdoek weer een paar keer voordat ik hem was, iets wat Jason een smerige gewoonte vond. Ik scharrel avondenlang op Marktplaats en geniet van de dankbaarheid als ik weer een mooie vracht spullen heb verzameld voor een opvanghuis. Blijkbaar ben ik niet iemand voor een relatie. Eenzaam voel ik me nooit als ik ’s avonds op de bank lig met een reep chocolade onder handbereik en de katten opgekruld bij mijn voeten. Op mijn schoot één hond en de andere in zijn mand bij de tv. Als alles dan ronkt en knort, spat ik bijna uit elkaar van geluk.
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in VROUW GLOSSY (Telegraaf)
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman