Femke (39) trouwde al op haar twintigste. Te jong, vindt ze achteraf. Ze scheidde van haar man en werd drie jaar later opnieuw verliefd. Op haar ex!
Afgelopen kerst vroeg hij haar voor de tweede keer ten huwelijk. En alhoewel Femke ‘ja’ zei, heeft ze daar nu vreselijke spijt van.
“”Met buikpijn loop ik langs de rekken in de chique bruidsboetiek. De een na de andere prachtige trouwjapon ritselt op de hanger. Om me heen zie ik stralende vrouwen, meestal nog jong en in gezelschap van hun moeder. Bij de eigenaresse van de winkel maak ik een afspraak voor een passessie voor mezelf volgende week, samen met mijn dochters. Ze noteert mijn naam en glimlacht. “Je wordt vast een schitterende bruid”, zegt ze. Mijn maag krimpt ineen. Want terwijl ik om me heen alleen maar opgetogen blikken zie en gekir hoor, kan ik mijn tranen amper binnen houden. Steeds dichterbij komt de datum van mijn bruiloft. En steeds groter wordt mijn gevoel van onbehagen. Want het liefst zou ik mijn bruiloft afzeggen. Maar hoe doe je dat als je al ‘ja’ hebt gezegd en de hele familie in rep en roer is voor de grote dag?
GOUDEN KOPPEL
Nick en ik leerden elkaar kennen op ons zeventiende. Stapelverliefd werden we. Allebei hadden we het gevoel dat we voor elkaar gemaakt waren. Dus toen Nick me na twee jaar verkering ten huwelijk vroeg, twijfelde ik geen moment. We huurden een kasteel af, kozen de mooiste taart en bestelden een koets met witte paarden. Alles waarover ik ooit had gedroomd vond Nick prima. Hij zei vaak dat hij zijn meisje gelukkig wilde zien. We hadden sinds onze verkeringstijd al flink gespaard voor de uitzet en bovendien boden onze ouders aan de jurk en de huwelijksreis te betalen. Het kon niet op. Wat was ik er trots op dat Nick mijn man werd! Geen moment heb ik getwijfeld of dit was wat ik wilde.
Na drie jaar huwelijk werd onze eerste dochter geboren, twee jaar later kwam de tweede. Alles wat we wilden lukte. Nick en ik waren een gouden koppel. En dat waren we wat mij betreft ook altijd gebleven, ware het niet dat Nick rond zijn dertigste in een identiteitscrisis kwam. Hij at steeds minder en zat vaak in gedachten. Maar praten over wat hij voelde: dat deed hij niet! Als ik wat probeerde, trok hij zich alleen maar steeds meer terug. Ik dacht dat het een fase zou zijn waar hij even doorheen moest en liet hem met rust. Tot ik hoorde dat hij in de stad was gezien met een vrouwelijke collega van hem, een stagiaire van amper twintig!
Mijn hart leek uit elkaar te scheuren. Dit had ik nooit verwacht van Nick. Ik confronteerde hem met het verhaal en vrijwel meteen gaf hij zijn overspel toe. Hij had het gedaan omdat zijn verantwoordelijkheidsgevoel hem had verstikt. Al op zijn vijfentwintigste had hij de zorg gehad voor een huis, onze financiën en twee baby’s. Bij die leuke single collega had hij geproefd van haar vrijheid. Nagedacht over de consequenties had hij niet.
Nick had vreselijke spijt maar ik was ontzettend teleurgesteld en boos. Ik kon gewoon niet geloven dat we zo van elkaar verwijderd waren, dat ik de enige was geweest die de afgelopen jaren in een roze bubbel had geleefd. Maar wat moest ik ? Onze meiden waren pas acht en zes. Ik wilde niet zomaar alles opgeven om één enkel slippertje. En dus gingen we in therapie en praatten avondenlang over wat er was gebeurd. We maakten afspraken om samen meer leuke dingen te ondernemen en Nick overlaadde me met complimenten en aandacht. Alles leek gesust en onder controle. Maar telkens wanneer Nick belde dat hij moest overwerken of als ik de naam van zijn collega ergens las, was ik overstuur. Het werd er allemaal niet beter op toen Nick toegaf dat er – kort nadat ik het ontdekt had – toch nog één keer iets tussen hem en zijn collega was gebeurd. Hij bezwoer me dat het nu echt over en uit was en dat ik de enige voor hem was. Vanaf die dag werd zijn collega een spook in mijn hoofd. Ik werd vreselijk jaloers. Wanneer Nick een telefoontje wegdrukte, wilde ik weten wie er had gebeld. Als hij een borrel had vroeg ik direct of er ook vrouwen kwamen. En op de gekste tijden belde ik hem op zijn werk. Uiteindelijk liep mijn jaloezie zo vreselijk uit de hand dat we drie jaar later alsnog zijn gescheiden. Het werd een drama, want de meiden begonnen te puberen en zij wilden dat we bij elkaar bleven. Maar Nick en ik waren allebei compleet op. Wel besloten we ‘goed’ uit elkaar te gaan, om de kinderen, en ondanks alles waren we nog steeds op elkaar gesteld.
