Al meteen bij hun kennismaking voelde Chantal (32) een klik met Daphne (29).
Er volgde een diepe vriendschap totdat Chantal ontdekte dat Daphnes verhalen niet klopten.
De terminale Daphne bleek niet alleen springlevend, maar ook een meedogenloze leugenaar.
“Schaamte. Met dat woord vat ik mijn gevoel het beste samen. Ik ben totaal onschuldig aan wat er is gebeurd, maar toch voel ik me dom en verraden. En vooral ongelooflijk naïef. Want hoe kon het gebeuren dat een bedrieger zich twee jaar lang in mijn leven wrong en ik daar met open ogen instonk?
Optimistisch
Ik ontmoette Daphne tweeënhalf jaar geleden via een advertentie. Ik ben nagelstyliste en voor een nieuwe techniek zocht ik modellen. Daphne reageerde. Al de eerste keer dat ik haar zag, voelde ik een diepe connectie. Daphne vertelde dat ze dol was op verzorgde nagels, maar dat ze een beperkt budget had. Mijn oproepje was een uitkomst. Daphne was dierenarts, zei ze. Helaas zat ze in de ziektewet omdat er bij haar galblaaskanker was geconstateerd. Ik had met haar te doen, bewonderde haar om haar flinkheid en het feit dat ze zo optimistisch en vrolijk bleef. Ik vertroetelde haar met kopjes thee en vroeg haar terug voor een vervolgbehandeling. Al snel vertelden we elkaar geheimen. Ik deelde de pijn van mijn ongewenste kinderloosheid en zij beschreef haar angst om dood te gaan. Ik vond Daphne een schat. Ook mijn man Thijs zag in haar een lieve vrouw.
Na een paar ontmoetingen nodigde Daphne mij uit voor een etentje. Ik complimenteerde haar met haar prachtige borden van beschilderd aardewerk. ‘Ze komen uit Griekenland’, zei ze en er volgde een gedetailleerd verhaal over een Grieks pottenbakkertje en hoe het servies in bubbeltjesplastic in haar koffer was meegereisd. Later begon ik met de afwas terwijl Daphne haar medicatie innam. Toen ik een bord omdraaide, zag ik een ingebakken Albert Heijn-logo. Ik vond het vreemd, maar liet het gaan. Was het wel mijn plek om haar terecht te wijzen? Misschien was Daphne in de war met andere borden?
We zagen elkaar vaker en ik ging om haar geven. Daphne had het als single in de ziektewet financieel zwaar, zeker door extra kosten voor medicatie, dus hielp ik haar weleens met een tas boodschappen. Met kerst nodigde ik – naast mijn zus – ook Daphne uit. De dag voor kerst gaf mijn moeder, die zelf op vakantie ging, me een cadeautas mee voor Daphne: een boek en een zelfgebreide muts. Toen Daphne alles bij mij thuis uitpakte, keek ze teleurgesteld. Ik snap dat een muts iets persoonlijks is, maar toen ik haar polste of ze mijn moeder nog wilde bedanken, schudde ze haar hoofd. Het was toch mijn moeders keuze geweest om iets aan Daphne te willen geven? Ik vond het jammer. Mijn moeder had nog aan mij gevraagd wat Daphnes lievelingskleur was en had er een week aan gebreid. Het boek hadden we samen uitgezocht, toch snel een cadeau van twintig euro. Ook op het presentje dat ik had gekocht, een luxe soap bar, reageerde Daphne kil.
Vreemde zaken
Er waren meerdere dingen die vreemd waren, maar ik kreeg er de vinger niet opgelegd waarom. Het zette me wel aan het denken. Hoe kwam het dat ze dichtklapte als een oester als ik vroeg naar haar baan? En waarom was Daphne altijd zo fit en vrolijk nadat ze een chemo kreeg?