VERLIEFD
Vanaf de scheiding ging alles veel makkelijker en ongedwongen. Nick en ik vierden samen de verjaardagen van de kinderen en Sinterklaas. En omdat niets meer hoefde, gingen we soms samen uit. Urenlang kletsten we over de kinderen, over vroeger en over onze dromen. Het voelde zo fijn en vertrouwd. En waarom was ik bijna vergeten hoe grappig hij was? Naar andere mannen taalde ik niet, ik wilde geen stiefvader voor mijn kinderen en alles was nog te vers. Steeds vaker kwam Nick na zijn werk naar ons toe en vaak zei hij dat hij heel dom was geweest om het mooiste in zijn leven te vergooien. Dat raakte me. En heel langzaam gebeurde wat ik nooit had verwacht: ik werd weer verliefd. En dit keer op mijn eigen ex!
Drie jaar nadat Nick wegging, trok hij weer bij ons in. Voor ons was het alles behalve een overhaaste beslissing, maar mijn familie was woest. Want tegen hen had ik uit schaamte verzwegen dat er veel meer tussen ons speelde dan af en toe een verjaardag samen vieren. Ze begrepen me niet. Nick had me al twee keer bedrogen, we hadden als gezin zoveel verdriet gehad door hem, en nu nam ik hem weer terug in huis? Maar ik was vreselijk verliefd en koos voor ons gezin. We hadden inmiddels alweer heel wat maanden samen doorgebracht en dat voelde vreselijk goed. Ik wist het dan ook zeker: vanaf nu zou het allemaal fantastisch gaan. Dat dit gebeurde moest voorbestemd zijn. Want wij waren toch voor elkaar gemaakt?
De meiden waren dolblij. We keken weer met z’n allen op de bank naar een film zonder dat papa weg moest. Nick bracht regelmatig bloemen voor me mee en verwende me tot op het bot. Ik liep op wolken.
JALOEZIE
Na dik een half jaar samenwonen ging het mis. Nick was gaan stappen met de voetbalclub en een hele nacht weggebleven. Die nacht sloegen bij mij alle stoppen door. Ik wist zeker dat hij een ander had en heb hem wel dertig keer ge-sms’t. Maar Nick hield vol dat hij dronken bij een vriend op de bank in slaap was gevallen. Zijn vriend bevestigde dat. Maar bij mij was het zaadje van jaloezie en wantrouwen weer geplant. Steeds vaker keek in zijn mobiele telefoon en controleerde hem. Als hij een afspraak voor zijn werk had, noteerde ik de kilometerstand van zijn auto en rekende op internet uit hoeveel kilometers er die avond bijgeschreven mochten zijn. Wanneer hij gebeld werd door een vrouwelijke klant zeurde ik dagenlang of ze knapper was dan ik. Nick reageerde steeds korzeliger en weer zag ik hem zichzelf terugtrekken. Hij ging gesprekken uit de weg. Ook ging hij steeds vaker sporten, iets wat mij alleen maar jaloerser maakte. Onze relatie werd steeds minder fijn. Maar op de momenten dat ik aan ons twijfelde en me afvroeg of ik er wel goed aan had gedaan Nick weer terug te nemen, bracht hij ineens ontbijt op bed of lag er een lief kaartje op mijn kussen. En dan smolt ik weer en zaten we weer in een opwaartse spiraal waarin we de sterren van de hemel vreeën of een weekendje weg boekten. Tot er weer iets gebeurde dat ik niet vertrouwde en de twijfel toesloeg. Want had ik Nick als persoon nu vreselijk gemist of hield ik gewoon vast aan het beeld van een happy family? Ik tobde wat af. En dat deed ik nog toen het kerstmis werd. We zouden eerste Kerstdag met mijn familie naar een kerstshow gaan en het viel me op dat Nick zich die dag anders gedroeg, nerveuzer. En ja hoor, tijdens het diner ging hij op zijn knieën en vroeg me ten overstaan van mijn hele familie ten huwelijk. Onze dochters klapten stralend in hun handen. Ik zie hun blije gezichten nóg voor me. Ook mijn ouders, die zich inmiddels hadden neergelegd bij onze verzoening, glommen helemaal. Toen ik al die blikken zag, zo hoopvol en feestelijk, kon ik niet meer relativeren of nadenken. Want hield ik niet ontzettend veel van Nick en verdient niet iedereen een tweede kans? Dus zei ik ja en viel in Nicks armen.
Eenmaal thuis vertelde ik Nick dat ik me verward voelde. Ik had nooit gemerkt dat hij bezig was met dat onderwerp. Nick gaf toe dat hij het gevraagd had omdat hij wilde aantonen dat ik voor hem de enige was. Die nacht slikte ik mijn twijfel weg. Maar die kwam de volgende dag en de dagen erna natuurlijk in alle hevigheid terug! Wat had ik gedaan? Hoe kon ik nu trouwen met een man waar ik als ik diep in mezelf keek niet meer honderd procent in geloofde? Want nog steeds had ik het gevoel dat we niet meer alles met elkaar deelden. Nick vluchtte regelmatig naar de sportschool en dan zat ik thuis avondenlang te kniezen. Want als ik heel eerlijk was, stak mijn jaloezie nog vaak de kop op. Echt vertrouwen deed ik Nick niet meer. En daarbij, hoe lief hij soms ook was, hield ik nu eigenlijk van hém of was het toch meer het verlangen om samen weer een gezin te zijn?
AFGANG
De datum van de bruiloft komt intussen steeds dichterbij. En ik lig sinds het gewraakte aanzoek steeds vaker te woelen in bed. Erover praten durf ik niet. Mijn ouders zullen teleurgesteld zijn en vriendinnen hebben het alleen maar over de trouwerij. Ik ben degene die altijd zei dat Nick en ik weer zo’n goed stel waren. Het voelt als een enorme afgang om mijn twijfel nu toe te geven. Ook benadrukt iedereen hoe leuk het is voor de meiden. Die zijn dolenthousiast, ook omdat zij bruidsmeisjes worden in een prinsessenjurk. Dus die wil ik ook niet teleurstellen. We hebben ze al een keer gekwetst door te gaan scheiden. Natuurlijk probeer ik wel met Nick te praten over mijn twijfels, maar hij wuift ze weg. Voor hem is het goed zo en ben ik de vrouw van zijn leven. ‘Overal is weleens wat’, zegt hij. Soms ligt het op het puntje van mijn tong om te schreeuwen dat we dat hele huwelijk maar beter kunnen vergeten, dat ik niet weet of ik genoeg van hem hou voor zo’n grote stap.
Het liefst wil ik dat Nick en ik weer apart gaan wonen en uitzoeken wat er nu nog precies tussen ons is. Want eerlijk gezegd heb ik het idee dat onze liefde is doodgebloed en dat we teren op de resten van sentiment en oude gevoelens. Misschien zijn we allebei wel bang om alleen over te blijven of om onze dochters teleur te stellen. Mijn twijfel verteert me in ieder geval zo dat ik al zes kilo ben afgevallen. Iedereen denkt dat ik aan het lijnen ben voor de grote dag, zodat ik mooier in mijn jurk pas, maar het is pure stress en wantrouwen die aan me vreet.
Nee, als ik lef had, dan zou ik Nick zo snel mogelijk vertellen wat ik voel en meteen opbellen naar de bruidsboetiek om de vanmorgen gemaakte afspraak af te zeggen. En ik weet dat ik dat uiteindelijk moet gaan doen, want de huwelijksdag komt steeds dichterbij. Ik moet nu alleen nog al mijn moed verzamelen.”
Dit interview is geschreven voor en geplaatst in weekblad VRIENDIN.
De namen zijn om privacyredenen veranderd. De vrouw op de foto is een model.
©EvelineKarman