Op een dag bood ik aan dat ik haar de volgende dag zou wegbrengen naar een gepland ziekenhuisbezoek. Dat kon niet, Daphnes oma reed al, maar de keer daarop zou ze mij vragen. Na de behandeling wilde Daphne bij mij komen eten en aansterken. Briesend kwam ze binnen. Het ziekenhuis had haar afspraak verkeerd ingepland en ze was niet geholpen. Ze was boos, klonk zo oprecht. Ik zette thee, en zij belde op de speaker naar het ziekenhuis. Ze vroeg naar de afdeling oncologie en viel uit dat ze voor niets was gekomen. ‘Ik zie jouw naam niet staan’, zei de assistente. ‘Dat klopt,’ brieste Daphne; ‘Omdat het verkéérd is gegaan!’ Er ontspon zich een fel gesprek waarbij de assistente zou uitzoeken wat er was gebeurd. Ik klopte op haar arm. Knuffelde haar. Ik had zo met haar te doen. Ook mijn zus was woedend toen ik belde. Hoe kon het ziekenhuis zo slordig omgaan met ernstig zieke patiënten!
Een week of drie later kwam ik thuis van een afspraak bij een cliënt. Daphne was eerder gekomen dan afgesproken en zat op de bank, een plaid over zich heen, doosjes vol medicatie voor zich. Ze at chips uit mijn voorraadkast. Ik verwende haar met versgeperst sinaasappelsap.
Die avond biechtte Thijs op dat Daphne hem bij het thuiswerken had geprobeerd te verleiden. Ze had over zijn knie gestreeld en gevraagd of hij een goede relatie had en graag vader wilde worden. Thijs was weggelopen. Ik stond paf. Dit had ik totaal niet verwacht en het deed me pijn. Had ik dit moeten voorzien? Kon ik haar nog wel vertrouwen? De volgende dag sprak ik erover met mijn zus. Die adviseerde me om wat afstand van Daphne te nemen.
Twee dagen later bonkte mijn zus op de voordeur. Ze had na veel zoeken ontdekt dat Daphne niet stond ingeschreven in het Diergeneeskunderegister, een soort catalogus waarin dierenartsen geregistreerd staan. Na flink googelen vond ze een foto van Daphne die bij een dierenarts was aangenomen. Als assistente. Bij die praktijk bleek Daphne een jaar eerder te zijn ontslagen. De reden was privé. We googelden verder en kwamen uiteindelijk bij een ex-vriend terecht. Toen we hem benaderden en uitlegden dat we ons zorgen maakten over Daphne en onszelf, wilde hij wel met ons praten. Ook deze ex-vriend had Daphne vaak betrapt op leugens. Het meest pijnlijk destijds vond hij het dat hij haar nooit mocht steunen in haar ziekteproces. Toen Daphne een keer voor een leverbiopt en bloedonderzoek naar het ziekenhuis moest, nam hij stiekem een vrije dag. Omdat ze nooit aankwam in de ziekenhuishal, reed hij naar haar huis en vatte post vanuit zijn auto. Bijna twee uur later kwam Daphne naar buiten. Ze wandelde vrolijk naar de supermarkt. Haar ex belde haar. Terwijl Daphne met een verdraaide stem deed alsof zij haar moeder was die in het ziekenhuis wachtte tot haar dochter bij bewustzijn kwam, zag haar ex-vriend voor zich hoe Daphnes lippen synchroon bewogen bij elke zin die hij op dat moment hoorde. Toen hij Daphne vertelde wat hij had gezien, beweerde zij dat hij het zich had verbeeld. Volgens haar had hij alles verzonnen. Hij heeft direct de relatie verbroken en alle contact afgekapt.
Leugens
Ik was totaal verbouwereerd. Waarom zou iemand zoiets ergs verzinnen? Maar hoe meer ik ontdekte, hoe verder de beerput zich opende. Zo vond ik op Facebook een foto terug die die we van ons drietjes hadden genomen. Daphne had een paar weken nadat ik hem had geliked mij eraf geknipt zodat het leek of zij alleen met Thijs op de bank zat! #Netflix4two, stond er ineens bij. Het voelde alsof ik van een rots afviel.
Toen ik via een gezamenlijke Facebookkennis het telefoonnummer van Daphnes moeder bemachtigde en haar uiteindelijk belde, zuchtte die. ‘Ik had gehoopt dat Daphne dit achter zich had gelaten’, zei ze. Ze vertelde dat Daphne helemaal geen kanker hád! De medicijnen waren voor haar ziekte van Crohn: een darmaandoening. Daarvoor klaagde ze zo vaak bij haar huisarts dat die haar uiteindelijk morfinetabletten en dus voor Daphne meer interessante medicatie voorschreef. Al die tijd voerde ze een show op. Zelfs het boze telefoongesprek met de oncologiemedewerkster was fake omdat het ziekenhuis haar niet eens kende! Ik kon alleen nog maar stotteren. Hoe kon iemand zo bluffen!
Ruim twee jaar spekte ik haar met cadeautjes en boodschappen en huilde ik met haar mee als ze weer eens hintte dat ze terminaal kon zijn. Nu bleek alles nep! Haar moeder vertelde dat Daphne altijd al een grote fantasie had gehad en dat ze daarom was ontslagen bij de dierenarts. Het enige dat Daphne wilde, was een gezinsleven. Een leuke man, een koophuis en verwend en verzorgd worden.
Daphnes moeder beloofde me dat ze hulp zou gaan zoeken voor haar dochter. Ik besloot per direct alle contact te stoppen. Ik wilde mijn huissleutels terug en niets meer met haar te maken hebben. Voor mij was het definitief klaar. Dat begreep haar moeder.
Die hele nacht staarde ik naar het plafond. Ik kon het niet geloven, maar de bewijzen waren overduidelijk. De volgende dag stuurde ik Daphne een lange voicemail waarin ik beschreef wat ik had ontdekt. Ze reageerde met een app waarin ze claimde dat ze alles kon verklaren. Haar ex verspreidde leugens over haar en met haar moeder had ze al eeuwen geen contact. Ook dit was weer een leugen, want haar moeder, met wie ik sindsdien geen contact meer heb, kende mijn naam en die van mijn zus en kon zelfs vertellen welke cadeaus ik de afgelopen kerst had gegeven. Haar moeder is diezelfde avond nog naar Daphne gegaan om met haar te praten. Daphne heeft naar mij toe nooit meer gereageerd.
Stuivertje wisselen
De weken erna ontdekte ik via haar moeder en een ex-collega van de dierenarts nog veel meer leugens. Bijna alles wat Daphne had verteld, bleek verzonnen. Haar overreden hond. Haar vermoordde collega. Zelfs de oma die met haar naar het ziekenhuis zou gaan, was al zeven jaar dood!
Ik had haar nagels gedaan, had mijn oude kleding afgegeven en haar al die tijd getroost en geknuffeld. Als dank zat ze achter Thijs aan. Daphne heeft dringend psychische hulp nodig maar ik denk ook dat er een stuk jaloezie meespeelde. Ze wilde vermoedelijk mijn leven overnemen. Chantal eruit. Daphne erin.
Het wrange is dat ik er juist prat op ga dat ik zoveel mensenkennis heb. Ik behandel veel vrouwen in mijn salon en meestal voel ik aan wie ik niet kan vertrouwen. Dat blijkt vrijwel altijd te kloppen. Dat Daphne me zo heeft bedonderd, doet afschuwelijk veel pijn. Ik vertrouw mezelf niet meer en ben achterdochtig geworden. Wanneer een klant of buurvrouw vertelt dat ze kanker heeft of dat er een neef is overleden, denk ik: jaja, het zal wel. Dat vind ik vreselijk. Ik googel nieuwe klanten, controleer mensen. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf. In mijn intuïtie. En ik schaam me dat ik Daphnes bedrog niet heb doorzien.
Het is nu vijf maanden geleden en ik heb nooit meer iets van haar gehoord. Ik mis haar enorm, maar wil haar nooit meer zien. Ik kom heus wel over Daphne heen, ik ben een positief ingesteld mens. Maar voor nu ben ik er even kapot van.”
Dit interview is destijds geplaatst in Viva.
De namen zijn om privacyredenen veranderd.
©EvelineKarman